Κάθε άλλο παρά ησυχία θα βρεις σ’ αυτό το δισκάκι. Και δεν εννοώ σαματά και βαρβαρότητα. Όχι ότι δεν υπάρχουν και σαφέστατες δόσεις από αυτές τις έννοιες, αλλά το παρθενικό album των Ιταλών Shores Of Null έχει τις βάσεις του στην ένταση και το πάθος.
Ακολουθούν τα μονοπάτια των Amorphis (της μεσαίας τους περιόδου κι έπειτα), δηλαδή πλουραλιστικές, πολυφωνικές ατμόσφαιρες, υμνικά/ επικά refrain και μελωδικότατες ιδέες. Με τη σκέψη ότι και οι Amorphis είναι από τα πιο απελευθερωμένα σχήματα όταν ασελγούν αβίαστα στις επιρροές τους, οι Shores Of Null επεκτείνονται και σε όμορα πεδία έκφρασης, όπως το doom, το Amon Amarth/ Dark Tranquillity/ Insomnium way death metal, το μεγαλοπρεπές black metal των Enslaved, λαμβάνοντας τα καλύτερα στοιχεία τους και αποδίδοντάς τα πειστικότατα μέσα από τα εξαιρετικά τραγούδια τους.
Με το σκοτάδι στη σημαία τους από το ξεκίνημα του “0x0000” και του ύμνου που ακούει στο “Kings Of Null”, τα παλικάρια ξεχύνουν ατσάλι. Ε-κ-π-λ-η-κ-τ-ι-κ-ά φωνητικά από τον Davide Straccione, σε όλα τα τραγούδια, με κατέπληξαν με τον δυναμισμό τους, το πάθος τους, την ποικιλία έκφρασής τους και την στιχουργική ουσία τους. Ως επί τω πλείστον καθαρά, θυμίζοντας βέβαια το Tomi Joutsen (Amorphis), με πολλές αναφορές στους Katatonia, στους Primordial, ενώ ο νους μου πήγε ακαριαία στον τρόπο που τραγουδούσε ο Garm στο “Bergtatt”, σ’ εκείνο το θρυλικό ντεμπούτο των Ulver, ενώ στις προσπάθειες που διανθίζονται από βάρβαρα/ growl φωνητικά, τα αποτελέσματα της αντίθεσης, είναι εξαιρετικά εύηχα.
Το doom “Souls Of The Abyss” καθώς και το φοβερά πιασάρικο “Night Will Come”, αριστουργηματικά δείγματα μελαγχολίας και τα δυο τους, δείχνει τις αρετές των ταλαντούχων κιθαριστών της μπάντας (Gabrielle Giaccari και Raffaele Colace, βοηθούν συμβάλλοντας πολύ και με τα back φωνητικά τους), οι οποίοι παράγουν σειρές πωρωτικών riff, με heavy metal άποψη, εύληπτη και με ουσία τεχνική και απολύτως ταιριαστά “ομιλούντα” solo. Εξίσου δημιουργικός και ο συμπαγής τοίχος που χτίζουν οι Matteo Capozucca (μπάσο) και Emiliano Cantiano (drums), που γεμίζουν κάθε δευτερόλεπτο στη ροή του δίσκου, με ευφάνταστο παίξιμο, επακριβώς εκτελεσμένο. Θηριώδες και ενθουσιασμένο death metal στα “Ruins Alive” και “Time In A Waste Land”, με την ανάσα των Dark Tranquillity να βρωμάει παντού, άκρατος πεσιμισμός στα “Pain Masquerade”, τον ομώνυμο ύμνο “Quiescence” και “The Heap Of Meaning”, αργό, άραχνο μεγαλείο στην αυλαία του “Eudaimonia”.
Ηχητικά, το album κυμαίνεται σε πολύ καλά επίπεδα, ακούγεται γεμάτο αλλά όχι πνιγηρό, με όλα τα όργανα να ακούγονται ολοκάθαρα. Ιδιαίτερη μνεία στα φωνητικά, είναι συγκλονιστικά και σαφώς αποτελούν το μεγαλύτερο ατού τους, χωρίς βέβαια να θεωρηθεί αυτό το γεγονός ως μειωτικό για την ολοφάνερη αξία των υπολοίπων μελών του σχήματος.
Για debut προσπάθεια, οι Shores Of Null με το “Quiescence” με εξέπληξαν ευχάριστα. Με πάρα πολύ καλά, έξυπνα τραγούδια, αποτελούν φρέσκο αέρα για το είδος του μελωδικού, ατμοσφαιρικού death metal και με δεδομένο ότι δρουν υπό την αιγίδα της Candlelight Recs, πλέον, προδικάζω ένα άκρως πετυχημένο μέλλον. Εξαιρετικός δίσκος.
537 
