To καλοκαίρι του μοναδικού έτους που καταχωρήθηκε στις ιστορικοφανείς συνειδήσεις μας ως “βρώμικο”, του 1989, μια ολόκληρη δεκαετία έπαιζε τα ρέστα της.
Οιμωγές για διαφθορά και “κάθαρση” από τη μία, για “συναλλαγή” από την άλλη. Ο Κοσκωτάς στις φυλακές του Σάλεμ και στα πρωτοσέλιδα τοπλες μια κυρία πρώην αεροσυνοδός. Οι τελευταίες αναβράζουσες μέρες των πράσινων και μπλε “εκλογικών καφενείων” και οι δηλώσεις του Πάγκαλου ότι “θα γίνει Πεκίνο”, λίγο ταράσσουν τους κύκλους της παρ’ ημίν χαρντ ροκ κοινότητας. Σε αντίθεση με τον εθνικό πολιτικό μας διχασμό, αυτή μεγαλώνει, πλαταίνει, καλωσορίζει στους κόλπους της όλο το λαό που ακούει από Europe, Guns N’ Roses, Alice Cooper έως και Annihilator, που ξενυχτάει στους πειρατικούς σταθμούς, ταξιδεύει στην άγονη γραμμή και ερωτεύεται με το πιο εθιστικό και μαζικά ραδιοκυματικό κομμάτι μετά το “Is This Love”, το “First Time”.
In a blink of an eye -που λένε- περνούν 25 χρόνια και φτάνουμε την Πέμπτη το βράδυ έξω από το Κύτταρο, να κοιτάμε από κοντά την αφίσα της Robin Beck και να αναζητούμε λίγο ακόμη από “κείνο το καλοκαίρι”. H επονομαζόμενη και “βασίλισσα του A.O.R.”, μαζί με τους πάντα αξιόπιστους House Of Lords (για τρίτη φορά απ’ τα μέρη μας) υπόσχονται όχι μόνο αναμνησιακές εκκενώσεις, αλλά και μια γερή δόση μελωδικού ροκ στην αποξηραμένη από γνήσια συναισθήματα και μουσικά κατατρεγμένη Αθήνα.
Στις 9:30 οι House Of Lords μπαίνουν με το “Sahara”. O ήχος δυνατός και σχετικά καθαρός από την αρχή, είναι φανερό πάντως ότι δεν μπορεί να κολακευτεί από προηχογραφημένα κήμπορντς.
Η φωνή του James Christian πειθαρχημένη και άφοβη στις ψηλές, με τον ίδιο να πατάει με ασφάλεια στη σκηνή και να χειρονομεί με τη μαεστρία του frontman που έχει κάποτε δαμάσει και χιλιάδες, ισοφαρίζοντας έτσι την δυσανάλογη εικόνα που εισπράττει κανείς όταν τον θυμάται από τα εσώφυλλα και τα οπισθόφυλλα των τριών πρώτων δίσκων.
Το γκρουπ, στην πρώτη του συναυλία της περιοδείας, επαγγελματικά δεμένο κι έτοιμο (μερικές μέρες πρόβας στην Αθήνα έχουν αποδώσει όσο πρέπει). Τα ζεπελινικού υποβάθρου “Big Money” και “Cartesian Dreams” κλείνουν ενδιάμεσα το καινούριο και επιθετικό “Battle”, ενώ το “Love Don’ t Lie” έρχεται να θυμίσει πάλι κείνο το αμαρτωλό καλοκαίρι, που το MTV έπιανε “καμπάνα” στην Αθήνα για πρώτη φορά. Τα καινούρια κομμάτια – κιθαριστικά φορτωμένα- αποδίδονται σωστά και με τα δεύτερα φωνητικά από όλο το γκρουπ (χωρίς να φαίνεται προηχογραφημένη βοήθεια εκεί).
Ο (με σταυρούς αλά Iommi) Jimi Bell κρατάει όλο το κιθαριστικό μέρος με συγκέντρωση, ο Chris McCarvill με την αυτάρεσκη πόζα κεντρίζει το οπτικό νεύρο και πατάει σταθερά στον μυώδη ήχο του B.J. Zampa, οποίος, όσο το πρόσωπό του δείχνει να κοπιάζει, τόσο ακούραστος είναι πίσω απ’ τα τύμπανα. Ο Christian πίνει ανάμεσα στα κομμάτια (ελληνικό, λέει ο ίδιος) κρασί σε πλαστικό ποτήρι.
Από τα καινούρια κομμάτια το “Swimming With The Sharks” δονεί, ίσα για να κάνει χώρο για το “Can’t Find My Way Home”, ένα κλασσικό κομμάτι που είναι τόσο δύσκολο μετά τους Blind Faith να κάνει κανείς δικό του, κι όμως ο Christian τα έχει καταφέρει.
Τα “Rock Bottom” και “S.O.S. In America” πάνε να επεκτείνουν τη συναυλική κορύφωση χωρίς να το πετυχαίνουν, αλλά κρατάνε ζεστό το κοινό για την καταληκτική τριάδα από το πρώτο άλμπουμ. To αιώνιο “I Wanna Be Loved” (με εισαγωγή από τον Christian για το πόσο χαμένα τα είχε στο γύρισμα του βίντεο πίσω στο ’88, περιστοιχισμένος από ημίγυμνα μοντέλα), το απενοχοποιημένα διονυσιακό “Pleasure Palace” και το γκαζαριστό (αλλά τετριμμένο) “Slip Of The Tongue”.
Περίπου 80 λεπτά πυκνού και σκληρού ήχου, με το κοινό να μένει σίγουρα ικανοποιημένο αλλά και περίεργο για το τί θα ακολουθήσει…
House Of Lords setlist
Sahara
Big Money
Battle
Cartesian Dreams
Love Don’t Lie
Come To My Kingdom
Permission To Die/ Bass solo
I’ m Free
Swimming With The Sharks
Can’t Find My Way Home
Rock Bottom
S.O.S. In America
I Wanna Be Loved
Pleasure Palace/guitar solo
Slip Of The Tongue
Με τον Christian διοπτροφόρο και περιχαρή στο μπάσο, τον Zampa να παραμένει πίσω απ’ τα τύμπανα, τον Bell να κρατάει τη θέση του και τον Jorge Salan (γνωστό στο κοινό από το σχήμα του J.S.Soto) να προστίθεται στη δεύτερη κιθάρα, η “βασίλισσα” ανεβαίνει στη σκηνή στις έντεκα και κάτι. Και κατευθείαν γεμίζει τη σκηνή με την κίνησή της και με μια ακμαία φωνάρα που διαλύει κουπλέ και ρεφρέν στα εξ ων συνετέθησαν.
Από το ξεκίνημα, με “If You Were A Woman” (το κομμάτι στο οποίο ο Bon Jovi οφείλει τη μισή καριέρα του), “Don’t Lose Any Sleep” (επιτέλους, έχω βαρεθεί να ακούω ότι είναι “διασκευή John Waite”, της Diane Warren είναι το κομμάτι, όπου γούσταρε το έδινε) και “Hold Back The Night” (“ένα κομματάκι που έγραψε ο Alice Cooper”, προλόγισε η Beck) είναι φανερό ότι το αρχετυπικό A.O.R. άλμπουμ της “Trouble Or Nothin’” έχει την τιμητική του.
Η άνεση και η επικοινωνική ικανότητα της Beck ζεσταίνει το κοινό, που μετά το μπαράζ των Lords, μετέρχεται στα ευφορικά κομμάτια από τη νεώτερη δισκογραφία της χωρίς αναστολές. Βοηθούν και τα αστειάκια με τον Christian (“μην ακούς James, η πρώτη μου σχέση ήταν έλληνας”, “μείνε με το κρασί σου, εγώ θα πιω ούζο” – πράγμα που έκανε).
Το up-tempo “Τhat All Depends” (απ’ το “The Great Escape” του ‘11, ντουέτο με James Christian, με μια φλέβα “Because The Night” να τροφοδοτεί την καρδιά του), ανεβάζει τα πνεύματα και το “Wrecking Ball” (“I ain’t Miley Cyrus, that’s for sure”, λέει μας κλείνει το μάτι) ροκάρει δυνατά. Οι δύο κιθάρες αναπληρώνουν με οξείες γωνίες τις ενορχηστρώσεις που βασίζονται σε πλήκτρα και τα δεύτερα φωνητικά είναι γεμάτα και ακριβή (πόσα γκρουπ έχουν έναν Christian να βοηθάει την πρώτη φωνή;).
To “The One” (κι αυτό από το “Great Escape”) αποδίδεται με την διαχρονική ακρίβεια ενός κλασσικού A.O.R. κομματιού, ενώ το κλασικό “Save Up All Your Tears” σβήνει από το μυαλό την εκτέλεση-τσιχλόφουσκα της Cher. Παρότι είναι Πέμπτη και έχει πάει ήδη αργά, τα “The Great Escape” και “You Can’t Fight Love” κρατούν το ενδιαφέρον, καθώς η Beck φανερά απολαμβάνει την πρώτη συναυλία της εδώ και περίπου δύο χρόνια. Στη μπαλάντα “Tears In The Rain” το φωνητικό εύρος της Beck απογειώνει και το κανονικό σετ τελειώνει με το “Love Lies”.
Όλοι ξέρουν ότι δεν πρόκειται να πάει πουθενά χωρίς το κομμάτι που από τα διαφημιστικά jingle της χάρισε μια λαμπρή καρριέρα. Ένα ζευγάρι γιορτάζει την επέτειό του και ανεβαίνει από το κοινό στη σκηνή. Είναι τόσο καλή η διάθεση του κοινού που ακόμη και όσοι έχουν αλλεργία σε τέτοιες χαριτωμενιές επευφημούν. Η Beck τους χαρίζει ένα μπουκάλι Coca Cola με αυτόγραφο και την ευχή της (πάνω από 25 χρόνια κι αυτή με τον Christian, κάτι ξέρει από άθραυστες σχέσεις), καθώς μέσα σε έκρηξη από χειροκροτήματα ακούγεται το κομμάτι εκείνο, του καλοκαιριού του ’89, με την τόσο κλασσική παθιασμένη μελωδική γραμμή (“I don’ t think there are words to describe the sensation – oh no!”).
Αναμφισβήτητα η κορυφαία στιγμή της συναυλίας, σιαμαία με την δυνατή εκτέλεση του “Hide Your Heart” (ούτε αυτό είναι “διασκευή Bonnie Tyler”, έλεος) που ακολουθεί και κάνει όλο το Κύτταρο να τραγουδάει το ρεφρέν (αλά “Hot In The Shade” να πούμε την αλήθεια). Το “Follow You” είναι μια ακόμη, η τελευταία, δυνατή υπογραφή μιας τίμιας και με αισιόδοξη επίγευση συναυλίας.
Δεν βλέπουμε και κάθε μέρα μια 59χρονη (!) ροκ ντίβα με φρεσκάδα, sex appeal, αστραποβόλο χαμόγελο και τέτοιες οκτάβες που στέλνουν κάμποσες νεόκοπες τραγουδίστριες για χόρτα. Καλύτερη μάλιστα υπογράμμιση της αξίας της δεν θα μπορούσε να υπάρξει από το ότι κατέβηκε (και ο Christian) μέσα στον κόσμο, υπέγραψε αυτόγραφα και φωτογραφήθηκε χαμογελαστή, ευγνώμων και εύθραστη μέσα στα 160 εκατοστά της για τουλάχιστον μία ώρα, ευχαριστώντας κάθε έναν ξεχωριστά για το πόσο κοντά την έχουμε στις καρδιές μας.
Robin Beck setlist
If You Were A Woman (And I Was A Man)
Don’t Lose Any Sleep
Hold Back The Night
That All Depends
Wrecking Ball
Wish You Were Here
The One
Your Love Is Tough
Save Up All Your Tears
The Great Escape
You Can’t Fight Love
Tears In The Rain
Love Lies
First Time
Hide Your Heart
Follow You
Photos: Αποστόλης Καλλιακμάνης
497 
