Ένας θεός ξέρει πόσες ελληνικές μπάντες έχω θάψει (ναι, είμαι κακός, κομπλεξικός, δε σκαμπάζω από μουσική κτλ κτλ). Καλά, έχω εκθειάσει και κάμποσες, αλλά μην το κάνουμε και θέμα…
Οι Destiny Heroes βρίσκονται κάπου ανάμεσα. Από τις πρώτες νότες καταλαβαίνεις ότι υπάρχει διάθεση εκ μέρους της μπάντας, αλλά το συνολικό αποτέλεσμα θυμίζει συνοικιακή μπάντα που ενδεχομένως να έχει κάνει ένα μικρό πέρασμα από κάποια μουσική σκηνή.
Η όλη προσέγγιση και γενικά το ύφος των κομματιών (ο τρόπος εξέλιξής τους κτλ), φέρνει αρκετά σε ελληνόφωνο rock, και όχι αυτό δεν είναι θετικό στοιχείο.
Η παραγωγή, παρότι καθαρή, δίνει την εντύπωση live ηχογράφησης στο Σταυρό του Νότου, με τα περισσότερα όργανα να είναι είτε flat, είτε πιο “πίσω” από ότι θα έπρεπε.
Για την ακρίβεια, τώρα που το σκέφτομαι, το όλο εγχείρημα μοιάζει να κινείται αποκλειστικά γύρω από τον τραγουδιστή (ο οποίος θέλει δουλειά σε ότι αφορά την προφορά του). Και όχι δεν ψαρώνω όταν διαβάζω πως την παραγωγή και τη μίξη την έκανε ο Bob Katsionis. Περισσότερο απορώ!
Αυτό που ουσιαστικά σώνει κάπως τους Destiny Heroes είναι πως παρά τα αρκετά μείον που χαρακτηρίζουν το “The Monster I Became”, έχουν να αναδείξουν κάποιες ιδιαίτερα καλές ιδέες, οι οποίες άπαξ και δε χώλαιναν σε σημεία, θα αποτελούσαν εξαιρετικά δείγματα γραφής, κάτι που σημαίνει πως υπάρχει νόημα σε όλο αυτό που κάνουν.
Εν κατακλείδι, το δισκάκι είναι μέτριο και το συγκρότημα προδίδεται από την απειρία του, όπως και από τη βιασύνη του να κάνει “πράγματα” για τα οποία δεν είναι έτοιμο. Η γνώμη μου είναι πως χρειάζεται ένα βήμα πίσω για μια πιο ψύχραιμη ματιά από τα ίδια τα μέλη και μια αναθεώρηση για το δρόμο που θέλουν να ακολουθήσουν, καθώς μέχρι στιγμής παρουσιάζουν περισσότερο μια εικόνα ακατέργαστου υλικού, παρά μια ολοκληρωμένης μπάντας που ντεμπουτάρει.
600 
