Βρε, βρε κάτι ωραία πράγματα!
Πως περιγράφεις κάτι το οποίο συγκεντρώνει τόσα πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία, με μοναδικό παρανομαστή τον ευρύτερο black/ death τομέα;
Διότι το “post black” που αναφέρεται στο δελτίο τύπου δεν καλύπτει σε καμία περίπτωση το μουσικό ποιόν των Φιλανδών Woland.
Ξέρετε τι; Ας αφήσουμε για λίγο τις ταμπέλες. Εδώ έχουμε ένα σχήμα το οποίο ανήκει στον ακραίο ήχο, αλλά δεν ακολουθεί μια σαφή μανιέρα, βγάζοντας προς τα έξω λογής μουσικά προσωπεία, δίχως όμως να μπερδεύουν τον ακροατή.
Άλλοτε υπερτερεί μια groovy αισθητική, άλλοτε μια πιο μελωδική, άλλοτε μια πιο straightforward, άλλοτε μια πιο death (σουηδικού τύπου) και άλλοτε μια πιο black, χωρίς όμως να περιλαμβάνει τα κλασικά ηχητικά στοιχεία του ιδιώματος.
Το “Hyperion” είναι μοντέρνο, αλλά συνάμα πιστό σε συγκεκριμένες ηχητικές υποστάσεις. Είναι προοδευτικό, αλλά παράλληλα συγκρατημένο. Είναι ακραίο, αλλά και (με το δικό τρόπο του) μελωδικό.
Εκεί που ακούς ένα κομμάτι σκάει ένα πιάνο που jazzίζει, ή μια κιθάρα που παίζει flamenco! Και όχι έτσι, στο κουτουρού! Ταιριάζει ρε παιδί μου! Και εκεί που διακρίνεις ένα φλερτ με μια ανεπαίσθητη industrial μανιέρα, σου σκάει το επόμενο τραγούδι και αλλάζεις γνώμη. Σίγουρα πολύπλευρο, αλλά έτσι μονταρισμένο που δε σε ξενίζει κάτι.
Κερασάκι στην τούρτα οι συμμετοχές των Geir Bratland (Dimmu Borgir), Mathias “Vreth” Lillmåns (Finntroll) και Janica Lönn (Black Sun Aeon).
Σίγουρα το συστήνω προς ακρόαση και προς απόκτηση, ασχέτως εάν δε δύναμαι να περιγράψω επαρκώς τον ήχο των Woland. Ίσως αυτός να ήταν και ο σκοπός της μπάντας στην τελική… Όπως και να έχει, εγκρίνεται.
571 
