Οι καλιφορνέζοι progressivάδες Bigelf δε φημίζονται για τη συχνότητα των κυκλοφοριών τους, αλλά σίγουρα με κάθε album κερδίζουν ολοένα και περισσότερο κοινό.
Τέσσερα χρόνια μετά το “Cheat the Gallows”, και με νέες προσθήκες στο line up, το “Into the Maelstrom” έρχεται να αποδείξει πως ο όποιος ντόρος έχει γίνει γύρω από το όνομα των Bigelf (οι οποίοι αισίως μετρούν κοντά 20 χρόνια ύπαρξης), δεν είναι τυχαίος.
Νέο πρόσωπο στις κιθάρες ο Luis Maldonado, καλύπτοντας πλήρως το κενό που άφησε ο Ace Mark, ενώ η (έστω προσωρινή) μεταγραφή του Mike Portnoy πίσω από τα drums, μόνο θετικά μπορεί να συντελέσει.
Δεν ξέρω εάν οφείλεται στο μεγάλο διάλειμμα που έκανε η μπάντα (το οποίο έγινε με αφορμή τις οικονομικές διαφωνίες μεταξύ των μελών), αλλά το “Into the Maelstrom” ακούγεται εξαιρετικά φρέσκο και ουσιαστικό σε ότι αφορά τις συνθέσεις του. Ως συνήθως τα ‘70s έχουν την τιμητική τους, με την κλασσική Bigelf οπτική που δίνει άλλες διαστάσεις στο “τι θα γινόταν άπαξ και ο δίσκος έβγαινε όντως εκείνη την εποχή”.
Ο πολυπράγμων Damon Fox συνεχίζει να κλέβει την παράσταση, μεταφέροντας τον ακροατή άλλοτε στο διάστημα και άλλοτε πίσω στη γη, με τα φαντάσματα των Black Sabbath, Van Der Graaf Generator, Jethro Tull, Pink Floyd, Hawkwind και Captain Beefheart να σου κλείνουν το μάτι κατά τη διάρκεια του ταξιδιού.
Απολαυστική η αρχή με το “Incredible Time Machine”, το οποίο διαδέχονται το larger than life “Hypersleep” και το “Already Gone”. Το space feeling που λέγαμε αποτυπώνεται πλήρως στο “Alien Frequency”, με τα “The Professor & the Madman” και “Mr Harry McQuhae” να αποτείνουν φόρο τιμής στα μεγάλα συγκροτήματα των ‘70s. Έντονα ρυθμικό και πολύπλευρο, με κλείσιμο που θυμίζει Queen, το “Vertigod”, του οποίου τη σκυτάλη παίρνει το “Control Freak”, του οποίου το lyric video αποτέλεσε τον προπομπό του δίσκου. Full επιρροή από Hawkwind στο εφτάλεπτο “High”, με το “Edge of Oblivion” να συνδυάζει άψογα τα πρώτα μουσικά βήματα των Queen με τους Black Sabbath (σύνθεση που σίγουρα θα ζήλευαν οι αγαπητοί Sahg).
Δεν είναι καθόλου τυχαίο το ότι έχουν πολλάκις περιοδεύσει μαζί με τους Dream Theater, και διόλου σύμπτωση που ο Portnoy δέχθηκε με μεγάλη χαρά να συνεργαστεί μαζί τους. Όπως βέβαια ο τίτλος του κομματιού “Theater of Dreams” δε μπήκε από λάθος. Ο Fox προτίμησε να πει ότι σκεφτόταν μέσω ενός Beatles-like τραγουδιού.
Ο δίσκος τελειώνει με το οκτάλεπτο “ITM”, μια space ελεγεία χωρισμένη σε τρία μέρη, που θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελεί και soundtrack παλιάς ταινίας φαντασίας. Ιδανικό κλείσιμο μιας ηχητικά γεμάτης δουλειάς.
Συμπέρασμα: το “Into the Maelstrom” είναι μια εξαιρετική δουλειά με ουσία, που για εξήντα λεπτά θα σου δώσει όλα αποζητάς από μια σοβαρή σύγχρονη ‘70s progressive μπάντα. Και ναι, ξέρω πως η παραπάνω φράση δε βγάζει ιδιαίτερο νόημα, αλλά ύστερα από μερικές ακροάσεις του δίσκου, θα καταλάβεις τι εννοώ αγαπητέ αναγνώστη.
665 
