Η αλήθεια είναι πως δε μου αρέσει να γίνομαι “κακός”. Είναι πιο εύκολο να είσαι καλός με όλους. Αλλά δεν μου αρέσει να είμαι άδικος και ψεύτικος, οπότε θα βγάλω από τη θήκη του το σκουριασμένο μου nailgun και θα καρφώσω αυτά που θα έπρεπε να μην είναι έτσι όπως είναι για να μη βγάζω “χολή”.
Από τη Θεσσαλονίκη έρχεται αυτή η μπάντα με το όνομα Mexicocaine. Ήδη το από το όνομα με προκαταβάλλει αρνητικά και έτσι περιμένω έναν ήχο συνηθισμένο και κλισέ.
Και έτσι είναι ακριβώς, με το που ξεκινάει το “Fred, Overman and I” ακούω στα αυτιά μου κάτι που θα ήθελε να μοιάζει με τους Nightstalker και τους 1000mods (για να μιλήσουμε απλά ελληνικά), λοξοκοιτώντας βέβαια στους εδραιωτές του downtuned desert ήχου Kyuss.
Λοιπόν, ο τραγουδιστής μπατάρει όταν ανεβαίνει ψηλότερα σε ένταση και η παραγωγή, που είναι ελλιπής σε ατμόσφαιρα τον κρεμάει. Τα τύμπανα μου ακούγονται πολύ στεγνά και ίσως ψεύτικα και το μπάσο δεν πολυακούγεται (εκτός από τη στιγμή του “Desert Highway” που παίζει μόνο του). Το μόνο που μένει σωστά τοποθετημένο είναι η κιθάρα που σολάρει αρκετά και προσπαθεί να κλέψει την παράσταση.
Η άνιση, μεταξύ μουσικών οργάνων, παραγωγή τσακίζει κάθε διασκεδαστική νότα και με κάνει απλά να στεναχωριέμαι. Οι συνθέσεις τους είναι ασθενείς, όμως ιδέες για εξέλιξη υπάρχουν, αρκεί να βρεθεί ο ήχος που θα της αναδεικνύει. Και δεν είναι σίγουρα αυτός!
Το “Lizards”, 6-λεπτο πολύ συμπαθητικό κομμάτι θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερο, αν υπήρχαν όσα ανέφερα παραπάνω και δεν υπήρχε, η ατυχέστατη προσπάθεια σφυρίγματος του τραγουδιστή στο τέλος του, που εν τέλει φαλτσάρει και ακούγεται αστείο.
Είναι πρώτη προσπάθεια και για αυτό θα δώσω μια σπρωξιά, έστω και θυμωμένα δυνατή, για να προσπαθήσουν ακόμα καλύτερα να αγκαλιάσουν τη μουσική τους!
Στα συν, η φιλότιμη προσπάθεια του τραγουδιάρη να προφέρει καλά τα αγγλικά και έτσι, να μην έχω και αυτό να στηλιτεύσω!
Ο ήχος αυτός είναι πολυφορεμένος και έχει πολύ πιο όμορφες κυκλοφορίες στη χώρα μας από ετούτη, που σημαίνει ότι για να γίνεις ανταγωνιστικός και όχι γραφικός, πρέπει να προσπαθήσεις ακόμη περισσότερο. Είναι δύσκολο, I know, αλλά δεν μπορούμε να είμαστε τόσο ελαστικοί πια!
556 
