Έχει γίνει κάτι σαν μόδα τα τελευταία χρόνια η μουσική να αποδομείται και αυτό όχι μόνο στον ήχο αλλά και στην παρουσία οργάνων σε μια μπάντα.
Άλλη μια τέτοια παρουσία είναι και οι Mantar από το Αμβούργο (με ολίγη από Τουρκία) που έρχονται να προσθέσουν τον δικό τους ογκόλιθο στο κυκλώπειο τείχος του sludge/metal με το έτσι και το αλλιώς τους.
Προφανώς το γεγονός ότι δεν υπάρχουν επιπλέον όργανα να συμπληρώνουν τις συνθέσεις καθιστά την εναλλαγή θεμάτων, ριφ και ρυθμών απαραίτητη ώστε να κρατηθεί το ενδιαφέρον σε κάποιο επίπεδο, κάτι που ο Hanno στην κιθάρα και ο Erinc στα τύμπανα καταφέρνουν πολύ καλά όπως θα ακούσει κανείς σε κομμάτια όπως τα “Cult Witness”, “Astral Kannibal” ή το πρώτο κομμάτι του δίσκου “Spit”. Η γεμάτη και βαρβάτη παραγωγή στις κιθάρες και τα drums καλύπτουν τη έλλειψη μπάσου και κάνουν το κοπάνημα απολαυστικό και μέχρι έναν βαθμό ακόμα και “χορευτικό”. Από πλευράς επιρροών και ακουσμάτων που διαφαίνονται στην ακρόαση του “Death By Burning”, θα καταλάβει το αυτί ότι οι Mantar ανήκουν στην κατηγορία συγκροτημάτων όπως οι Kvelertak και οι Mastodon (του τύπου “περνάμε από πολλά και διαφορετικά είδη του σκληρού ήχου να μεταδώσουμε την καφρίλα μας”), αν και σε καμία περίπτωση δεν πιάνουν τους τελευταίους βέβαια.
Δεν μιλάμε και για την ανακάλυψη της φωτιάς, και σε σημεία μου έβγαζε και λίγο ότι ψάχνουν να βρούνε την ηχητική τους ταυτότητα. Το σύνολο του δίσκου πάντως δείχνει τους δυο Γερμαναραίους να διασκεδάζουν με την μουσική που δημιουργούν και να γουστάρουν όταν ανεβοκατεβαίνουν τα κεφάλια, πράμα που συμβαίνει σε αρκετά σημεία κατά την ακρόαση του δίσκου. Ζωντανά πάντως πιστεύω ότι τα κομμάτια θα βγαίνουν πολύ πιο δυναμικά απ’ ότι από τα ηχεία στο σπίτι.
650 
