Σάββατο 1η Μαρτίου, ο αθηναϊκός ουρανός βάφεται κόκκινος. Αιτία αυτού η επίσκεψη στην πόλη των Γάλλων Mars Red Sky, οι οποίοι θα μας μεταφέρουν σε άλλη διάσταση με τη βοήθεια των Godsleep και 45Rats, σε μια όμορφη βραδιά στο Six dogs. Με αφορμή αυτό το γεγονός, το Rockway.gr επικοινώνησε με τον κιθαρίστα και τραγουδιστή, Julien Pras και ένιωσε στο πετσί του την συγκρατημένη του απιασιοδοξία.
Καλησπέρα Julien! Πρώτα απ’ όλα, σε καλωσορίζω στις σελίδες του Rockway.gr! Αρχικά, θα ήθελα να παρουσιάσεις τους Mars Red Sky σε όσους πιθανόν να μην έχουν ξανακούσει το όνομα.
Καλησπέρα Δημήτρη! Ξεκινήσαμε να παίζουμε πριν από τέσσερα χρόνια. Το ομώνυμο ντεμπούτο μας κυκλοφόρησε το 2011. Ο Mat μπήκε στην μπάντα πριν από δύο χρόνια, περιοδεύσαμε αρκετά, ηχογραφήσαμε το ΕΡ μας “Be My Guide” (2013) και έχουν τώρα, συνθέσει ήδη κάποια τραγούδια για το νέο album, “Stranded In Arcadia”, που θα κυκλοφορήσει τον Απρίλιο.
Γιατί διαλέξατε αυτό το όνομα για το συγκρότημα σας; Είστε θαυμαστές του εξωγήινου κόσμου;
Απλά ακουγόταν όμορφα επιβλητικά. Και ναι, είμαι γοητευμένος από ότι έχει σχέση με το διάστημα, την αστρονομία, την εξωγήινη ζωή, τη μετά θάνατο ζωή.
Ο ήχος που εκπροσωπείτε, σε μια ευρεία έννοια βεβαίως, έχει μία ξαφνική, αλλά και σταδιακή άνοδο στην Ευρώπη τα τελευταία χρόνια. Ήταν αυτό ένα ακόμα λόγος επιλογής του ήχου αυτού ή ήταν οι επιρροές σας που σας οδήγησαν σε αυτόν;
Ασφαλώς και είναι μια απλή σύμπτωση. Ποτέ δεν έκανα τέτοιους υπολογισμούς για τις μουσικές μου επιλογές. Παίζω μουσική για περίπου 20 χρόνια έχω κάνει μια ντουζίνα albums, και επιπλέον έχω κυκλοφορήσει και 2 solo album, όλα πιο folk/ pop/ rock και όλοι μας γουστάρουμε διαφορετικά πράγματα. Όταν ξεκίνησα την μπάντα σαν ντουέτο με τον Benoit (σ.σ. Busser) στα τύμπανα, τζαμάραμε, προσπαθώντας να βρούμε τον ήχο μας, τη φωνή μας. Κούρδισα την κιθάρα πολύ χαμηλά και άρχισαν να παίζω βαριά riffs, σε δύο ενισχυτές, που ταίριαζαν με το 70s style του Benoit στα τύμπανα, τραγουδώντας με τον τρόπο που το κάνω συνήθως, σε υψηλές συχνότητες, απαλά, αλλόκοτα και με πολύ “βάθος”. Έπειτα ήρθε και ο Jimmy (Kinast) στο μπάσο να τα κάνει όλα ακόμα βαρύτερα, και έτσι αποκτήσαμε τον ήχο μας. Δεν είχα την παραμικρή ιδέα, πως υπήρχε όλο αυτό το “stoner” trend στην πιάτσα. Δεν είχα ακούσει ποτέ πολύ τους Kyuss, δεν μου αρέσουν Queens of the Stone Age, μου άρεσαν οι Fu Manchu και οι Nebula, αλλά είχα περισσότερη αδυναμία στους Sleep, Electric Wizzard, Bardo Pond, τις περισσότερες μπάντες της Tee Pee Records (Titan, Earthless, Witch) και βεβαίως, ήμουν μεγάλος οπαδός των 60’s/70’s, με συγκροτήματα από Pink Floyd ως τους Black Sabbath, όλη την Βρεττανική επίθεση Beattles, Kinks, The Who, Led Zep, Cream, Blue Cheer. Ακόμα και Beach Boys, Simon and Garfunkel, Nick Drake, Neil Young, Judee Sill. Ήταν απλά ωραία να τερματίζεις τους ενισχυτές και να παίζεις βαριά και υπνωτικά, τραγουδώντας από πάνω όμορφες μελωδίες.
Παρόλο που το εξώφυλλο και το όνομα Mars Red Sky παραπέμπει στο διάστημα, φαίνεται πως στιχουργικά πραγματεύεστε άλλα θέματα. Από που αντλείτε έμπνευση;
Στο πρώτο μας επτάιντσο (“Curse/ Sádaba” 2010) συνεργαστήκαμε με τον γραφίστα της τότε εταιρία μας και μας άρεσε πολύ το αποτέλεσμα, οπότε συνεχίσαμε με εκείνον. Η χρήση του διαστήματος είναι συμβολική. Αν ακούσεις προσεκτικά τους στίχους, θα διακρίνεις πολλές μεταφορές. Είναι σαν να μας αρέσει η αντίθεση μεταξύ βαριάς μουσική και απαλών/ ονειρικών φωνητικών, σε συνδυασμό με κάτι το γήινο στους στίχους, που κρύβεται καλά πίσω από εικόνες και μεταφορές. Δεν το έχουμε πολυσκεφτεί αυτό. Τώρα, το συνειδητοποιώ, απαντώντας την ερώτηση σου.
Το τελευταίο σας κατόρθωμα “Be My Guide” είναι κάτι που αξίζει κανείς να ακούσιε. Πόσο χρόνο σπαταλήσατε για την ολοκλήρωση του;
Έγινε σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, η ηχογράφηση εννοώ. Νομίζω πως έγινε μέσα σε δύο “συνεδρίες” με τον ηχολήπτη μας Pierre Fillion, ο οποίος ηχογράφησε και μίξαρε και το πρώτο μας album. Εκτός από το κομμάτι “Seen A ghost”, το οποίο προϋπήρχε και στο οποίο παίζει τύμπανα ο Benoit on drums. Έχουμε ηχογραφήσει όμως και νέα του μορφή με τον Mat (Gazeau), το οποίο θα εμφανιστεί στο νέο album.
“Be My Guide”. Είναι μια απεγνωσμένη κραυγή κάποιας χαμένης ψυχής, μια προσπάθεια ίσως, του να βρεις κάτι να πιστέψεις; Πιστεύεις εσύ στο Θεό;
Πολύ ενδιαφέρουσα ερώτηση. Συνειδητοποιώ και εγώ, πως οι στίχοι μεταδίδουν ένα τέτοιο συναίσθημα. Εκβιάζοντας να βρεθεί διανοητική ειρήνη, λύτρωση. Η ενοχή και ο φόβος είναι πολύ δυνατά συναισθήματα και μπορούν να καταλήξουν σε απεγνωσμένες ενέργειες ή καταστάσεις του μυαλού. Το αυτή (“she”) και το εσύ (“you”)
Είπες νωρίτερα πως ετοιμάζετε νέο υλικό για την άνοιξη. Θα μπορούσες να μοιραστείς κάποιες λεπτομέρειες για αυτό;
Το ηχογραφήσαμε στο Rio, με τον Gabriel Zander στο studio του, Superfuzz. Μείναμε εκεί τέσσερις μέρες και γράψαμε όλα τα μουσικά μέρη και τα φωνητικά για ένα. Πίσω στη Γαλλία, ηχογραφήσαμε τα υπόλοιπα φωνητικά στο υπόγειο μου και στείλαμε τα αρχεία στον Gabriel που τελικά μίξαρε όλο το album. Ένα επτάινστο (“Hovering Satellites”) θα κυκλοφορήσει σύντομα και έπειτα, ολόκληρο το album, σε βινύλιο και cd.
Το Stoner φαίνεται να είναι μια πολύ ευρεία περιγραφή τελικά, και έχει απορροφήσει πολλά ακούσματα. Το δέχεσαι σαν ταμπέλα στην μουσική σου;
Κατά κάποιο τρόπο, ναι. Αλλά όπως λες είναι πολύ γενικός χαρακτηρισμός και χωρίς ουσία πλέον. Ποτέ δεν αποδεχτήκαμε την ταμπελοποίηση έτσι και αλλιώς. Ο μέσος stoner τύπος φαίνετια να είναι κάποιος “κακός” τυπάς, που πίνει μπάφους και έχει τατουάζ “αντρικά” παντού. Το αντίθετο από ότι είμαι εγώ δηλαδή. Αλλά μουσικά, αν σημαίνει βαριά, αργή, υπνωτική, παραμορφωμένη σε ατμόσφαιρα μουσική, τότε ναι, είμαστε μια stoner μπάντα. Προτιμούμε τον όρο heavy/ psychedelic/ melodic rock, ότι και αν αυτό σημαίνει πάλι.
Στη χώρα μας, οι άνθρωποι τείνουν να χαρακτηρίζουν stoner όποιον παίζει μουσική και έχει μούσι και μακριά, ενδεχομένως μαλλιά. Στην Γαλλία γίνεται αυτό;
Ο Jimmy θα ήταν το κατάλληλο άτομο για αφίσα, σε αυτή την περίπτωση. Εγώ έχω μούσι επειδή απλά βαριέμαι να ξυρίζομαι και είμαι σχεδόν φαλακρός πια. Αυτό ήταν που εννοούσα πριν. Υπάρχει κάτι εξωπραγματικό σε αυτή τη σκηνή. Δεν ταιριάζουμε καθόλου. Πάντοτε αντιπαθούσα τις μόδες και τις “σκηνές”. Όπως τη σκηνή του garage στο Bordeaux. Αυτοί οι άνθρωποι είναι τόσο κλειστόμυαλοι. Φοβάμια πως αν ποτέ περνούσα ανάκριση από την αστυνομία του Stoner και έβλεπαν πως δεν έχω τατουάζ, θα με αφόριζαν και δε θα με άφηναν να πατήσω ξανά στη σκηνή.
Πρώτη σας φορά στην Ελλάδα. Τι περιμένεις να βρεις εδώ και τι να περιμένουμε εμείς να δούμε στη σκηνή;
Είμαστε όλοι, πολύ ευτυχισμένοι που επιτέλους ερχόμαστε σε εσάς. Ανυπομονούμε. Ελπίζω να έχω λίγο χρόνο να τριγυρίσω και να βγάλω φωτογραφίες. Δεν θα παίζουμε με τους δικούς μας ενισχυτές, μιας που θα πετάξουμε εκεί, οπότε από πλευράς ήχου θα δούμε επί τόπου πως θα είναι. Το μόνο που μπορώ να σου πως είναι πως θα κάνουμε όπως συνήθως. Το μισό set από το νέο album και το άλλο μισό από τα παλαιότερα. Και σίγουρα πολύ δυνατά! Με την καλή έννοια όμως. Όχι εκκωφαντικά και ενοχλητικά!
Μέσω του internet μπορεί κάποιος να βρει τη δουλειά κάποιου μουσικού και να την κατεβάσει. Επηρεάζει εμπράκτως αυτό το πράγμα τη θέληση του μουσικόφιλου να αγοράσει από το live τις δουλειές σας;
Καθόλου από ότι φαίνεται. Είναι ένας πολύ καλός τρόπος για να ανακαλύψει κάποιος τη μουσική σου. Αν πραγματικά τους αρέσει, θα αγοράσουν ούτως ή άλλως το album σου. Το καλό με τη σκηνή αυτή στην οποία ανήκουμε, είναι πως οι οπαδοί της είναι σαν εμάς. Λάτρεις του βινυλίου!
Το 2013 έφυγε. Αν θα έπρεπε να επιλέξεις τις τρεις αγαπημένες σου μουσικές στιγμές του χρόνου, ποιες θα ήταν αυτές;
Η ησυχία της κρεβατοκάμαρας μου, τα τραγούδια της φίλης μου και οι Nirvana.
Σε ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σου!
Εγώ ευχαριστώ. Εύχομαι να σε δω εκεί!
228 
