Λίγα χρόνια πριν, όταν μου είχε έρθει για κριτική το δεύτερο full length της μπάντας, “The King Is Fat n’ Old”, είχα ευχαριστηθεί την όλη τρέλα που πήγαζε από τη μουσική των Destrage, αλλά η αλήθεια είναι πως ήμουν σίγουρος πως με την όλη μόδα του post hardcore, δε θα του ξανασυναντούσα.
Να που τελικά, τέσσερα περίπου χρόνια μετά, κυκλοφορεί το νέο τους album και ακούγοντας το, συνειδητοποιώ πως η μπάντα δεν άφησε τα χρόνια που πέρασαν ανεκμετάλλευτα. Μπορεί η συνολική μουσική κατεύθυνση του group να παραμένει ίδια, αλλά οι συνθέσεις είναι σαφώς πιο δουλεμένες. Εννοείται βέβαια πως η “τρέλα” που αναβλύζουν τα κομμάτια τους μένει αναλλοίωτη.
Τι παίζουν, με ρωτάς; Οι Destrage κινούνται κυρίως σε mathcore μονοπάτια, με έντονο το πειραματικό στοιχείο. Θα μπορούσαν να είναι ξαδέρφια των Iwrestledabearonce, ενώ σίγουρα θα είχαν για θείους τους, τους The Dillinger Escape Plan και Devin Townsend.
Απανωτές αλλαγές, ευδιάκριτη ποικιλομορφία, παράνοια σε στιγμές, μελωδία σε άλλες και γενικά ένας δίσκος που διαθέτει πολλά μουσικά επίπεδα, δύσκολο να τα ακολουθήσεις άπαξ και είσαι υπέρ των πιο απλοϊκών και straightforward συνθέσεων.
Σε πολλά σημεία του “Are You Kidding Me? No”, θα αναρωτηθείς το εάν το σχήμα κάνει χαβαλέ, αλλά αν ακούσεις προσεκτικά το album, θα καταλάβεις πως πρόκειται για πέντε ευφυείς μουσικούς που ακόμη και όταν κάνουν χαβαλέ, δεν αστειεύονται.
Οι Destrage είναι καλοί σε αυτό που κάνουν. Αλήθεια. Και αν δεν πιστεύετε εμένα, πιστέψτε το ότι το 2009 βρίσκονταν σε μια μικρή εταιρεία και τώρα είναι το πουλέν της Metal Blade.
553 
