Η αλήθεια είναι ότι η σχέση μου με το heavy/ power metal, δοκιμάζεται συνεχώς και αδιαλείπτως τα τελευταία χρόνια.
Πώς να στο πω ρε φίλε, κουράστηκα. Από τη μια τα χιλιοπαιγμένα riff, οι υψίσυχνες τσιρίδες της Στρουμφίτας όταν της τον μπήγει ο Παπαστρούμφ, από την άλλη ένα ατέλειωτο τέλμα στις συνθέσεις που απέχουν ελάχιστα από τα σύνορα τις ανέξοδης μπουρδολογίας, οι επιφυλάξεις μου σχετικά με το μέλλον αυτού του ήχου, θεριεύουν συνεχώς. Να όμως που καμιά φορά, εκεί που περιμένεις την ελπίδα να σου ζητήσει τον παπά για το έσχατο διάβασμα, πετάγεται από το πουθενά ένα δισκάκι που αν μη τι άλλο, σου ανάβει μια μικρή φωτιά στον τριχωτό σου κώλο.
Το “Heaven On Earth” των Devil’s Heaven, μιας νεοσύστατης σουηδικής μπάντας (ναι, πάλι από τα περίχωρα που δρα η φίλτατη Λιβεράκου), έχει αυτές τις προδιαγραφές. Βέβαια, μην περιμένεις την ανακάλυψη της πυρίτιδας, αλλά αυτή η κυκλοφορία περιέχει αξιοπρεπέστατα παιγμένο heavy metal, power προεκτάσεων, με πάμπολλες κεφάτες hard rock στιγμές.
Οικεία θέματα που φέρνουν στο μυαλό κυρίως 80’s ακούσματα, σαφείς συνθέσεις, πάρα πολύ καλό ήχο και έναν αέρα αυτοπεποίθησης και τσαμπουκά από τα μέλη, που δεν τους λες πιτσιρικάδες, έχοντας ήδη αρκετά σεβαστή πορεία σε διάφορες σχετικά γνωστές μπάντες, κυρίως του progressive κυκλώματος (Time Requiem, Space Odyssey, Allen/ Lande κ.α.)
Πανέμορφα τα “Demerital Action” και το κάργα Whitesnake “Devil Woman” με τα καθαρά ανθεμικά hard rock refrain τους, στα οποία αναδεικνύονται τα θαυμάσια φωνητικά του Marcus Nygren, το πιασάρικο Yngwie meets Accept heavy metal “Day Of Doom” και το γαμάτο μέχρι δακρύων instrumental “Festung Europa”, με τις κιθάρες των Jake Sandberg και Michael Manson να σπέρνουν στην κυριολεξία, συνοδεία του Richard Andersson, ενός φανερά καταρτισμένου keyboard player, το γιατί-γαμώ-την-τρέλα-μου-δεν-ζω-στo-L.A. 80’s hard rock “Hot Sex”, ενώ αρκετά καλά είναι τα Priest-ικά (νταξ, θα ήθελαν πολύ να είναι…) “Riders In The Sky” και “Let It All Hang Out”.
Το πιο εντυπωσιακό στοιχείο προσωπικά, το βρήκα στο πρόσωπο του Jonas Reingold, ενός χαλαρά κ-α-τ-α-π-λ-η-κ-τ-ι-κ-ο-ύ μπασίστα, κατά καιρούς συνεργάτη του Mike Portnoy και του Neal Morse (Spock’s Beard) και προσωπική επιλογή του μέγιστου Roine Stolt στους Flowerkings του. Ο τύπος κεντάει, συμβάλλοντας τα μέγιστα στο αποτέλεσμα του “Heaven On Earth”, το οποίο τελικώς είναι ένα πολύ καλό, ευχάριστο δισκάκι, με έξυπνο artwork, με αρκετά καλά κομμάτια, στιχουργικώς βασισμένο πάνω σε απλά θέματα (όπως είναι οι γυναίκες, η θρησκεία, η κοινωνία και λοιπές πίπες…), το οποίο στους θιασώτες του ευρωπαϊκού hard rock/ heavy/ power πιστεύω να αρέσει… Και ίδωμεν για τη συνέχεια…
457 
