Με αυτό το παράξενο ιταλικό όνομα που επέλεξαν να ονομάσουν το σχήμα τους, πολύ δύσκολα θα μπορούσε κάποιος να μαντέψει ότι αυτά εδώ τα καλόπαιδα από την Πάτρα θα επιδίδονταν στο άθλημα που ονομάζουμε heavy metal. Και σίγουρα ο νους αυτού του κάποιου, συνειρμικά θα είχε οδηγηθεί σε κάτι παρεμφερές της heavy metal κουλτούρας που μας προσφέρεται γενικά από την μπότα. Δηλαδή, κάτι από όπερα, θεατρικό, τεχνικό και ως επί το πλείστον… μέτριο. Λοιπόν, καλό θα ήταν να διώξεις οποιεσδήποτε από αυτές τις σκέψεις, γιατί πολύ απλά η μόνη σχέση που έχουν με την Ιταλία τα παιδιά, είναι το όνομά τους και τίποτα άλλο.
Οι Masquera Di Ferro έχουν τα φόντα και γενικά απέχουν παρασάγγας από την μετριότητα, καθώς προσφέρουν πάρα πολύ καλό heavy metal συνθετικά, εντούτοις με φανερές κάποιες αδυναμίες που τους κρατούν λίγο πίσω σε σχέση με τις δυνατότητες, καθιστώντας το album τους άνισο. Τι εννοώ;
Το βασικό τους ύφος είναι ποτισμένο σε κλασσικού heavy metal ύφους τραγούδια, με επιρροές από τις μόνιμες σταθερές του χώρου, όπως Iron Maiden, Βlack Sabbath, Judas Priest και λοιποί, αλλά με πάρα πολλά προσωπικά στοιχεία, που θα μπορούσες να ονομάσεις prog ή epic σε σημεία, να εμπλουτίζουν τις στρωτές και όμορφες συνθέσεις, δίνοντάς τους μια αρκετά μεγάλη δόση αυθεντικότητας. Αρκετά καλά τα riffs των Φάνη Μπάδα και Κώστα Μπιρμπουτσάκη (κιθάρες), δυο σίγουρα διαβασμένους κιθαρίστες και εξαιρετικά τα solo τους, όπως και συνεπέστατο παίξιμο από τους ρυθμικούς της μπάντας, Πάνο Θωίδη (drums) και Θεόδωρο Καραλή (μπάσο). Όπως επίσης απολύτως ταιριαστά και τα (λίγα) πλήκτρα του Πλούταρχου Γαϊτανάρου που ακούγονται εδώ κι εκεί.
Και έρχομαι στα επίμαχα σημεία. Πρώτον τα ίδια τα τραγούδια. Είναι σαν να ακούω, δυο διαφορετικές μπάντες. Τα δυο πρώτα (από ένα σύνολο έξι τραγουδιών), τα “Alive” και “Angel Of Fire”, δρουν μάλλον αποπροσανατολιστικά για την μπάντα. Με τυπική riffολογία, δεν έχουν κάτι που να τα κάνει να ξεχωρίζει, κάποιο συναισθηματικό peak. Τα πράγματα δείχνουν να αλλάζουν, από το “Doberman” το οποίο έχει καλό refrain και ατμοσφαιρική prog υφή. Από εκεί και πέρα, η τριάδα των “Final Release”, του ομώνυμου “La Masquera Di Ferro” με το εξαιρετικό soundtrackικό του θέμα και του ομότιτλου “Reflection”, είναι πραγματικά μια εντυπωσιακή μουσική πρόταση. Καταπληκτικά τραγούδια και τα τρία τους, φοβερές συνθέσεις, δείχνουν πηγαίο ταλέντο και σου σηκώνουν το πετσί (ναι ρε φίλε, για το κάτω μιλάω…) μεμιάς. Headbanger’s ρυθμοί, πολύ καλή κιθαριστική δουλειά, σε κάνουν να απορείς για την σχετική “κρυάδα” της εισαγωγής.
Το δεύτερο θέμα που με στεναχώρησε είναι τα φωνητικά του Τάσου. Θα επαναλάβω για χιλιοστή φορά. Είναι συνήθως ένα από τα δευτερεύοντα (για να μη σου πω, τριτεύοντα) θέματα που με αφορούν γενικά κατά την ακρόαση κιθαριστικής μουσικής. Με ενδιαφέρει πρώτα απ’ όλα η ιδέα και το κίνητρο πίσω από την εκτέλεση. Αλλά ρε παιδιά… Γιατί εγκληματείτε απέναντι στη μουσική σας; Ενώ στιχουργικά η δουλειά είναι θαυμάσια, η φωνητική απόδοση είναι πολύ επίπεδη, με μονοδιάστατη έκφραση, όχι και τόσο καλή προφορά, αλλά το θέμα δεν είναι αυτό. Δεν ταιριάζουν στο ύφος που έχετε επιλέξει.
Ακούγοντάς τα, μου ήρθαν στο μυαλό καρφί straight gothic εικόνες και ειδικότερα της ελληνικής ανάλογης σκηνής, όπως οι Make Believe, Bokomolech, dEUS και αυτό το μισητό (για μένα) στυλ των Joy Division και των παραφυάδων τους. Εκεί ναι, θα ήταν εντυπωσιακά. Αλλά για heavy metal μουσική, μάλλον τη σκοτώνουν. Μου άρεσαν σε σημεία που μου θύμισαν συνάφειες με προοδευτικά σχήματα όπως Depressive Age, αλλά θέλουν οπωσδήποτε δουλειά, αν θέλουν να σταθούν ισοϋψή απέναντι στο πάρα πολύ καλό (επαναλαμβάνω) υλικό που προσφέρει το “Reflections”.
O ήχος μου άρεσε, δεν είναι τόσο γυαλισμένος, αλλά ούτε τραχύς για να σε ενοχλήσει, αν και σίγουρα κι αυτός έχει περιθώρια βελτίωσης.
Συνολικά, το “Reflections”, χαρακτηρίζεται ως ένα πολύ αξιοπρεπές δισκάκι και έχοντας σαν δεδομένο το νεοσυσταθέν της μπάντας, έχει πολλά να προσφέρει. Έχει πολλές συναρπαστικές στιγμές μέσα του (θεωρώ ήδη ύμνο το “La Masquera Di Ferro”) και όσο και να με “πνίγουν” τα αρνητικά σημεία που ανέφερα, δεν θα μείνω σ’ αυτά, γιατί δεν καθορίζουν τελικώς το αποτέλεσμα, το οποίο είναι ένα ενδιαφέρον ξεκίνημα για το συγκρότημα. Και αναλογιζόμενος την δυναμική των τριών συνθέσεων που κλείνουν το “Reflections”, πιθανόν στις επόμενες δουλειές τους, να με κάνουν να παραμιλάω. Ένα μπράβο από εμένα, υποστηρίζω ανεπιφύλακτα την προσπάθεια τους και εξαρτάται μόνο από τη δουλειά τους, το που μπορούν να φτάσουν.
516 
