Και η thrash καταιγίδα, συνεχίζει να μαίνεται με αμείωτη ένταση…
Τα τρία παλικαράκια που απαρτίζουν τους Exordial, επιδίδονται σε αυτό το πολυαγαπημένο εν Ελλάδι ύφος, με περίσσεια καύλα στα βρακιά τους.
Εννέα δυναμιτάκια, γρήγορου στην συντριπτική πλειοψηφία του thrash, με αρκετά ματιές που λοξοκοιτούν άλλοτε προς το doom, κυρίως στις γέφυρες των τραγουδιών και άλλοτε προς το hardcore. Ο χαρακτήρας τους δεν αλλοιώνεται σε καμιά περίπτωση από αυτά τα στοιχεία, τα οποία λειτουργούν μάλλον αρνητικά, για τις συνθέσεις των Exordial. Και εξηγούμαι…
Καταρχάς θα πρέπει να τονίσω ότι όλα τα τραγούδια ανεξαιρέτως, ξεκινούν με καταπληκτικά εισαγωγικά riff, από τον Γιώργο (ο οποίος έχει αναλάβει και τα φωνητικά, αρκετά καλά θα έλεγα για το ύφος του σχήματος, ένα σημείο το οποίο στο thrash δεν παίζει δα και τον σημαντικότερο παράγοντα). Υπερερεθιστικά, μανιασμένα, μελωδικότατα, μου θυμίζουν αρκετά τις up tempo πριμαριστές στιγμές των λατρεμένων μου Dismember. Πραγματικά συγχαρητήρια. Το κακό ξεκινάει στην διάθεση εμπλουτισμού με τα στοιχεία που προανέφερα πριν. Γιατί ρε παιδιά; Ποιός ο λόγος για αυτοκτονικές τάσεις; Πάρα πολλά σημεία μου δίνουν την αίσθηση της φάσης που είσαι σε όνειρο με δυο πανέμορφα πιπίνια και εκεί που είσαι να γλύψεις το βυζάκι της μικρής, να πετάγεται η μάνα σου, το ξυπνητήρι, το κωλόσκυλο του απέναντι ή η κόρνα του μαλάκα του ταρίφα στις 6 το πρωί. Πολύ απλά, εν μέσω του πολύ στρωτού fast drumming του Δημήτρη που συνοδεύεται από το χωρίς ψεγάδια παίξιμο του Μάριο στο μπάσο, αυτές οι παύσεις των τραγουδιών είναι παντελώς αχρείαστες. Διακόπτουν τη ροή των εξαιρετικών όπως προείπα open ρυθμών. Επίσης τα solo. Ναι μεν είναι πολύ λιτά, χωρίς πολλά στολίδια, προσδιορίζοντας κυρίως την μελωδία των τραγουδιών αλλά ηχητικά, βρίσκονται πολύ πίσω σε σχέση με τα υπόλοιπα όργανα και θέλουν αρκετή προπόνηση.
Το ομότιτλο, το “Biohazard” που ακολουθεί, το “I Will Kill You”, το “Rise Pheonix”, μου άρεσαν αρκετά, με την πρώτη αυτιά, αν και όπως προείπα, τα δομικά τους υλικά είναι νοστιμότατα σε όλα σχεδόν τα τραγούδια και οι καλές ιδέες είναι άφθονες. Αν εξαιρέσουμε αυτά τα γεγονότα, το τρίο είναι διαβασμένο σε ότι αφορά τις επιρροές του κι αυτό ακούγεται ξεκάθαρα. Εύγλωττο, όμορφο εξώφυλλο, γερμανοthrash τεχνοτροπία (Sodom, Destruction, Kreator), heavy metal αισθητική και pure νεανική οργή.
Θα παλέψουν για παραμονή στη μεγάλη κατηγορία. Καλώς ή κακώς οι κυκλοφορίες των Nuclear Terror, των War Device ή των Fatal Mutiny (τυχαία παραδείγματα και πολύ πρόσφατα), έχουν ανεβάσει πολύ ψηλά τον πήχη της ποιότητας στο εν λόγω ύφος και οι Exordial απέχουν ακόμη αρκετά. Ελπιδοφόροι, με το αίμα να βράζει στο λιλί τους, μάλλον στις επόμενες δουλειές τους θα μας κάνουν να γυρίσουμε το κεφάλι. Προοπτικές υπάρχουν και είναι ολοφάνερες. Όπως και οι χτυπητές αδυναμίες. Όλα είναι θέμα εμπνεύσεως πλέον. Και δουλειάς.
502 
