Είναι γνωστό τοις πάσι ότι οι συχνότατες δηλώσεις της χορεύτριας για αυτά που τραβά τόσα χρόνια, είναι μηδαμινές μπουρδολογίες μπροστά σ’ αυτά που τραβά μια καυλωμένη παρέα μουσικών, σε περίπτωση που επιλέξει να “κάνει συγκρότημα”, στο χώρο που περικλείεται από το FIR Αθηνών και που όλοι γνωρίζουμε ως “Ελλάντα”.
Οι Riffobia λοιπόν, τέσσερα αγόρια από τα Τρίκαλα (Yeah, the Sakaflias’ Land), αν και δημιουργημένοι από το 2000, έχοντας ηχογραφήσει ένα demo το 2004, σκάλωσαν στην αδράνεια του φανταρικού και των λοιπών κοινωνικών υποχρεώσεων που κατά γενική ομολογία συντρίβουν οποιοδήποτε αναπτυξιακό θεμέλιο ενός νεαρού ιθαγενή, με αποτέλεσμα αυτή η νεκρή περίοδος να λήξει, μόλις το 2012, όταν και τα μέλη επανενώθηκαν για να δραστηριοποιήσουν εκ νέου τους Riffobia…
Και το αποτέλεσμα; Ένα πάρα πολύ καλό album καθαρού thrash κατά βάση metal (πιο thrash- ψοφάς το εξώφυλλο), με αναφορές που επεκτείνονται και σε πιο heavy καταστάσεις. Οι κιθάρες του Δημήτρη Κοντογιάννη είναι προσανατολισμένες σε riff αμερικανικής νοοτροπίας και συγκεκριμένα σε ηχοτόπια που θυμίζουν Exodus (παλιούς), Overkill (επίσης παλιούς – κεντρική ουσία θα έλεγα η heavy metal πτυχή τους ως επιρροή για τα κομμάτια των Riffobia, δηλαδή θέλω να ξεθάψω ΤΩΡΑ το “Feel The Fire”, για να μη σου πω το “Overkill” EP…) και Heathen, φωνητικά από τον Χρήστο Ντελή που πλησιάζουν και πιο crossover λαρύγγια και με αξιολογότατες επιδόσεις στους γρήγορους ρυθμούς που αποδίδουν οι ρυθμικοί (Αχιλλέας Θεοκτίστου στο μπάσο και Δημήτρης Μακρής στα drums).
Speed δυναμίτες τα “The Martyr”, “Legions From Hell” και “L.T.A.T.”, στακάτο ρυθμικό mid tempo power/ thrash στα “Remnants Of Faith” και “Invisible Hate” και σαφέστατο στα ProTaDyoSouHeriaPiraneVergoulesKaiMeDeirane years των Metallica το ομότιτλο.
Το “Laws Of Devastation” είναι ότι πρέπει για παρέες μεταλλάδων, με δυο – τρία καφάσια μπύρες, έτσι να βρίσκονται γιατί ποτέ δεν ξέρεις αν φτάσουν. Για άπλυτους τύπους με μούσια που έχουν γίνει κίτρινα από τις μουστάρδες, που γελάνε σαν μαλάκες σε ότι σεξουαλική χαζομάρα ακουστεί, ενώ ταυτόχρονα κάνουν headbanging (δεν χορεύουν μωρό μου, κάνουν headbanging, μην μπερδεύεσαι…) και air guitar, με εφευρετικά arpeggios που βολεύουν στο να ξύνουν τα εσφιγμένα, από το στενό jean κολάν, παπαράκια τους.
Νοστάλγησα, αλλά το ευχαριστήθηκα. Που’ σαι, παιδί; Άνοιξε μου μια ακόμη…
765 
