Η ποιότητα της εγχώριας ακραίας rock σκηνής έχει ανέβει στο σύνολο της και οι Slaveatgod είναι ένα παράδειγμα. Επανέρχονται τώρα, με το “The Skyline Fiction”, με τον Jon Howard (Threat Signal) στα φωνητικά, το οποίο και θα παρουσιάσουν και ζωντανά στο ΑΝ Club, την Κυριακή 9 Μαρτίου. Το Rockway.gr επικοινώνησε με τον κιθαρίστα τους, SinniK για να λύσει τις απορίες του.
Καλησπέρα! Καλώς ήρθατε στο Rockway.gr!
Χαίρετε! Καλώς σας βρήκα και ευχαριστούμε πολύ για την πρόσκληση!
Για αρχή, ας το πάμε λίγο κλισέ. Θα ήθελα να μου παρουσιάσεις την μπάντα και να μας πεις πως προέκυψε το όνομα της μπάντας;
Λοιπόν, η μπάντα απαρτίζεται από τους CRS (ρυθμικές κιθάρες), Στέλιο Νάνο (μπάσσο, πλήκτρα και βασικός συνθέτης), Joni Moas (τύμπανα), την αφεντιά μου στις lead κιθάρες και τους στίχους και last but not least… έχουμε την τιμή στο συγκεκριμένο δίσκο, τα φωνητικά, τη μίξη αλλά και το mastering να έχει αναλάβει ο σπουδαίος Jon Howard των Threat Signal. Τώρα, για το όνομα, θα κρατήσω μια επιφύλαξη καθότι δεν είμαι από τα ιδρυτικά μέλη της μπάντας και άρα, δεν ήμουν παρών στα “βαφτίσια”. Πιστεύω πάντως πως η ονομασία προδίδει το γεγονός ότι είμαστε ευλαβείς (για να μην πω χαμερπείς) θρησκόληπτοι, πράγμα που θα σπεύσω να παραδεχτώ ανερυθρίαστα αν όχι και με κάποια δόση περηφάνιας. NOT.
Γιατί διαλέξατε έναν τόσο δύσκολο ήχο; Ποιες είναι οι μπάντες που επηρέασαν στη διαμόρφωση του ήχου σας;
Ο ήχος προέκυψε φυσικά μέσα από το φιλτράρισμα των ακουσμάτων μας σε συνδυασμό με την επιθυμία μας να εξελιχθούμε σε σχέση με την ηχητική προσέγγιση του full length ντεμπούτου μας. Θα συμφωνήσω ότι πρόκειται για ιδιαίτερα απαιτητικό στυλ και αυτό το καθιστά κατά τη γνώμη μας και ιδιαίτερα ενδιαφέρον. Σε ό,τι αφορά τις επιρροές που συντέλεσαν καταλυτικά στον ηχητικό μας χαρακτήρα, σίγουρα το σύγχρονο djent ρεύμα πρωταγωνιστεί. Ενδεικτικά θα αναφέρω τους Periphery, Tesseract, Animals as Leaders και Meshuggah. Φυσικά, εξακολουθούμε να παρακολουθούμε με ενδιαφέρον μπάντες όπως οι Lamb of God, Gojira και Machine Head γεγονός που δίνει extra πινελιές από μελωδικό death και μοντέρνο thrash.
Οι προηγούμενες κυκλοφορίες σας είχαν κερδίσει πολύ καλές κριτικές και από ότι φαίνεται ούτε το “The Skyline Fission” θα αποτελέσει εξαίρεση. Πόσο καιρό σας πήρε η όλη διαδικασία δημιουργίας και ηχογράφησης;
Ευχαριστούμε πολύ. Όντως για την ώρα η υποδοχή του “The Skyline Fission” είναι τουλάχιστον ενθαρρυντική και ευελπιστούμε πως έτσι θα συνεχίσει. Η συλλογή υλικού ξεκίνησε σχεδόν αμέσως μετά το πέρας των ηχογραφήσεων του “Blank Core Inn” και ο αριθμός των ολοκληρωμένων συνθέσεων ήταν υπέρ-αρκετός για πολύ παραπάνω από έναν δίσκους. Παρόλα αυτά, εν τέλει φιλτράραμε υπομονετικά και αρκετά αυστηρά το διαθέσιμο υλικό ώστε να καταλήξουμε στο track list του δίσκου με γνώμονα πάντα την ποιότητα των συνθέσεων. Η ηχογράφηση και τελική επεξεργασία του υλικού πάντως πρέπει να κράτησε χοντρικά ένα χρόνο.
Αυτήν τη φορά, κάνατε την υπέρβαση και συνεργαστήκατε με ένα έμπειρο vocalist, τον Jon Howard. Πως τον πλησιάσατε και ποια ήταν η πρώτη του αντίδραση στην προσφορά σας;
Όντως είχαμε την τιμή να συνεργαστούμε με το συγκεκριμένο σπουδαίο καλλιτέχνη, γεγονός που ανέδειξε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το υλικό μας. Τον πλησιάσαμε πάρα πολύ απλά με ένα μήνυμα στο facebook, τον ενδιέφερε το υλικό μας και αν και το πρόγραμμά του είναι υπερφορτωμένο, δέχτηκε να συνεργαστούμε.
Η παραγωγή και η τελική μίξη είναι δική σας και του Jon. Πόσο εύκολη ήταν η συνεργασία μαζί του;
Η συνεργασία ήταν ονειρική θα έλεγα. Προφανώς λόγω απόστασης, η όλη διαδικασία έγινε μέσω ανταλλαγής email, πράγμα αρκετά συνηθισμένο σε πληθώρα συγκροτημάτων πλέον. Ο Jon ήταν πάρα πολύ ανοιχτός και συζητήσιμος και μάλιστα συχνά έστειλε και εναλλακτικές εκδοχές μελωδικών γραμμών ή μίξης.
Τι πραγματεύεται το album; Έχει ένα ενιαίο σκεπτικό ή είναι σκόρπιες σκέψεις και συναισθήματα;
Σε ένα πολύ γενικό επίπεδο, το σκεπτικό του είναι η έλλειψη προοπτικής που πλέον προβάλλει ως μονόδρομος, εξαιτίας της κανιβαλικής κρίσης που βιώνουμε. Δεν αποτελεί όμως, κάποια ενιαία ιστορία και άρα δεν ξέρω κατά πόσο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί concept.
Πόσο δύσκολο είναι να εξελιχθείς καλλιτεχνικά σε μια χώρα που δεν στηρίζει τον ακραίο ήχο; Αναγκάζεσαι εν τέλει, να ψαχτείς κάπου αλλού;
Το να εξελιχθεί κάποιος καλλιτεχνικά είναι κατ’ εμέ, δύσκολο όπου και να βρίσκεται αυτός. Ωστόσο, μπορεί να αποτελέσει έναν πολύ λυτρωτικό αυτοσκοπό και άρα αξίζει να προσπαθήσει κανείς να κάνει bypass μια καθημερινότητα που αρέσκεται στο να σου ρουφάει το κίνητρο ωσάν το βαμπίρ. Σίγουρα πάντως επιλέγοντας μία μουσική γλώσσα με ακροατήριο και εκτός συνόρων αποβλέπει κανείς -έστω και υποσυνείδητα- να απευθυνθεί σε ένα ευρύτερο κοινό.
Αυτός ο ήχος που εκπροσωπείτε είχε βαπτιστεί djent από τους Periphery. Πόσο σημαντικές είναι οι ταμπέλες στη μουσική; Νιώθεις να περιορίζεσαι από αυτές;
Οι ταμπέλες μπορεί να αποδειχτούν χρήσιμες κατά περίπτωση προκειμένου να εντοπιστούν και να κατηγοριοποιηθούν συγκροτήματα που έχουν αρκετά κοινά σημεία. Πολύ συχνά όμως δρουν αποπροσανατολιστικά καθότι μία μπάντα μπορεί να αλλάξει στυλ αλλά να εξακολουθεί να κατατάσσεται από κριτικούς στο αρχικό της ή και αυτό που δηλώνει το όνομα του στυλ να είναι είτε υπέρ-απλουστευτικό είτε ανακριβές. Σε προσωπικό επίπεδο, η αλήθεια είναι πως αν και δεν τις πολυσυμπαθώ, ενίοτε τις μετέρχομαι για περιγραφικούς λόγους.
Τι επιφυλάσσει το μέλλον για τους Slaveatgod; Έχετε άμεσα σχέδια;
Σε πρώτο πλάνο, θέλουμε να κάνουμε όσο το δυνατόν πιο πολλές συναυλίες έτσι ώστε να μοιραστούμε το νέο μας υλικό με τους φίλους μας. Θεωρούμε πως και μετά από μία εμπειρία αρκετών χρόνων είμαστε μία live μπάντα.
Στις 9 Μαρτίου έχετε το release show του νέου τους album στο An Club. Φιλοξενούνται και άλλα σχήματα εκείνη τη βραδιά. Ποια είναι η γνώμη σου για το παρόν και το μέλλον της σκηνής στην Ελλάδα;
Η ελληνική σκηνή έχει να επιδείξει πολύ ταλέντο και σημαντικό αριθμό συγκροτημάτων που δουλεύουν με σοβαρότητα και έχουν ήχο με προσωπικότητα. Όσον αφορά το μέλλον, χωρίς να θέλω να το παίξω Ιερεμίας, προσωπικά δεν ξέρω κατά πόσο η ίδια η Ελλάδα έχει μέλλον καθώς βλέπω όλο και μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού της να λουμπενοποιείται. Αναπόδραστη συνέπεια αυτού, μια θλιβερή κατ’ εμέ ακροδεξιά διολίσθηση που φοβάμαι πως αν εξακολουθήσει, οι συνέπειες θα είναι ολέθριες και καταδικαστικές. Δε μιλάω για το απώτερο μέλλον καθώς μέρος αυτών των συνεπειών είναι ήδη ορατές. Ελπίζω πάντως κατά βάθος να αποδειχτούν τα προηγούμενα τελείως λάθος και σε λίγο καιρό να τα διαβάζουμε και να γελάμε, ενώ όλο και περισσότερες ελληνικές μπάντες θα κατακτούν τον κόσμο. Ή και να τον κατακτήσουν against all odds.
Τι να περιμένουν να δουν στη σκηνή όσοι θα βρεθούν εκεί;
Θα κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για μια δυνατή συναυλία γεμάτη ενέργεια. Θα παιχτεί ολόκληρο το track list του “The Skyline Fission” με τον ίδιο τον Jon Howard στο μικρόφωνο, οπότε πιστεύω πως είναι μία μοναδική ευκαιρία για τους φίλους μας. Και φυσικά, αξίζει να αναφερθούν οι ιδιαίτερα αξιόλογες μπάντες που θα μας τιμήσουν με την παρουσία τους και είναι οι United Highlights, Randomwalk και Killing With a Smile.
Ποια νέα album άκουσες κατά τη διάρκεια του 2014, τα οποία προτείνεις σε όσους θα αρέσει η μουσική σας;
Θα σ’ απογοητεύσω οικτρά εδώ καθώς τα ακούσματα μου εδώ και λίγο καιρό είναι στην πλειοψηφία τους μη metal. Αγαπώ όμως ιδιαιτέρως τον τελευταίο δίσκο της Chelsea Wolfe “Pain is Beauty”, των Twilight Singers “Dynamite Steps”, το “The Fool” των Warpaint (και ας μην είναι τόσο καινούργιο) καθώς και το “ΙΙ” των Crystal Castles (που και αυτό έχει κάποια χρονάκια στην πλάτη του). Ανεξαρτήτως μουσικών καταβολών, θα πρότεινα τα ως άνω σε οποιονδήποτε ανοιχτόμυαλο μουσικόφιλο!
Καλή επιτυχία σε όλα σας τα σχέδια εύχομαι και σε ευχαριστώ για το χρόνο σου!
Εγώ ευχαριστώ!! Να’ στε καλά!
372 
