Ο Monte Pittman, έχει μια αρκετά επιτυχημένη προσωπική πορεία στο χώρο της music business, όντας session κιθαρίστας της (Milf πλέον, η πάλαι ποτέ virgin) Madonna, αν και έχει δείξει δείγματα heavy γραφής στους Prong, στους οποίους υπήρξε μέλος για εφτά περίπου χρόνια και τέσσερα (συν ένα live) album ενώ συμμετείχε και στο “Sangerkrieg” των In Extremo του 2008.
Αναλαμβάνοντας και τα φωνητικά, από το 2009, έχει σχηματίσει την δική του ομώνυμη μπάντα παρέα με τους Kane Ritchotte (drums) και Max Whipple (μπάσο) και επιδίδεται σε solo δίσκους που ανήκουν στον χώρο του πολύ δυνατού heavy/ power metal.
Το “The Power Of Three” λοιπόν, έκτο album του σχήματος είναι ένας αρκετά καλός δίσκος, με τεράστια γκάμα επιρροών, ποικιλία στην έκφρασή του, σε σημείο που μπορεί κάποιος να χαρακτηρίσει το υλικό “progressive”. Και τι εννοώ μ’ αυτό; Φαντάσου ως φόντο τη ρυθμική βάση των Down/ Pantera, αν ο Jeff Waters ήταν hooligan fan των Metallica με tattoos των Kyuss και των Black Sabbath πάνω του. Κι από εκεί και πέρα… ο χαμός.
Σφηνάκια από το heavy metal των Trouble που τα πίνουν παρέα με τους The Sword στο “A Dark Horse” και τους on hard rock Anthrax στο “Delusions Of Grandeur”, Prong meets Pearl Jam στο “Everything’s Undone”, PanteroCorrosion καταστάσεις στο “Blood Hungry Τhirst” με τον εκπληκτικό punk rock επίλογό του, χαλαρές Alice In Chains ανεμελιές στο “On My Mind” και “Away From Here”, Paradise Lost με Dream Theaterική άποψη στο “Before The Mourning Son”, παίξιμο Annihilator αισθητικής στο “Missing” ενώ το επιλογικό “All Is Fair In Love And War” (“Θα στον κόψω αν ξαναπροσπαθήσεις να τον βάλεις εκεί” – Νίτσα) είναι ένα riffάτο 13λεπτο έπος, pure heavy metal που είναι χωμένο μέσα στο “…And Justice For All…” των ProBacallica. Ιδιαίτερη αναφορά πρέπει να γίνει στο “hit” μπαλαντοειδές “End Of The World”, ένα διαμαντάκι τέχνης, μελωδικότατο, με πανίσχυρο refrain.
Ίσως να σου φαίνονται πολύ μπερδεμένα όλα αυτά, αλλά προφανώς ο Monte Pittman ως συνθέτης, ξέρει πολλά κιλά μουσική. Παρά το αλλοπρόσαλλο των επιρροών, τα τραγούδια είναι πάρα πολύ καλά, ο συγκερασμός των διαφορετικού ύφους μελωδιών είναι αρτιότατος, τα τραγούδια έχουν όλα τους πολύ μεγάλο ενδιαφέρον και δεν κουράζουν ούτε μια στιγμή. Η παραγωγή του Flemming Rasmussen (ναι, αυτού που έντυσε ηχητικά το “Master Of Puppets”) είναι εξαιρετική, η κιθάρα του Pittman έχει ολοκάθαρο και σκληρότατο πριμαριστό ήχο, οι ιδέες που μηχανεύονται οι δυο ρυθμικοί καταδεικνύουν δυο πολύ καταρτισμένους μουσικούς και το εντελώς 80’s αισθητικής εξώφυλλο, συμπληρώνουν αυτήν την πολύ καλή κυκλοφορία.
Συνίσταται ανεπιφύλακτα. Έντ χού γκίβς ε φάκ αμπάουτ τάμπελς;
636 
