Σάββατο, δέκα παρά, με καλή διάθεση, στο παλιό καλό club της οδού Ηπείρου. Δεν θέλεις και πολλά ακόμα για να πειστείς ότι μία όμορφη βραδιά ξεκινάει.
Δεν έχεις όμως την παραμικρή υποψία για το πόσο καλά θα εξελιχθεί, εκτός ίσως αν έτυχες ως θεατής της προηγούμενης επί ελληνικού εδάφους εμφάνισης του King Khan και των Shrines στο Plissken Festival του 2012.
Τα πρώτα καλά μηνύματα έρχονται νωρίς, ένα-δύο λεπτά πριν τις 10:00, όταν η τριάδα των Γάλλων Wall of Death ξεκινά την δική της συναυλία. Τα πρώτα riff της slide κιθάρας που χρησιμοποιούν στο εκπληκτικό “Marble Blues” ηχούν, σε παραπέμπουν σε αμερικανικό 60s-70s psych ήχο και αρπάζουν μεμιάς την προσοχή σου. Τα τύμπανα μπαίνουν επιθετικά στα επόμενα δευτερόλεπτα, η απουσία bass κιθάρας καλύπτεται με απόλυτη επιτυχία από το Korg mini-synth του πληκτρά, ο οποίος με ένα δεύτερο Nord keyboard προσφέρει παράλληλα απαραίτητες “πλάτες” και όμορφες υποφώσκουσες, ψυχεδελικές μελωδίες.
Στη συνέχεια ο κιθαρίστας θα πάρει στα χέρια του μία όμορφη ηλεκτρική δωδεκάχορδη, με την οποία θα εκτελέσει στο εξής όλα τα υπόλοιπα κομμάτια. Θα αναλάβει επίσης τον κύριο ρόλο στα περισσότερα από τα φωνητικά των συνθέσεων των “Wall of Death” τα οποία όμως γίνονται πολύ πιο ενδιαφέροντα όταν συμμετέχει και ο χειριστής των πλήκτρων του group. Η αλήθεια είναι ότι η ταυτότητα του ήχου τους οφείλεται κυρίως στον ήχο του frontman/guitarist/vocalist, αλλά δεν μπορεί να παραβλεφθεί το γεγονός ότι πλαισιώνεται από δύο πολύ καλούς μουσικούς που με εφευρετικό τρόπο συμπληρώνουν και υπογραμμίζουν την κιθάρα.
Οι τρεις νεαροί που απαρτίζουν τους “Wall of Death” μένουν στην σκηνή για μία περίπου ώρα, στην οποία θα εκτελέσουν με ζωηράδα, αρτιότητα και ψυχή, 8 κομμάτια (με ένα δυναμικό encore) post-psychedelic rock αισθητικής. Με μόνη εξαίρεση τα κάπως μουντά φωνητικά, που χάθηκαν μέσα στο κατά τα άλλα λαμπερό ηχοχρωματικό περιβάλλον της μουσικής τους, αφήνουν πολύ καλές εντυπώσεις και χειροκροτούνται θερμά από το κοινό που γεμίζει το Kyttaro.
Wall of Death setlist
Marble Blues
Darker than Black
In your arms
Away
Loveland
From Hell with Love
Thundersky
How many kinds
Περίπου στις 11:20 οι Shrines εμφανίζονται στην σκηνή, όλοι με κοκάλινα χαϊμαλιά περασμένα γύρω από τον λαιμό τους και τεράστια χαμόγελα στα πρόσωπα τους. Ο εξαιρετικός, Till Tim, ο τυπάς με το punk attitude που κρατάει τις κιθάρες της μπάντας θα πλησιάσει το μικρόφωνο και θα παρουσιάσει τον King. Εκείνος εξορμά στην σκηνή με μπέρτα πάνω από το μαύρο κοστούμι του και στέμμα φυλάρχου από μακριά φτερά στο κεφάλι. Χαιρετάει ζεστά το πλήθος και ξεκινά αφιερώνοντας την συναυλία στην μνήμη του Killah P λαμβάνοντας ζωντανό χειροκρότημα από τους παρευρισκόμενους.
Εννιά άτομα πάνω στην σκηνή δίνουν το έναυσμα για ένα ασύλληπτο party. Βαρύτονο και τενόρο σαξόφωνο, τρομπέτα αποτελούν ένα μικρό απολαυστικό brass section, John boy Adonis πίσω από την μακριά γενειάδα και το drum-kit του. Λοιπά κρουστά -και ρόλο ανιματέρ πριν από κάθε encore που θα ακολουθήσει- αναλαμβάνει ο Rahn Streeter. Την μπάντα συμπληρώνει ένας εξαιρετικός μπασίστας και ο γάλλος Fredovitch στα πλήκτρα τα οποία και θα αχρηστεύσει κάποια στιγμή καθώς χοροπηδά ή σκαρφαλώνει εκστασιασμένος στην μεταλλική κατασκευή της σκηνής. Μικρό το κακό, δανείζεται εκείνα των Wall of Death και συνεχίζει.
Καθένα από τα μέλη της ορχήστρας δίνει ένα προσωπικό show και όλοι μαζί κάνουν άνω-κάτω το Κύτταρο καταφέρνοντας όμως να μείνουν διακριτικά πίσω από την, ούτως ή άλλως, χαρισματική προσωπικότητα του Καναδού front-man. Εκείνος με την σειρά του δεν δυσκολεύεται να ξεσηκώσει τον κόσμο με την soul φωνή του, την κιθάρα του, την κίνηση ή τις ενδυματολογικές του επιλογές –μπέρτα και σωβρακάκι με στρας, κι όμως να μην γελοιοποιείσαι, απόλυτο respect Mr.Khan!-. Ξεσηκώνει επίσης και με τα όσα λέει ανάμεσα ή κατά την διάρκεια των τραγουδιών, καθώς δεν είναι λίγες οι φορές που θα μιλήσει για επανάσταση, θα αφιερώσει την μουσική του στους παρίες της κοινωνίας, θα αναφερθεί στα δεινά που ταλανίζουν την χώρα που επισκέπτεται, θα επιτεθεί λεκτικά σε ακραίους που φέρονται να συμμετέχουν ως φυσικοί ή ηθικοί αυτουργοί σε πράξεις πολιτικής βίας.
Καταφέρνει ταυτόχρονα να παραμένει ευχάριστος, ιδιαίτερα διασκεδαστικός και πνευματώδης παρασύροντας τους παρευρισκόμενους σε ασταμάτητο χορό και mood ανεβασμένο σε ύψη που σπανίως καταφέρνεις να φτάσεις. Μόνο χαμόγελα, μόνο χορός όπου κι αν κοιτάξεις γύρω σου, crowd-surfing από μέλη της μπάντας, θεατές και τον νεαρό drummer των Wall of Death που απολαμβάνει το show στα 3-4 μέτρα από την σκηνή. Κιθαρίστας, μπασίστας, σαξοφωνίστας θα βρεθούν ουκ ολίγες φορές να βολτάρουν ανάμεσα στο κοινό παίζοντας πριν αυτό τους σηκώσει στα χέρια για να τους επιστρέψει στις θέσεις τους.
Ο ρυθμός θα πέσει μόνο σε δύο σημεία για τα υπέροχα 6/8 των “Fool like me” και κυρίως “Shivers down my spine” που θα καθηλώσουν φέρνοντας στον νου Screamin Jay Hawkins. Για όλο το υπόλοιπο διάστημα “αγγίζει κόκκινα”. Ακόμα και τις φορές που κατεβαίνουν από την σκηνή το χειροκρότημα και οι φωνές του κόσμου πιάνουν ιλιγγιώδη επίπεδα έντασης μέχρι να πείσουν τους Shrines να επιστρέψουν. Σε ένα από τα δύο αυτά encore, επιφυλάσσουν την έκπληξη να παίξουν εκπληκτικά το “Suffraggete City” του David Bowie, κομμάτι που όπως υπόσχεται ο King Khan δεν έχουν ξαναπαίξει, ούτε θα ξαναπαίξουν αλλού. Αν με ρωτήσεις θα πω ότι είναι κρίμα να μην το ακούσουν κι άλλοι από τους Shrines, άλλωστε αρκεί η αποκλειστικότητα της πρώτης φοράς.
Φανταστικό live, υπέροχη ατμόσφαιρα, καταπληκτικοί μουσικοί, καταπληκτική μουσική, εξαιρετική επιλογή από τους διοργανωτές Pliskkenlab και Lovelight. Την επόμενη φορά που θα μου δοθεί η ευκαιρία να τους ξαναδώ θα σπεύσω. Το ίδιο συνιστώ ανεπιφύλακτα και σε όποιον θέλει να περάσει όμορφα ανεξάρτητα από προσωπικές προτιμήσεις είδους μουσικής.
King Khan & the Shrines setlist
Train No.8
Outta Harms Way
Land of the Freak
Picking up the trash
Took my lady out for dinner
Bite my tongue
So wild
Yes I can’t
I wanna be a girl
Thorn in her Pride
Fool like me
Burning Inside
Stone Soup
Luckiest man
Born To Die
No Regrets
Shivers down My Spine
Suffragette City
Live Fast Die Strong
Photos: Ανδρέας Πανόπουλος
555 
