Μεταλλάς γεννιέσαι, δεν γίνεσαι. Ή υπάρχει στο DNA, ή όχι.
30 χρόνια μετά τη δευτερή τους κυκλοφορία, το Power from the universe του 1984, έρχονται τούτοι οι Βρετανοί NWOBHM-ερς και μας προσφέρουν τα… ναι αυτά… σε λαδόκολλα.
Από που έσκασε τώρα αυτό. Τα πρώτα 2 album τους είχαν κάνει αίσθηση την εποχή εκείνη 83-84 και είχαν τιμηθει από τους φίλους της σκηνής. Συναυλίες αρκετές και όλα έδειχαν να παίρνουν το δρόμο τους. Για άγνωστους όμως λόγους η μπάντα διαλύθηκε και ξαφνικά 30 χρόνια μετά σκάει το “Metal Sanctuary”.
Καθαρόαιμο και παρθένο Heavy Metal. Πιο true και τίμιο απλά πεθαίνεις. Αν και 50+ πλέον, η καύλα παραμένει ίδια και πιθανώς μεγαλύτερη. Υπερβάλλω; Δε νομίζω. Ακούστε τα “Hail to the king”, “Heavy metal sanctuary”, “Revolution” και το έπος “Kingdom come” και ξανασκεφτείτε το. Ναι, θυμίζουν Accept. Ναι, τα γνωστά κλισέ είναι παρόν. Ε, και τι θέλετε δηλαδή; 80s metal ρέει στις φλέβες τους. Μπύρες, Heavy Metal, ατσάλι, μηχανές, γυναίκες και πάλι μπύρες.
Τα riff του Mick Percy καλπάζουν και κρατάνε τα ηνία χωρίς τα solo να υστερούνε σε κάτι. Ένας Dave King να ερμηνεύει με απίστευτο πάθος σε όλα τα κομμάτια. Ούτε έφηβος να ήταν. Στα drums ο ex-Skyclad Paul Kinson παίρνει άριστα ενώ η παλιά καραβάνα στο μπάσο, ο Brian Smith, αβασάνιστα κάνει το καθήκον του και πολλά παραπάνω. Να προσθέσω και τη πολύ καλή παραγωγή που αναδυκνύει όλους και τα πάντα.
Πιθανώς αρκετές μπάντες να περάσουν από μπροστά σας όταν θα ακούτε το album. Accept και Saxon αποτέλουν σίγουρα επιρροές αλλά τι πιο φυσιολογικό αν αναλογιστούμε την εποχή που γαλουγήθηκαν οι Battleaxe. Δεν γίνεται να παίζεις κλασσικό Metal και να μην έχεις τις συγκεκριμένες επιρροές.
Κάπου εδώ αρχίζω να γίνομαι περιττός. Πάρτε 2 καφάσια μπύρες, φωνάξτε τους συμπολεμιστές σας και κάντε τη χάρη στον εαυτό σας και γυρίστε λίγο το χρόνο πίσω. Για κάτι τέτοια θα αγαπάμε για πάντα τα 80s ρε γαμώτο. Heavy Metal ΡΕΕΕΕ!
668 
