Ουφ, αυτοί οι μεγάλοι τίτλοι συγκροτημάτων με κουράζουν λίγο στο γράψιμο… Σημασία, ωστόσο, δεν έχει ο βαρύγδουπος τίτλος, αλλά το περιεχόμενο… Γκουχ, γκουχ λέμε και καμιά μαλακία γιατί μακρύς ο δρόμος μέχρι τη συνταξιοδότηση.
Εν πάση περιπτώσει μιας και αναφέρθηκα στη σύνταξη και την πρόνοια οι The Pink Tank Project, που ανεβαίνουν στη σκηνή περί τις 22:00, ισχυρίζονται ότι είναι μια μορφή group therapy, υπό τους ήχους του εναλλακτικού rock φάσματος κυρίως της δεκαετίας του ’80 (βλ. Pixies, τους οποίους τίμησαν με μία διασκευή που δεν θυμάμαι).
Το τρίο εμφανώς έχει trippy και garage διαθέσεις, καθώς παίζουν με τις παραμορφώσεις πάνω σε επαναλαμβανόμενους ρυθμούς και για κάποιο λόγο μου ήρθαν στο μυαλό οι Velvet Underground. Η πικρή αλήθεια είναι ότι με κούρασαν αφόρητα και ένα T-shirt με το Βελουχιώτη σε συνδυασμό με ένα πολιτικό σύνθημα δε φέρνουν την άνοιξη…
Ομοίως θα έλεγα και οι Bent by Sorrow που ανέβηκαν στη σκηνή στις 22:45, κατόπιν μίας εισαγωγικής εμφάνισης ενός ξυλοπόδαρου (wtf dude?…Τι είναι; οι Earthbound στο Rockwave του 1998;). Αυτό το all-star project με μέλη διαφόρων αθηναϊκών σχημάτων, που μου το προώθησαν κάποιοι φίλοι ως κάτι καινούργιο και ελπιδοφόρο, είναι στηριγμένο στις ιδέες ενός κυρίου που συγκέντρωσε τους ως άνω μουσικούς για να τις υλοποιήσει.
Αυτό που άκουσα ως προς την ενορχήστρωση ήταν κάτι υπερβολικά μελωδικό και νεοκυματικό, κοινώς κάτι που κινούνταν από τους Τhe Sound και πέρα, μέχρι και τους Pearl Jam. Ένα μεγάλο μείον ήταν η φωνή του Zak A., που παρ’ όλες τις δυνατότητες της, δε θεωρώ ότι ήταν η πλέον κατάλληλη. Οι συνθέσεις ήταν αρκετά χλιαρές στην live εκτέλεση τους και όλο αυτό το επίμονο “η-μουσική-είναι-η-αγάπη-μας-και-μας-ενώνει” motto από ένα σημείο και μετά δεν με ενθουσίασε ιδιαίτερα. Κρίμα για το μπλουζάκι των Deftones…
Περί τις 23:30 εμφανίστηκαν οι Wish Upon a Star, οι οποίοι αντιμετώπισαν κάποια τεχνικά προβληματάκια με τα μικρόφωνα τους, αλλά τα ξεπέρασαν σύντομα. Οι WUAS είναι αρκετά δεμένοι πλέον ως προς το a-la Social Distortion punk rock που παίζουν ώστε να μεταπηδούν από τραγούδι σε τραγούδι με απειροελάχιστα λάθη και χαρακτηριστική άνεση.
Επιλέγουν τραγούδια από τα δύο LP τους και σίγουρα δίνουν μία καλή ώθηση στο κοινό σε σχέση με τα δύο προηγούμενα γκρουπ που γενικά κούρασαν. Ωστόσο μου έδωσαν την εντύπωση ότι είτε το έκαναν λίγο από αγγαρεία είτε πιέστηκαν χρονικά για να ξεπετάξουν γρήγορα το set τους . Πάντως ήταν ένα καλό ορεκτικό γι’ αυτό που ακολούθησε…
Είχα να δω ζωντανά τους headliners από το 2005 μου φαίνεται… Έχανα πολλά έχω την εντύπωση. Οι Deus Ex Machina εισβάλλουν στη σκηνή του Κυττάρου περί τις 12 και κάτι ψιλά, σε καλύτερη φόρμα απ’ ό,τι τους άφησα (αν και μου λείπει λίγο ο αγαπητός βετεράνος Βεναρδής).
Όπως και να ‘χει τα αλάνια χτυπούν κατευθείαν στο ψαχνό με τραγούδια όπως το εναρκτήριο “Wired” από το πιο πρόσφατο πόνημα τους και ακόμη και μία εκτέλεση στην “Μπασταρδοκρατία” της Γενιάς του Χάους, τη διασκεδαστικότερη που έχω ενδεχομένως ακούσει ως τώρα.
Θεωρώ, βάσει και του εν λόγω live, ότι attraction του group, χωρίς να μειώνω την αξία των υπόλοιπων τεσσάρων, είναι ο αεικίνητος frontman Σταύρος. Η φωνή του σε συνδυασμό με τη σκηνική του παρουσία (μέχρι και στις σκαλωσιές σκαρφάλωσε ο αθεόφοβος…) παραπέμπουν σε μπάσταρδο υβρίδιο του Jello Biafra, του Ιggy και του Liam Howlett, και ακόμη και η κοφτή, εμφανώς ελληνική, προφορά και εκφορά του δένουν απόλυτα με τις μανιασμένες, ιδιότυπες και πολιτικά φορτισμένες r’n’r/ punk/ metal συνθέσεις του γκρουπ.
Σε κάποιο σημείο του set το γκρουπ αντικαθιστά το rhythm section του με τη διοργανώτρια Εύα στα drums και την κορούλα του μπασίστα Δημήτρη Μάνθου, Μαρία (καλά το θυμάμαι;), στο μπάσο που τα καταφέρνουν περίφημα.
Κάποιος δίπλα μου έχει ξελαρυγγιστεί να ζητάει το “Motorpsycho”, από το ντεμπούτο της μπάντας, ευχή που ευτυχώς υλοποιείται μετά από λίγο προς αποφυγήν εμφράγματος…
Ο Σταύρος απευθύνεται στο κοινό λέγοντας ότι θέλουμε να τους λιώσουμε μετά από 2 περίπου ώρες live και προσκαλεί τους πάντες επί σκηνής, όπερ και εγένετο.
Το γκρουπ δίνει τη χαριστική βολή με μία διασκευή στα “38 χιλιοστά” των προκατόχων τους, Αδιέξοδο (ευχαριστώ για την υπόδειξη Νίκο), και αποχαιρετούν το Κύτταρο περί τις 2:30.
Καλό, θα ήταν για μας τα γεροντάκια, να τελείωναν νωρίτερα και να έχουν λιγότερα support, αλλά τι να γίνει… Άξιοι! Που ‘σαι ρε Βασιλική και σε ψάχνω να ‘ουμ;
Deus Ex Machina setlist
Wired
Different
Life is Dead
Μπασταρδοκρατία (Γενιά του Χάους)
The Sound of Liberation
Deeper
One Step Back
Lovesong
Greedy
Running
Crime
Chase Me
Execute
Insight
Motorpsycho
Too Late
Inspiration
Iraq ‘n’ Roll
Streets on Fire
38 Χιλιοστά (Αδιέξοδο)
Photos: Βασιλική Παναγοπούλου
608 
