Πόσα female fronted συγκροτήματα ξέρεις από τη Βόρειο Αφρική;
Πλέον, σίγουρα ένα, τους Crimson Chrysalis, οι οποίοι παρότι σημαία τους αποτελεί μια γυναίκα, δεν έχουν άμεση σχέση με αυτό που βάζεις στο μυαλό σου.
Οι Crimson Chrysalis είναι λιγότερο συμφωνικοί από ότι οι Nightwish, λιγότερο pop από ότι οι Within Temptation και λιγότερο wannabe-goth από ότι οι Lacuna Coil.
Το “Crimson Passion Cry” φαντάζει περισσότερο με ένα όμορφο soundtrack, ντυμένο με τη ζεστή φωνή της René van den Berg, που δε μιμείται, ούτε προσπαθεί να τηρήσει τα στεγανά που περιγράφουν μια μέση female fronted μπάντα. Οι συνθέσεις είναι απλοϊκές και όχι πομπώδεις, με μεγάλη έμφαση στη μελωδία.
Σε σημεία η χροιά της René θυμίζει περισσότερο της μεγάλες κυρίες των ‘80s, χωρίς όμως να πέφτει στην παγίδα να αναπαριστά τον ήχο της εν λόγω δεκαετίας (με εξαίρεση ίσως το κομμάτι “F off and Die”), ξεφεύγοντας παράλληλα από το metal μοτίβο που έχει καθιερωθεί εδώ και χρόνια για τα συγκροτήματα του είδους. Αρκετές δώσεις κλασσικής μουσικής, με rock βάσεις και αναφορές, εξαιρετική απόδοση, τίμια προσέγγιση και ιδέες που κάτι “γατάκια” του χώρου θα ζήλευαν και θα έκλεβαν ευχαρίστως.
Ο δίσκος είχε κυκλοφορήσει αρχικά το 2012, αλλά για πρώτη φορά διατίθεται σε παγκόσμια κλίμακα φέτος, και πιστέψτε με, θα ήταν άδικο να έμενε μια τέτοια δουλειά στην αφάνεια.
Το “Crimson Passion Cry” είναι ένα μικρό διαμάντι που έρχεται να επιβεβαιώσει πως ενίοτε οι “μικρές” και οι άγνωστες μπάντες είναι αυτές που κρατούν ζωντανή τη φλόγα της μουσικής.
625 
