Ο Piet Sielck επιστρέφει με τον όγδοο Iron Savior δίσκο, με σίγουρα ολοένα και λιγότερους metalheads ανά τον κόσμο να αδημονούν για το νέο βήμα του σχήματος. Περασμένα μεγαλεία, που λένε, αλλά για να είμαι και δίκαιος, η περίοδος που το power ανθούσε, έχει περάσει χρόνια τώρα.
Η εισαγωγή “Ascendence” οδηγεί στο “Last Hero”, με το ανθεμικό refrain το οποίο δε φέρει δάφνες πρωτοτυπίας, αλλά σίγουρα είναι αρκούντως καλό για τους απανταχού fan. Στο “Revenge of the Bride” είναι λες και ο Kai Hansen έχει επιστρέψει στη μπάντα, με το power των early ‘90s να δεσπόζει και στο “From Far Beyond Time”. Γενικά η αίσθηση που δίνει στα πρώτα κομμάτια το album είναι πως οι Iron Savior μάλλον έχουν σταματήσει να (υπερ)προσπαθούν να γίνουν το όνομα που ήταν κάποτε, και αυτή η χαλάρωση αποδίδει καρπούς.
Το Acceptικό “Burning Heart” αποτελεί και το video clip του “Rise of a Hero”, χωρίς όμως να αποτελεί και την καλύτερη στιγμή του. Ο power καταιγισμός που ακολουθεί και ακούει στο όνομα “Thunder from the Mountains” θα ήταν ακόμη καλύτερο άπαξ και δε θύμιζε σε σημεία τόσο εξόφθαλμα Blind Guardian και Gamma Ray. Priestικό το “Iron Warrior”, γεμάτο κλισεδιές (love’ em or hate them), ενώ το ρυθμικό “Dragon King” είναι μια καθόλα χιλιοφορεμένη και αδιάφορη σύνθεση.
Κάπου εκεί σκάει και η έκπληξη του δίσκου, καθώς οι Iron Savior διασκευάζουν το “Dance With Somebody” των Mando Diao, φέρνοντας ένα ανεβαστικό pop rock κομμάτι στα μέτρα τους. Εντάξει, η αλήθεια είναι πως το περίμενα καλύτερο, αλλά το βλέπω θετικά μιας και ήταν μια απροσδόκητη επιλογή.
Δικασίλας συνέχεια με το “Firestorm”, το οποίο οδηγεί στην καθιερωμένη ημι-μπαλάντα (αυτήν τη φορά ακούει στο όνομα “The Demon”). Ήδη πιάνω τον εαυτό μου να αναρωτιέται γιατί το album δεν έχει ήδη τελειώσει. Και ακούγοντάς το ξανά και ξανά ολόκληρο, θαρρώ πως άμα έλειπαν 1-2 κομμάτια θα ήταν καλύτερο τελικά.
Την αυλαία κλείνει το “Fistraiser”, ένα τραγούδι που παραπέμπει ευθέως στα ‘80s ακούσματα του group. Η συνολική γεύση που αφήνει ο δίσκος είναι καλή μεν, αλλά όχι αυτή που αποζητούσα.
Ο Piet Sielck ουδέποτε έκρυψε τις επιρροές του και τα κολλήματά του. Ίσως η εμμονή του να αναπαράγει τους δύο πρώτους δίσκους των Iron Savior να προκάλεσε μια σχετική συνθετική σύγχυση στην καριέρα της μπάντας, αλλά στο “Rise of a Hero” παρουσιάζεται περισσότερο συνειδητοποιημένος για την τωρινή θέση της μπάντας στον παγκόσμιο μουσικό χάρτη. Εννοείται βέβαια πως εξακολουθεί να πατάει στο (ευπρόσδεκτο για τους fan) μοτίβο που έχει συνηθίσει εδώ και χρόνια, μιας και εκεί είναι που νιώθει ασφαλής.
Το “Rise of a Hero” είναι αρκετά καλό, σε γενικές γραμμές αρτιότερο από το προηγούμενο, “The Landing” (αλλά σίγουρα κατώτερο από το “Megatropolis” του 2007), με την κλασική έλλειψη πρωτοτυπίας να το συνοδεύει, αλλά με την ανάλογη δόση πίστης στον power ήχο, έτσι όπως αυτό μας συστήθηκε δύο- τρεις δεκαετίες πριν.
615 
