Η αλήθεια είναι ότι η ακρόαση ενός album συμφωνικού Gothic/ Doom metal, σχεδόν πάντα, δημιουργεί επιφυλάξεις. Είναι τόση η δυσαναλογία της υπερπροσφοράς σε σχέση με την ποιότητα των σύγχρονων κυκλοφοριών, που μόνο έκπληξη μπορεί να θεωρηθεί μια εμπνευσμένη προσπάθεια σ’ αυτόν τον πολύπαθο χώρο.
Και το “Seven Years Of Famine” είναι μια από αυτές. Οι Order Of Isaz, σχήμα του πρώην μπασίστα των Tiamat, Johnny Hagel, αρκετά χρόνια μετά το παρθενικό EP τους, προσφέρουν έναν πολύ όμορφο δίσκο, με ευδιάκριτες επιρροές στα τραγούδια που τον αποτελούν, άψογα εκτελεσμένο, έντονα συναισθηματικό και επιτέλους, με ουσία.
Η συνάφεια με την “Wildhoney” και “Gaia” εποχή των Tiamat είναι φυσικά αναμενόμενη, αλλά οι Order Of Isaz δεν στεγανοποιούνται σ’ αυτά τα στενά όρια. Πάρα πολλά στοιχεία από σύγχρονο gothic metal όπως το αποθέωσαν οι Moonspell (κυρίως στον τρόπο που τραγουδά ο Tobias Sidegard, του οποίου η ποικιλία έκφρασης με άφησε με το στόμα ανοιχτό, έχοντας σαν δεδομένο το παρελθόν του στους Necrophobic (!) και ο οποίος είναι χειμαρρώδης στην απόδοση των στίχων, με την σε πολύ υψηλά επίπεδα θεατρικότητα της ερμηνείας του) και οι Paradise Lost, μια αίσθηση ότι οι κιθαρίστες της μπάντας τα πίνουν παρέα με τους Green Carnation, τους Agalloch και τους Dark Tranquillity και μεγάλες δόσεις από Mission (κυρίως) και Sisters Of Mercy στις ατμόσφαιρες των τραγουδιών.
Με τα βασικά αυτά τα δομικά στοιχεία, οι Σουηδοί εκπροσωπούν επάξια το ύφος που επέλεξαν, τα “Screeching Owl”, “Dancing Shadows”, “Drowning” και “Umbra Sombra” είναι σπουδαία δείγματα μελαγχολικής μουσικής που δύσκολα θεωρείς ότι ξεχωρίζουν από τις υπόλοιπες εξίσου ποιοτικές στιγμές του album και τελικώς αυτό που σου μένει είναι μια ώρα περίπου δημιουργικού χρόνου.
Ο γεμάτος, πολυφωνικός ήχος και το όμορφο εξώφυλλο, συμπληρώνουν αυτήν την εξαιρετική κυκλοφορία. Στη συνείδηση μου, οι Order Of Isaz παίρνουν άριστα και το “Seven Years Of Famine” είναι μια εξαιρετική πρόταση. Και στο λέω εγώ που δεν την πολυπαλεύω με ρομαντισμούς είτε false, είτε true (εξ επιλογής, έξι μήνες πολεμάω να την ρίξω, δεν πέφτει με τίποτα το μανάρι μου… συμβαίνουν κι αυτά, τι να πεις….). Για τους ακόλουθους του ύφους, απαραίτητο.
616 
