Αν είσαι φίλος της post rock σκηνής σίγουρα είχες από καιρό ενημερωθεί για την άφιξη των Long Distance Calling στη χώρα μας και περίμενες την ώρα της ζωντανής τους εμφάνισης.
Έχοντας στις αποσκευές τους ως επί το πλείστον καταπληκτικές δουλειές και μία πρόσφατη δισκογραφική δουλειά όπου τα φωνητικά δεν αποτελούν πλέον μία απλά guest εμφάνιση είχαμε και την περιέργεια να δούμε τις όποιες εξελίξεις και διαφοροποιήσεις σε σχέση με τις προ διετίας εμφανίσεις τους στην χώρα μας οπότε πήραμε τα μπογαλάκια μας και τραβήξαμε προς το An Club.
Πριν τους LDC την ατμόσφαιρα και το κοινό θα ζέσταιναν δύο ελληνικές μπάντες και στις 9.20 που εισήλθαμε στο χώρο οι Kalpa ήταν έτοιμοι για την έναρξη. Η μικρή έρευνα που έκανα την προηγούμενη για να πάρω μία γεύση από τους Αθηναίους doomsters απέβη άκαρπη οπότε θα έπαιρνα την πρώτη μου γεύση κατευθείαν από τη σκηνή. Το doom post-rock των Kalpa με εντυπωσίασε. Να’ χα χίλια αυτιά να ακούω που λένε.
Τα λόγια ήταν περιττά για το υπερογκώδες ορχηστρικό αποτέλεσμα που απέδιδαν οι τέσσερις παρευρισκόμενη στην σκηνή του An. Ήχος τούμπανο, σκηνική παρουσία λιτή και περιεκτική και συνθέσεις που ταλαντευόντουσαν από τους αγαπημένους Isis σε περίεργα doom μονοπάτια. Το An εκείνη την ώρα ήταν δυστυχώς ψιλοάδειο και οι πολλοί έχασαν την ευκαιρία να δούνε το 25λεπτο show της πολλά υποσχόμενης πρωτοεμφανιζόμενης μπάντας που ακούει στο όνομα Kalpa.
Σκυτάλη οι σαφώς πιο γνωστοί Hedvika και σαν κάπως να είχαμε μαζευτεί πιο πολύ ενώ το ρολόι είχε μόλις περάσει τις 10. Πολύπλοκες, για τα δεδομένα του είδους, sludge-ίλες έκαναν μερικά κεφάλια να κουνηθούν παρά το κατά τη γνώμη μου μουδιασμένο ξεκίνημα της μπάντας. Ο ήχος σε μπέρδευε λιγάκι καθώς οι κιθάρες έμοιαζαν να έχουν λίγο χαμένη την απαιτούμενη ισορροπία.
Παρόλα αυτά το επαγγελματικό στήσιμο και οι εξαιρετικές συνθέσεις που απέδωσαν οι Hedvika δεν άφηναν χώρο για αμφιβολίες. Η απόδοση τους ανέβηκε σταδιακά και στη μισάωρη εμφάνιση του άφησαν καλές εντυπώσεις παρόλο που το υλικό του ίσως να ήταν λίγο δυσκολοχώνευτο για το ως επί το πλείστον post-rock κοινό. Α, και πριν συνεχίσω να μην ξεχάσω να σημειώσω τα εξαιρετικά φωνητικά!
Συνέχεια λοιπόν με το γερμανικό quinteto το οποίο είχαν μαζευτεί να παρακολουθήσουν καμιά 250άρα περίπου άτομα στο μισογεμάτο πλέον An. Η αρχή με ένα από τα καλύτερα τους κομμάτια (“Into The Wide Black Open”) δεν συνοδεύτηκε δυστυχώς με μία αναμενόμενη εξαιρετική έναρξη μιας και ήχος ήταν κατώτερος του αναμενόμενου. Η δεύτερη κιθάρα ήταν κάπου χαμένη όπως και το μπάσο (κομβικό για το συγκεκριμένο κομμάτι) και μάταια προσπαθούσε o Jan Hoffmann να βελτιώσει τις ρυθμίσεις στην μπάσο-κεφαλή του.
Παρόλα αυτά οι απτόητοι και γεμάτοι ενέργεια Long Distance Calling συνέχισαν με το επίσης εξαιρετικό “I Know You, Stanley Milgram!” γνωρίζοντας προφανώς την μελλοντική βελτίωση του ήχου τους πράγμα που επιτυγχάνονταν σιγά σιγά. Το κοινό συμμετείχε δυναμικά με τον εκάστοτε τρόπο κάθε φορά (κουνημένα κεφάλια στις εντάσεις – χαοτικά βλέμματα στα ατμοσφαιρικά σημεία) και οι Long Distance Calling έμοιαζαν να το διασκεδάζουν. Ξεχάστε τις όποιες μελαγχολικές post καταστάσεις και βάλτε στο μυαλό σας γελάκια πάνω στη σκηνή επικοινωνία με τον κόσμο ακόμα και ελάχιστες ποζεριές κυρίως από τον, κάπως υπερβολικό στις αντιδράσεις του, τραγουδιστή/ πληκτρά της μπάντας.
Και μιας και μιλάμε για τραγουδιστή έφτασε η ώρα της απόδοσης του “Inside The Flood” από την τελευταία του δουλειά που περιλαμβάνει τα φωνητικά που τόσο περίεργος ήμουν να ακούσω. Δυστυχώς λίγα πράγματα, μιας και η φωνή ήταν αρκετά πίσω, χωρίς μάλιστα να είναι κάτι το ιδιαίτερο, με αποτέλεσμα να αδυνατεί να κρατηθεί στο υψηλό επίπεδο των ορχηστρικών συνθέσεων. Στο “Ductus” που ακολούθησε και το οποίο επίσης αποτελεί κομμάτι από την τελευταία τους δουλειά η διαφορά μεταξύ ορχηστρικών και μη κομματιών ήταν εμφανής όσον αφορά την απόδοση και το αποτέλεσμα. Πράγμα που επιβεβαιώθηκε αργότερα καθώς η ερμηνεία και η απόδοση του “The Man Within” δεν μπορεί με τίποτα να συγκριθεί με το “Black Pepper Planes” και το “Auora” που προηγήθηκε και ακολούθησε αντίστοιχα.
Πάντως στις δύο τελευταίες τους συνθέσεις έμοιαζε πως οι LDC κράταγαν το καλύτερο για το τέλος. Με βελτιωμένο πλέον ήχο (όχι τέλειο δυστυχώς) πήραν να μυαλά μας μακριά και δημιούργησαν μια εκπληκτική ατμόσφαιρα στο An. Με μάτια καρφωμένα στη σκηνή και το μυαλό να ταξιδεύει η σεμνή τελετή έμοιαζε να λαμβάνει τέλος. Ακολούθησε ασφαλώς το καθιερωμένο πλέον encore χωρίς μάλιστα της επευφημίες του κοινού που απλά το περίμενε. Το περίμενε και οι Long Distance Calling που φάνηκαν να γουστάρουν ξανανέβηκαν στην σκηνή και συνεχίζοντας από εκεί που είχαν μείνει ολοκλήρωσαν το θαυμαστό έργο τους μια και καλή.
Long Distance Calling setlist
Into The Black Wide Open
I Know You, Stanley Milgram!
Inside The Flood
Ductus
Black Paper Planes
The Man Within
Aurora
Arecibo (Long Distance Calling)
Metulsky Curse Revisited
Fire In The Mountain
Ο απολογισμός στο τέλος της συναυλίας μπορεί μόνο να είναι θετικός πάρα τις μια-δυο μικρές αρνητικές “ενστάσεις” που θα διαβάσετε παρακάτω. Δυστυχώς το An έμοιαζε κάπως φτωχό για μια post rock μπάντα τέτοιου βεληνεκούς και κάτι μου λέει πως ίσως αυτό αποτέλεσε κομβικό σημείο για τον μέτριο ήχο που είχαν οι LDC. Μέτριο για το ύφος της μπάντας που πολλά βασίζονται σε αυτόν και που αλλαγές από καθαρά σε βρώμικα και ατμοσφαιρικές εξάρσεις απαιτούν άρτιο ηχητικό αποτέλεσμα καθώς μιλάμε για μία ως επί το πλείστον ορχηστρική μπάντα. Επίσης, τα κατά τα άλλα όμορφα κομμάτια που περιέχουν φωνητικά έμοιαζαν απελπιστικά αδύναμα στην live εκτέλεση τους κυρίως σε σύγκριση με τις ορχηστρικές τους συνθέσεις. Στα θετικά κρατάμε την απίστευτη ενέργεια των Long Distance Calling και την συνεχή επικοινωνία τους με το κοινό και τους ευχαριστούμε για το απόλυτο χάσιμο που μας προσέφεραν κυρίως από την μέση της εμφάνισής τους και μετά. Πολλά μπράβο επίσης στους εξαιρετικούς Kalpa και Hedvika που άνοιξαν την συναυλία και συνέβαλαν τα μέγιστα στο να περάσουμε ένα πολύ όμορφο Σαββατόβραδο.
photos: Ανδρέας Πανόπουλος
580 
