Είναι ταυτόχρονα θαυμάσιο αλλά και αρκετά δύσκολο να δημιουργήσεις μια tribute band ώστε να ικανοποιήσεις πλήρως τις απαιτήσεις που απορρέουν απο ένα συγκρότημα σταθμό στην ιστορία της hard rock – blues rock σκηνής.
Διοτι όσο καλός μουσικός και να είσαι, η απόφαση να παίξεις τη μουσική τέτοιων σχημάτων, ε, θέλει “κότσια” και πολλή αγάπη.
Όταν μου ανατέθηκε να παραβρεθώ σε αυτό το live στις 8-2-14 στο Κύτταρο οι σκέψεις μου ήταν μπερδεμένες. Από την μια χαιρόμουν που θα είχα την τιμή να ακούσω από τους Saints and Sinners, tribute band των Whitesnake, να αναπαράγουν επιτυχίες ενός συγκροτήματος, το οποίο όχι απλά λατρεύω, αλλα δηλώνω η απόλυτη fan! Απο την άλλη ήμουν αρκετά απαιτητική στο τι θα συναντούσα…
Ας περάσουμε στο δια τάυτα τώρα. Οι πόρτες στο Κύτταρο άνοιγαν 20:00,όπου προ εκπλήξεως όταν προσήλθα καμιά εικοσαριά άτομα ήταν ήδη εκεί. Το κοινό όλο και μεγάλωνε και στις 9 παρα τέταρτο ακούστηκε η πρώτη νότα από τους Broken Heroes, tribute band των Saxon, όπου μπήκαν αρκετά δυναμικά με το “Power and Glory” με το “And the Bands Played On” να ακολουθεί, προθερμαίνοντας το κοινό.
Ο ήχος ήταν καλός και όσο συνέχιζε το live γινόταν και καλύτερος. Έτσι και η ένταση του κόσμου που ήταν πόλυ ενεργός! Μάλιστα κάποια στιγμή ο τραγουδιστής του συγκροτήματος έδωσε το μικρόφωνο σε έναν τύπο απο το κοίνο, ο οποίος ήταν φανερό πόσo απολάμβανε το live και εννοείται τραγούδησε μαζι του. Και το live συνεχίζει με τα “Princess Of The Night”, “Heavy Metal Thunder”, “Lionheart”, “Sea of Life”, “Broken Heroes”, και εκεί που ο κόσμος ξεσηκώθηκε πιο πολύ ήταν με το “Denim and Leather”.
Ακολούθησαν τα “Crusader”, “I’ve Got To Rock” και τελος μας αποχαιρέτησαν με το “Νever Surrender”. Αξιόλογο συγκρότημα, που μας έβαλε αμέσως στο κλίμα, πολύ θερμή η επαφή του με το κόσμο, πολυ καλή σκηνική και μουσικη παρουσία.
Λίγο μετά κατα τις 22.15 με το κοινό να είναι πάνω από 100 άτομα, άναψαν 2 φώτα στην σκηνή. Ο τραγουδιστής Μιχάλης Δανδουλάκης (Remember Lizzy), με τον πληκτρά-Hammond Μάκη Τσελέντη (2002GR,Velvet Gang, Silver Risc, Weevil) πήραν την θέση τους on stage και μας δημιούργησαν πραγματικά, ενα συναίσθημα συγκίνησης με το “Need Your Love So Band”. O Μιχάλης με μια ζεστή φωνή και ο Μάκης με το hamond να το χρωματίζει, μας ταξίδεψαν στα πρώτα όμορφα χρόνια των Whitesnake.
Εκεί κατάλαβα πως η βραδιά θα είχε πολύ ενδιαφέρον! Και δεν είχα άδικο. Μετά συμπλήρωσαν το stage και τα υπόλοιπα μέλη των Saints and Sinners, με τους Μανώλη Τσίγκο (κιθάρα- Innerwish, Rock N’ Roll Children), Γιώργο Μαρούλη (κιθάρα- 4bitten), Νίκο Παπαδόπουλο (μπάσο- Remember Lizzy) και Γιώργο Παπάζογλου στα (τύπανα- Renegate).
Και εκεί άρχισαν όλα… “Fool For Your Loving” δυναμικά και δυνατά. Το κοινό ξεσηκώθηκε απο την αρχή και ο κόσμος που συνέχιζε να καταφθάνει έμπαινε στο κλίμα αμέσως!
Επιπλέον μέσα στους ενήλικες, δίπλα μου, ήταν και 2 παιδάκια γύρω στα 10! Μπράβο στους γονείς για την σωστή εκπαίδευση διότι και αυτά φαινόταν να το απολαμβάνουν! “Ready N’ Willing” και πλέον δεν μπορούσε να αντισταθεί κανείς στον ρυθμό που μας είχε συνεπάρει όλους. Η σκηνική παρουσία των παιδιών, το δέσιμο τους και ο ενθουσιασμός τους ήταν τόσο αληθινός!
Και εκεί η στιγμή των guest έφθασε, με τον Κυριάκο Μακρινό στο “Come N’Getting” και τον Νίκο Συράκο στο “Walking In The Shadows Of The Blues”, με τη θερμοκρασία να ανεβαίνει. Μετα ξανά ο Μιχαλης με το “Lonely Days Lonely Nights” να μας αποτελειώνει και να τον βοηθάνε σε αυτό και τα σόλο απο τις Les Paul!
Συνεχίζουμε με “Girl” και “Young Blood” σε full ένταση. Έτσι, και για να ηρεμήσουμε λίγο, ήρθε το “Help Me Through The Day”. Το ένα καλύτερο από το άλλο! Δεν έχω λόγια… Και για να μην μείνει το κεφάλι μας στην θέση του, συνεχίζουμε με τα “Gambler”, “Slide It In” και “Standing In The Shadow Of The Blues”. Τα μέλη του σχήματος είχαν εκστασιαστεί και ειχαν παρασύρει και τον κόσμο που χόρευε, τραγουδούσε, χοροπηδούσε. Όλοι είχαν γίνει ένα με τη μπάντα! Και για να πάρει μια ανάσα ο Μιχάλης, στην σκηνή ανέβηκε o Νίκος Συράκος για το “Give Me More Time” και ο Βασίλης Τοπαλίδης στο “Love Ain’t No Stranger”, όπου συμμετείχε φωνητικά και ο κόσμος, ο οποίος είχε γεμίσει το Κύτταρο.
“Slow N’ Easy”, “Spit It Out” ξανά με Μιχάλη, και “Sweet Talker” με Μινά Τσίγκο. Συνέχισαν το παραλλήρημα με “All Or Nothing”, “Hungry For Love”, “Guilty Of Love”, κομματια που μας ταξίδεψαν πίσω στον χρόνο, όταν ο Coverdale είχε ακόμα καστανά μαλλιά χωρίς περμανάντ, στενά ρούχα και ακούραστη ερωτική φωνή…
Το όμορφο ταξίδι συνεχίζεται με το Βασίλη Τοπαλίδη στο “Don’t Break My Heart Again” και τον Κυριάκο Μακρυνό στο απόλυτο “Mistreated” (όταν ο Coverdale ήταν ακόμα στους Deep Purple), στο οποίο έπρεπε να μοιράζουν και ξυραφάκια ή κάτι πρόχειρο έστω! Για να νιώσουμε κι άλλο πόνο, ακούσαμε και το “Blindman”, με το Μιχάλη στο μικρόφωνο. Λογικό μετά να χρειαζόμαστε ένα γιατρό, οπότε ακολούθησε το “Medicine Man” και στην πορεία το “Lovehunter”. Αλλά σιγά μην ηρεμήσουμε, με το “Αin’t No Love In The Heart Of The City” να έρχεται αμέσως μετά, με 300 περίπου άτομα να τραγουδάμε όλοι μαζί, με όποια φωνή μας είχε απομείνει. Στο καπάκι έρχεται το “Trouble”, το οποίο μας ταρακούνησε καλά!
Η ενέργεια των μελών και τα θετικά vibes ξεχείλιζαν! Ο Μανώλης Τσίγκος μας έκανε να γελάμε με τα εύστοχα σχόλια κατά την διάρκεια του live και μας έλιωνε με τα σόλο του! Πιστεύω πως ό,τι ήθελε να εκφράσει μέσα απο την κιθάρα του το εισέπραξαν όλοι! Οπως και μέσα απο τις γκριμάτσες απόλαυσης που σχηματίζοταν στο προσωπό του. Ο Γιωργος Μαρούλης απο την άλλη, τι να πω! Χοροπηδούσε σε όλο το stage γεμάτος χαρά και μετά έδινε μόνο πόνο στα δικά του σόλο… μας αποτελείωσε! Σε συνδυασμό τώρα, με τον Νίκο Παπαδόπουλο στο μπάσο που κρατούσε τον ρυθμό και συμπλήρωνε τους άλλους δύο, τον Γιώργο Παπάζογλου στα drums ακούραστος και απόλυτα κουρδισμένος, τον Μιχάλη Δανδουλάκη που ήταν άψογος και πιστός στον στόχο του και τέλος τον Μάκη Τσελέντη στα πλήκτρα που η παρουσία του ήταν αισθητή και αγκάλιαζε όλα τα κομμάτια θυμίζοντας ακόμα πιο έντονα τους Whitesnake περιόδου 1978-1984! Και ήταν όλοι μέσα στην ενέργεια έως το τέλος!
Το κοινό αχόρταγο ήθελε κι άλλο και ανέβηκε ο Βασίλης Τοπαλίδης στο “Here I Go Again” και για το τέλος άλλος ένας ύμνος απο τον Μινά Τσίγκο και τον Μιχάλη στο “Crying In The Rain” που το τραγουδήσαμε για ακόμα μια φορά όλοι!
Πιστεύω πως ήταν ένα υπέροχο ταξίδι αυτό που ζήσαμε το Σάββατο. Ένα μεγάλο ευχαριστώ και ένα μπράβο στα παιδιά, που μοιράστηκαν την αγάπη τους για τους Whitesnake μαζί μας και μας χάρισαν μια όμορφη, γεμάτη αναμνήσεις βραδιά.
570 
