Θεωρώ τους MarilynManson σαν μια από τις εξυπνότερες μπάντες της τελευταίας δεκαπενταετίας.
Οι εν λόγω φρίκουλες ξεκίνησαν εντυπωσιακά με ένα πολύ καλό album(“PortraitofanAmericanfamily”), το οποίο εξυμνούσε στην ουσία μπάντες όπως NineInchNails, κάνοντας παράλληλα στιβαρά βήματα στο χώρο του marketing. Τι εννοώ; Αντί να κάτσουν με σταυρωμένα τα χέρια και να περιμένουν να πουλήσουν μονάχα από το ταλέντο τους, θα καταστρέφονταν καθώς εκείνη την εποχή (1994) μεσουρανούσε η alternative σκηνή. Οι Manson, λοιπόν, αποφασίζουν να προωθήσουν περισσότερο το image τους (επηρεασμένο από AliceCooper, Kiss και NIN) με αποτέλεσμα να γίνουν, με τον καιρό, παγκοσμίως γνωστοί. Η εικόνα που έδιναν προς τα έξω, ήταν αυτοί των διανοητικά διαταραγμένων, οι οποίοι ζουν χωρίς φραγμούς και αισθήματα (πράγμα για το οποίο μάλλον κατηγορούν την κοινωνία). Αυτό το εξαθλιωμένο look κέρδισε πολλούς fans, πέρα φυσικά από εκείνους που τους είχαν μάθει λόγω της μουσικής κατάρτισής τους. Εντύπωση βέβαια έκανε και το όνομα του συγκροτήματος (με το οποίο «βαπτίστηκε» και ο frontman, όπως είχε κάνει και ο AliceCooper το 1969) το οποίο συνδυάζει τα ονόματα της MarilynMonroe και του CharlesManson. Πολλοί θα βιαστούν και θα πουν: μα καλά, πως είναι δυνατόν να θεωρείσαι έξυπνος, επειδή το παίζεις καραγκιόζης για να πουλήσει το cd σου; Προσωπικά πιστεύω πως εάν δεν είχε ακολουθήσει αυτό το μοτίβο, το συγκρότημα, θα ήταν καταδικασμένο να περάσει στο «ντούκου», και ελάχιστοι να το γνωρίζουν. Πως όμως ένα διαφημιστικό trick το κάνεις να κρατήσει; Οι Manson προχωρούν ένα βήμα παραπέρα και εξελίσσουν όλο αυτό το «αντί» attitude, κυκλοφορώντας το 1995 το “Smellslikechildren”, ένα cd με διάφορα remixes από διάφορα τραγούδια, κάποια νέα και την εκπληκτική διασκευή στο “Sweetdreams” που τους εκτίναξε στην κορυφή. Αν και μέτρια κυκλοφορία (και εν μέρει ανούσια), το “Smellslikechildren” δεν πέρασε απαρατήρητο, και όλα τα βλέμματα ήταν στραμμένα πλέον στους MarilynManson. Όπως και να’ χει όμως, το επόμενο βήμα της μπάντας θα έκρινε και το μέλλον της, και χρειαζόταν ιδιαίτερη προσοχή. Το 1996 αποτέλεσε δικαιωματικά τη χρονιά που επανήλθε δυναμικά στο προσκήνιο η industrial σκηνή, γεγονός στο οποίο βοήθησε καταλυτικά η τρίτη κυκλοφορία των MarilynManson ονόματι “AntichristSuperstar”. Οι συζητήσεις για τον τίτλο, το artwork, τους στίχους και το προκλητικό videoclip του, κλασσικού πλέον, “Thebeautifulpeople”, ήταν ατελείωτες και οι διάφορες απαγορεύσεις και αφορισμοί έκαναν το συγκρότημα ακόμη πιο γνωστό. Το album αποτελεί και τη μουσική σφραγίδα των Manson, καθώς στο “Antichrist” βρήκαν επιτέλους τον επιθυμητό τους ήχο, ο οποίος επηρέασε και λογής μπάντες στην πορεία. Η αρνητική διαφήμιση που έκαναν και οι ίδιοι στους εαυτούς τους, απέδιδε σωστά, και εδώ είναι η στιγμή που οι “καραγκιόζηδες” παίρνουν το αίμα τους πίσω. Το “Antichristsuperstar” έκανε υπέρογκες πωλήσεις και το συγκρότημα άρχισε να υποστηρίζεται από το Mtv! Και μην ξεχνάμε ότι σπάνια το Mtv έδινε σημασία σε ακραία σχήματα, κυρίως μετά από το 1990. Οι Manson λοιπόν, βοήθησαν ώστε να ασχοληθούν ξανά τα trendymedia με άλλα ήδη, πέρα από την pop και το hip-hop. Να που η τρέλα αποβαίνει σε καλό… Ακόμα και οι πιο σκληροπυρηνικοί οπαδοί του σχήματος, δεν περίμεναν να κυκλοφορήσουν κάτι καλύτερο από το “AntichristSuperstar”, και όπως φάνηκε, ούτε το ίδιο το συγκρότημα. Γι’ αυτό και το “Omegaandthemechanicalanimals” είχε ως βάση τη δημοτικότητα των Manson και όχι την μουσική πρωτοτυπία. Έτσι λοιπόν, έχουμε ένα album, το οποίο ενώ δε στερείται φαντασίας, αναλώνεται στη δημιουργία ευκολομνημόνευτων hit και απλοϊκών συνθέσεων. Όχι πως αυτό επηρέασε στο ελάχιστο τις πωλήσεις του. Ίσα ίσα που έγινε μεγάλος θόρυβος γύρω από το “Omega”. Σημαντικός παράγοντας για να κρατηθούν στην κορυφή οι MarilynMansonήταν οι διάφορες φήμες που βολόδερναν κατά καιρούς, με κορυφαία αυτή όπου μέλος της μπάντας είχε αφαιρέσει χειρουργικά μέρος της σπονδυλικής του στήλης, για να μπορεί να αυτο-ικανοποιείται στοματικά (κοινώς να πιπώνεται μοναχός του)! Όλες αυτές οι ιστορίες είναι και στην ουσία ο λόγος που δεν αναφέρω κάποια πιο συγκεκριμένα περιστατικά από τη βιογραφία των Manson και ασχολούμαι επιφανειακά με αυτά. Προτιμώ τη μουσική τους. Το “Thelasttouronearth” αποτελεί και το πρώτο liveτου συγκροτήματος, και προσπαθεί να δώσει μια γεύση μιας κλασσικής ζωντανής εμφάνισης των MarilynManson. Ο φλεγόμενος σταυρός στο εξώφυλλο δεν προκαλεί πλέον, καθώς όλοι είχαν συνηθίσει το προκλητικό ύφος τους κι έτσι ο frontman της μπάντας κάνει διάφορες εμφανίσεις σε Mtvawards και σε συναυλίες του Eminem… Από τις απαρχές των Manson, το συγκρότημα είχε ένα στόχο: να αποκτήσει πολλούς οπαδούς ανά τον κόσμο και εφόσον κυκλοφορήσει εμπορικές επιτυχίες για να τους προσελκύσει, να εκδώσει ένα album το οποίο θα αντιπροσωπεύει ακριβώς τον ήχο που πρεσβεύουν, χωρίς να νοιάζονται για την εμπορική πλευρά του εγχειρήματος, η οποία, λόγω παρελθόντος, θα ήταν δεδομένη. Έτσι γεννήθηκε το “HolyWood”, ένα cd που θεωρήθηκε ως ένα από τα καλύτερα της χρονιάς του (2000) και του είδους του γενικότερα. Για μένα, και απ’ ότι ξέρω και για πολλούς άλλους, αποτελεί το peak της καριέρας των MarilynManson, το οποίο δύσκολα θα καταφέρει κάποιος να το ξεπεράσει. Το artwork του, η παραγωγή του και η έμπνευση που βρίσκεται μέσα στο “HolyWood” είναι παράδειγμα προς μίμηση, και η μουσική κληρονομιά που μας αφήνει, μεγάλη. Μετά από το μεγάλο επίτευγμα του “HolyWood”, και ενώ οι Mansonείχαν απομακρυνθεί από τα φώτα της δημοσιότητας, αποφασίζουν να επανέλθουν δυναμικά στο προσκήνιο, με όσο πιο προσεκτικές κινήσεις γίνεται. Έτσι συμμετείχαν σε διάφορα soundtracks και μέσω διαφόρων εμφανίσεων, χτίζουν ξανά την εικόνα της μπάντας του λαού, με απώτερο σκοπό την κυκλοφορία του “Thegoldenageofgrotesque”, ενός δίσκου που ακολουθεί την κλασσική και δοκιμασμένη συνταγή του “Omega” και του “Antichrist”. Όπως πολλοί όμως είπαν, οι Manson έχουν χρησιμοποιήσει ήδη πολλές φορές τις λέξεις revolution, freedom και fight στα τραγούδια τους…Η μουσική ταυτότητα της μπάντας άρχισε να παραπαίει και οι διάφορες εναλλαγές στο σχήμα δε βοήθησαν ιδιαίτερα την κατάσταση. Η επόμενη κυκλοφορία με τίτλο “EatMe, DrinkMe” θεωρείται ως η χειρότερη του σχήματος, καθώς οι πειραματισμοί του Mansonέχουν ως αποτέλεσμα ένα rock- pop υβρίδιο με ελάχιστες καλές στιγμές. Ακόμα και οι πιο πιστοί οπαδοί του συγκροτήματος απογοητεύονται και όπως είναι αναμενόμενο πολλοί ήταν εκείνοι που του γύρισαν την πλάτη. Άλλωστε οι εποχές που ο Mansonπροκαλούσε είχαν περάσει ανεπιστρεπτί, μιας και πλέον τα media θα ασχολούνταν περισσότερο με την προσωπική του ζωή και το γάμο του, παρά με το παρουσιαστικό του, που πλέον δεν αποτελούσε καμία απολύτως εντύπωση. Δύο μόλις χρόνια μετά το αποτυχημένο “EatMe, DrinkMe”, το σχήμα βγάζει στην αγορά το “TheHighEndofLow”, ένα δίσκο πολύ σημαντικό, καθώς θα αποτελούσε ίσως την τελευταία ελπίδα της μπάντας να επανέλθει στο προσκήνιο. Χωρίς δάφνες πρωτοτυπίας, το cd περικλείει μουσικά όλες τις επιρροές και τις πατέντες που χρησιμοποίησαν οι Mansonόλα τα προηγούμενα χρόνια. Υπό άλλες συνθήκες, αυτό θα ήταν καλό, μόνο που σε αυτήν εδώ την περίπτωση, το αποτέλεσμα είναι και πάλι σχετικά μέτριο, αν και καλύτερο από τον προκάτοχό του. Εκείνο το συστατικό που έκανε τη μουσική της μπάντας τόσο ξεχωριστή έχει εξαφανιστεί και η εντύπωση που δίδεται είναι πως κυκλοφορούν δίσκους κυρίως επειδή “πρέπει”. Γεγονός πλέον αδιαμφισβήτητο είναι το ότι οι MarilynManson έχουν προσφέρει αρκετά στον σκληρό ήχο, και παρόλο που άργησαν να γίνουν αποδεκτοί, το κατάφεραν τελικά. Παρόλα αυτά όμως όταν μια μπάντα αποτελείται ουσιαστικά μονάχα από τον frontman της, λογικό είναι να μην έχει πλέον χαρακτήρα και να επαναλαμβάνεται. Δύσκολα μπορεί πια να αντιστραφεί το κλίμα και δε θα μου κάνει εντύπωση εάν μέσα στα επόμενα χρόνια το συγκρότημα αποφασίσει να εγκαταλείψει τον χώρο.
Δισκογραφία:
- Portrait of an American Family (1994)
- Smells like children (1995)
- Antichrist Superstar (1996)
- Omega and the mechanical animals (1998)
- Last tour on earth (1999)
- Holy Wood (2000)
- The golden age of grotesque (2003)
- Eat me, Drink me (2007)
- The High End of Low (2009)
ΥΓ: Το παραπάνω αφιέρωμα δεν είχε ως σκοπό την πλήρη παρουσίαση της (εμπορικά) μεγάλης αυτής μπάντας… ούτε καν τη μερική! Σκοπός ήταν μια μικρής έκτασης ανασκόπηση, από τη ματιά ενός όχι απαραίτητα και τόσο φανατικού οπαδού της, που σκοπίμως παρέλειψε διάφορα ανούσια βιογραφικά και ιστορίες, προσπαθώντας να αποδώσει το φαινόμενο Manson όσο πιο αντικειμενικά γίνεται.
596 
