Για την σημερινή βιομηχανική παραγωγή παραδοσιακού 80s hard rock, οι Σκανδιναβοί έχουν εξελιχθεί σήμερα σ’ αυτό που ήταν οι Γιαπωνέζοι της δεκαετίας του ‘70 στη βιομηχανία ηλεκτρικών συσκευών. Αντιγράφουν τόσο πιστά τα πάντα, ώστε σε πείθουν ότι υπάρχει κάτι πραγματικά αυθεντικό στο τελικό προϊόν.
Εδώ έχουμε μια τέτοια περίπτωση: αν βάλεις στο σέϊκερ μιάμιση δόση Divinyls (μαλλί κουρτίνα σε στάνταρ κατράμι, πέτσινη φούστα μινιατούρα και ξετσίπωτο χειλάκι), μία δόση παλαιοπάνκ Pretenders attitude (“δε παίρνω χαμπάρι που τα τρία αγοράκια της μπάντας με κοιτάνε σε συγκεκριμένα σημεία μου”) και ρίξεις μια μυτιά από θράσος μιγάδας των πάγων, θα έχεις την frontwoman Anna Savage, μια sleaze-metal έκδοση της Bjork. Το γκρουπ πίσω της (τα ονόματα είναι σαν να τους έχεις δει κιόλας: Traci Trexx – κιθάρες, Pete Ash – μπάσο, Gebb – τύμπανα) μια αβανταδόρικη γεύση groove Motley Crue περιόδου ‘83/ ‘84. Βαμμένα μαύρα μαλλιά οι δύο απ΄τους τρεις (τί να κάνουμε, ο νότος έχει φετίχ με τις ξανθιές, εκεί πάει ανάποδα).
Η πρωτοτυπία του άλμπουμ είναι ότι κανένας, ούτε ένας, από τους τίτλους των κομματιών δεν είναι ή δεν ακούγεται πρωτότυπος. Εδώ βέβαια το ζητούμενο δεν είναι η πρωτοτυπία, αλλά η οίηση. Είναι φανερό ότι το κουαρτέτο, όπως και πολλοί βόρειοι νεόκοποι hard rockers γουστάρουν να κυλιούνται στο βούρκο του sleaze της Sunset Boulevard (‘88-‘91), ανακυκλώνοντας χωρίς σεμνοτυφία τα ριφ των ηρώων τους. Γεννήθηκαν στην Avesta της Σουηδίας και ρίχτηκαν στα βαθιά νερά με το “Rock ‘n’ Roll Overdose” (2008, σε παραγωγή Chris Laney [βλ. τελευταίους Europe, Candlemass]) και με το δυνατό όσο και γυναικείο “Share My Pain” πήραν το μερίδιό τους από δημοσιότητα. Το “Wicked Temptation” είναι το δεύτερο full length τους. Ηχογραφημένο στα Deep Blue Studios με παραγωγό τον Nicko Di Marino (Steelwing) και με mastering από τον Jonas Kjellgren (Amorphis, Pain, Overkill), το αποτέλεσμα μπορεί να εγγυηθεί ευφορία και αχνιστά ηχεία για όλο τον καλό κόσμο που γουστάρει περισσότερο “Girls, Girls, Girls” και ντρέπεται να το πει.
Από κομμάτια; Το single “Do Or Die” είναι το προφανές “φωνάξτε μαζί μας” συναυλικό χαρτί, τα “Miss Dangerous”, “Hot Teaser”, “Scream Out” και “Dirty Action” αντέχουν σε απανωτά ακούσματα, ενώ το “Desperate Heart” με το ψευδοραδιοφωνικό του mid tempo είναι το πιο αυθεντικά eighties κομμάτι.
Πρώτα θα αποκτήσουν χαρακτήρα και μετά να αναμένουμε κάποιο πραγματικά αξιομνημόνευτο κομμάτι τους να τρυπώσει στο σάουντρακ της εφηβείας των teen-girls με τρυπημένη μύτη και μαλλιά βαμμένα μαύρα. Μέχρι τότε, οι Vanity Boulevard προσφέρονται ευρέως ως το ευγενές junk food του hard rock. Λες δύσκολα όχι, το καταναλώνεις βουλιμικά, θες κι άλλο και τελικά αναρωτιέσαι τί σε έκανε να το εξαφανίσεις, αφού ήξερες εξαρχής ότι δεν είναι και κάτι φοβερό. Με άλλα λόγια, ένα άλμπουμ (και γκρουπ) όπως η Anna Savage: Ιδανική για μικρές σκηνές, όχι και τόσο ιδανική για μεγάλες φαντασιώσεις, αλλά με τη δική της “ομορφιά”.
622 
