Η πρώτη μου επαφή με τους Ελβετούς Exit ήρθε μέσα από την τέταρτη σε σειρά κυκλοφορία τους, το συμπαθητικό “Face the Enemy”.
Δυστυχώς όμως όσες φορές και αν άκουσα το άλμπουμ, αυτή η γλυκόπικρη γεύση που μου άφηνε κάθε φορά δεν έλεγε να φύγει.
Παίζοντας ένα μπασταρδεμένο death/ thrash metal με αρκετά hardcore στοιχεία (πόσες φορές άραγε μου ήρθαν οι Hatebreed και οι Τhe Haunted στο μυαλό) και ολίγον από groove να πλανιέται από κομμάτι σε κομμάτι, καταφέρνουν να κερδίσουν ένα ευρύ φάσμα οπαδών της μουσικής αυτής και σίγουρα να προκαλέσουν τον αντίστοιχο χαμό στα όποια live τους. Ο συνδυασμός όμως της συγκεκριμένης μουσικής των Exit (σε καμία περίπτωση δεν επιχειρώ να τους περάσω οποιαδήποτε ταμπέλα στο λαιμό) με αυτά τα σφιγμένα brutal (που και που, δίνουν ορισμένα καλά) και τα βραχνά ημικαθαρά φωνητικά, ακούγονται αρκετά κοινότυπα.
Κομμάτια όπως τα “Fight them Down” και “Life is Now” ναι μεν ακούγονται ευχάριστα αλλά με το τέλος του δίσκου δεν παίζει να ξανασχοληθείς μαζί τους, σε αντίθεση βέβαια με τις κορυφαίες στιγμές του άλμπουμ (θα έπρεπε να ήμουν τουλάχιστον ανίδεος για να μην το παραδεχτώ) τα “Lost and Dangerous” και “The Brainless People”, το υπερπορωτικό ομότιτλο και φυσικά την κομματάρα “Upon all the Others” με την μοναδική κιθαριστική γέφυρα που σιγά σιγά προετοιμάζει και οδηγεί στο αλα Ηatebreed κατεδαφιστικότατο breakdown.
Σε γενικές γραμμές ο δίσκος δεν είναι κακός. Του λείπει όμως η προσωπική πινελιά των ίδιων των Exit. Κάποιο στοιχείο που θα τους έκανε να ξεχωρίζουν με τον ήχο τους απο την πρώτη κιόλας ακρόαση. Δεν λέω φυσικά να μην παίζεις αυτό που εσύ ο ίδιος γουστάρεις, ούτε να μην έχεις επιρροές, αλλά όταν η μουσική σου ταυτίζεται σε μεγάλο ποσοστό με τις επιρροές αυτές, αργά ή γρήγορα θα επισκιαστείς και θα αποτελείς ένα μόνιμο συμπαθητικό support σχήμα. Όχι κάτι απαραίτητα κακό δηλαδή, αλλά θεωρώ πως όλοι επιδιώκουν το κάτι παραπάνω. Κρίμα λοιπόν να το χάσεις.
499 
