Θα ξεκινήσω αναφέροντας το συμπέρασμα της κριτικής του ντεμπούτου album των Adrenaline Mob: θα γινόταν τόσος ντόρος άπαξ και το σχήμα δεν είχε το συγκεκριμένο line up;
Ίσως δίδεται μια απάντηση με το “Men of Honor”, καθώς η μουσική εμπειρία του κάθε μέλους των Adrenaline Mob δεν αφήνει περιθώρια κακής κριτικής. Και να θες να στηλιτεύσεις τα τραγούδια τους, πολύ απλά δε γίνεται, διότι ακόμα και οι πιο μέτριες στιγμές, είναι αποδοσμένες με τέτοιο τρόπο που δε χωρούν ιδιαίτερης αμφισβήτησης.
Το ύφος εξακολουθεί να είναι “μοντέρνο”, με ένα εντονότερο flirt στην αμερικάνικη post grunge σκηνή, και αν ρωτάς το κατά πόσο καταφέρνει ο Russell Allen να ανταπεξέλθει σε κάτι τέτοιο, προφανώς δεν έχεις συνειδητοποιήσει πως ο τύπος είναι φωνάρα και ταλεντάρα.
Το εναρκτήριο “Mob Is Back”, με το stonerάδικο riff, σου δείχνει πως το σχήμα έχει hard rock διαθέσεις (αν και πρέπει να σημειωθεί πως θυμίζει πολύ σε σημεία το “Burn It to the Ground” των Nickeblack). Η συνέχεια (“Come On Get Up”) κινείται σε εξίσου δυναμικά επίπεδα, ενώ στο “Dearly Departed” το ύφος περνάει σε πιο Foo Fighters μονοπάτια. Το “Behind These Eyes” αποτελεί την πρώτη μπαλάντα του δίσκου (έχει άλλες δύο στην πορεία). Στο “Let It Go” θα συναντήσεις την πιο heavy πλευρά της μπάντας, σε ένα κομμάτι που ελέω ύφους και attitude θα μπορούσε κάλλιστα να τιτλοφορείται “Fuck You”!
Μέχρι στιγμής η απώλεια του Portnoy δεν απασχολεί ούτε στο ελάχιστο, με τον AJ Pero (ex- Twisted Sister) να κυμβαλίζει εξαιρετικά. Όχι πως θα έπαιρναν κανέναν τυχαίο για να αντικαταστήσει τον Mike, αλλά λέμε τώρα… Άλλο νέο μέλος είναι και ο John Moyer (ex- Disturbed) που “ρίχνει στ’ αυτιά” του προκατόχου του, Paul Di Leo (sorry Paul, είναι αλήθεια), ενώ η απουσία του Rich Ward στη δεύτερη κιθάρα δεν έχει επηρεάσει διόλου το αποτέλεσμα.
Γκαζωμένο έρχεται το “Feel the Adrenaline”, το οποίο ακολουθείται από το ομώνυμο “απλά οκ” “Men of Honor”. Δεύτερη μπαλάντα το “Crystal Clear”, που θυμίζει ‘80s εποχές, αλλά στην ουσία έχεις ξεχάσει με το που μπει η τραγουδάρα “House of Lies”. Συμπαθητικούλι το “Judgment Day”, από τις αχρείαστες ίσως στιγμές του album. Το “Fallin’ to Pieces” που κλείνει τη νέα δουλειά της μπάντας, είναι η τρίτη μπαλάντα που συναντάμε, το οποίο στα κουπλέ έχει μια Lynyrd Skynyrd αίσθηση (πάντα καλοδεχούμενοι οι “βλάχοι”).
Μπορώ να πω πως το “Men of Honor” ξεπερνάει το “Omerta”, παρουσιάζοντας ένα σχήμα με σαφέστερο προσανατολισμό και περισσότερο τσαμπουκά. Ο Mike Orlando πραγματικά παραδίδει μαθήματα κιθάρας, ο John Moyer είναι μπασισταράς (ναι, εμένα περίμενες καρδιά μου να στο πω), και ο AJ Pero συμπληρώνει άψογα, δίχως να περνάει αδιάφορος. Για τον Allen τα έχουμε ξαναπεί… Καταπληκτικός σε ότι και εάν κάνει! Όσο για την παραγωγή, ογκώδης και καθαρή, για σεμινάριο.
Μπορεί λοιπόν το ξεκίνημα των Adrenaline Mob να φάνταζε περισσότερο με project, μπορεί το “Omerta” να περνούσε απαρατήρητο άπαξ και δεν έφερε τις υπογραφές των Allen και Portnoy, αλλά ο Orlando αποδείχθηκε τεράστιο asset για τη σκηνή, και το “Men of Honor” είναι ένα πολύ καλό album το οποίο δικαιώνει τις επιλογές του group και αντικατοπτρίζει πλήρως το σύνολο των ηχητικών εμπειριών του κάθε μέλους.
713 
