Συναυλιακό ντεμπούτο για την LDM Productions, που ξεκινάει την πορεία της με πόνο και σε γενικές γραμμές, ήχο βαρύ και έντονο συνοδευόμενο από φωνητική απόγνωση.
Πρώτοι στην πίστα, οι Spacement. Η μοναδική επαφή με την μπάντα είναι μερικά κομμάτια τους στο Soundcloud, που έδειχναν μία ψυχεδελική doom/ stoner άποψη. Αυτό που άκουσα όμως, ήταν τελικά κάτι πιο αργό πιο χαμηλά σε τονικότητα και με φωνή “πεταλιασμένη” να ουρλιάζει δίχως αύριο. Δεμένη μπάντα και με μέλλον πιστεύω, αφού φαίνεται πως δεν βιάζεται να δισκογραφήσει ανούσια μέχρις ότου βρεθεί ο δικός της προσωπικός ήχος. Καλή και αισιόδοξη εμφάνιση και εύχομαι στο μέλλον να μας ενοχλήσουν ευχάριστα.
Ακολουθούν οι πρώτοι special guests, Allochiria. Μέχρι το προηγούμενο βράδυ δεν ήξερα ότι τα παιδιά θα είναι εκεί και χάρηκα ιδιαιτέρως όταν το έμαθα, γιατί ήθελα να ακούσω νέο υλικό και να το προμηθευτώ αχόρταγα από το merchandising. Οι οργανοπαίχτες της παρέας πολύ πιο δεμένοι κάθε φορά που τους βλέπω με το post metal ύφος τους που έχει αρχίσει και γκρεμίζει τοίχους και μια τραγουδίστρια που κρύβει στο λιλιπούτειο κορμί της, στρουμφ και Δρακουμέλ μαζί, η οποία φορώντας μια μπλούζα Amen Ra αμέσως μας προϊδεάζει για το τι ακολουθεί.
Πέρασε τόσο γρήγορα η ώρα που μου φάνηκε πως έπαιξαν μόνο ένα τέταρτο. Θέλω και άλλο, σκέφτηκα, αλλά ήδη είχαν δώσει την σκυτάλη στους Pools Of Mercury. Το πιο χαλαρό σχήμα της βραδιάς με desert/Kyuss προσανατολισμό, που όμως είναι τόσο καλοπαιγμένο που δεν σε κάνει να γκρινιάζει για τη γραφικότητα του ήχου στη χώρα μας. Δεμένοι και άνετοι στη σκηνή, πράγμα που βοηθάει τον ήχο, αφού θέλει κίνηση στη σκηνή για να σε οδηγήσει στην όσμωση των εγκεφαλικών υγρών, έκλεισαν τη βραδιά με μια επιτυχημένη αποτύπωση του “Gardenia ”των Kyuss, με τη βοήθεια των Burn The Sun. Δεν είχα την τύχη να τους ξαναδώ και θα ήθελα σύντομα να τα καταφέρουν να γράψουν κάποιο υλικό για να μπορέσουμε να αξιολογήσουμε ολοκληρωμένα το έργο τους (ναι, έχουμε δικαίωμα να το κάνουμε!).
Ήρθε το τέλος! ΩΤΟΜΑΤΟΝ, όπως κάποιος έγραψε σε πλατφόρμα κοινωνικής δικτύωσης. Αφού κυκλοφόρησαν το ΕΡ “Echoes of Mount Ida” το οποίο απέσπασε καλές κριτικές, αρέσει δεν αρέσει σε κάποιους, οι άθρωπες το δουλεύουν το παραμύθι. Έχουν σχεδόν πετύχει το χτίσιμο του ηχητικού τους ήχου (Wall of Sound που λένε στο χωριό μου) και τα live τους είναι πλέον ισοπεδωτικά (κατά τη γνώμη μου για να μην σπεύσετε να σχολιάσετε κάποιοι).
Όπως και στο support τους στους Naam, το περιστρεφόμενο ηχείο (rotary speaker) στημένο δίπλα στον κιθαρίστα Νίκο, που αυτή τη φορά έκανε ακριβώς όπως πρέπει τη δουλεία του, αφού μας υπνώτισε κάθε σωματική λειτουργία και μας παρέσυρε σε ένα αργό κούνημα του σβέρκου.
Καλύτεροι από ποτέ (και όχι δεν φταίει το τσίπουρο που ήπια), με σκηνική παρουσία πλέον αφού όλοι τους ήταν χωρίς άγχος και χαλαροί, με μπάσο και τύμπανα πιο κοντά μεταξύ τους από την προηγούμενη φορά που τους είδα και ο Δημήτρης στη φωνή να παραθέτει στο Pit όλα του τα εσωτερικά όργανα.
Η δεύτερη έκπληξη τη βραδιάς (αν και την ξέραμε από τον προηγούμενο μήνα) ήταν η ηχητική σύμπραξη τους με τους τιτάνιους Omega Monolith. To rhythm section (μπάσο και τύμπανα) των Automaton απεχώρησε και στη σκηνή ανέβηκε το Μονολιθικό Ντουέτο. Με τρεις κιθάρες πλέον και τον σφυροκόπο Αλέξανδρο στα τύμπανα, έπαιξαν μία 15-λεπτη σύνθεση με συνεχείς εναλλαγές και έντονο το ύφος του Τάκη του επιστήμονα! Αν κυκλοφορήσει σε επτάιντσο, παρακαλώ το νούμερο 17 κρατήστε το για μένα.
Και εις ανώτερα, φίλοι μου!
569 
