Τα πράγματα δεν ξεκίνησαν με τους καλύτερους οιωνούς. Λόγω εκτάκτου κωλύματος που προέκυψε στον χώρο εργασίας μου γινόταν φανερό ότι θα καθυστερούσα για την έναρξη της συναυλίας της Τετάρτης.
Εκνευρισμός. Πολύ περισσότερος μάλιστα αν συνυπολογίσουμε ότι τους Wonky Doll & the Echo είχα στο παρελθόν την ευκαιρία να τους παρακολουθήσω όταν βρέθηκαν στην ίδια σκηνή με τους I like trains. Με είχαν εντυπωσιάσει, με είχαν συστήσει στον ήχο τους που αποδείχτηκε ιδιαίτερα οικείος και ταιριαστός με κάποια από πιο αγαπημένα μου post-punk/new wave ακόμα και indie ακούσματα, με είχαν ωθήσει στο να ψάξω τον πρόσφατο τότε δίσκο τους (http://wonkydollandtheecho.bandcamp.com/) και να τον συμπεριλάβω στα καλύτερα του 2012 χωρίς πολλούς ενδοιασμούς.
Μπαίνοντας στο An club ένιωσα ανακούφιση βρίσκοντας τους πάνω στην σκηνή αλλά προς μεγάλη μου απογοήτευση τους είδα να εγκαταλείπουν την σκηνή με το τέλος του κομματιού. Το μόνο που έμενε ήταν να ρωτήσω μερικούς φίλους, όλοι εκ των οποίων με έκαναν απλώς να ζηλέψω περισσότερο για το live που μόλις είχα χάσει.
Wonky Doll & the Echo setlist
Pleasant thoughts
From town to town
Treasure
Physical
Everything is dead
Secret
The Cut
Dreams
Είκοσι λεπτά πριν τις έντεκα εμφανίζονται οι The Underground Youth, έχοντας αφήσει μεγάλες υποσχέσεις από την προηγούμενη τους επί ελληνικού εδάφους εμφάνιση, τον Οκτώβρη του ‘12. Οι τέσσερεις νεαροί μουσικοί από το Manchester παίρνουν τις θέσεις τους στην σκηνή.
Στο κέντρο της ο David Mapson με το μπάσο του έχοντας στα αριστερά του τον Mark Kendrick στην κιθάρα. Στο βάθος της σκηνής, η Olya Dyer, όρθια μπροστά από ένα εντελώς βασικό drum set, ένα snare-drum και ένα floor-tom είναι κάποιες φορές υπεραρκετά για να δώσουν την ρυθμική βάση σε σκοτεινούς, ατμοσφαιρικούς ήχους. Στην άλλη γωνία της σκηνής ο Graig Dyer, ο ιθύνων νους της μπάντας, ο οποίος θα παίξει κιθάρα και θα τραγουδήσει για τα επόμενα 80 λεπτά στα οποία θα βρίσκονται στην σκηνή.
Ξεκινούν με αρκετά προβλήματα στον ήχο, κυρίως στο πρώτο εικοσάλεπτο, παρόλα αυτά είναι υποβλητικοί και καταφέρνουν να μην “χάσουν” τα περίπου 300 άτομα που έχουν έρθει να τους παρακολουθήσουν. Ιδιαίτερη εντύπωση, τουλάχιστον στο πρώτο μισό στο οποίο κάτι φαίνεται να μην πηγαίνει πολύ καλά, προκαλούν τα φωνητικά του Dyer με ηχόχρωμα αλλά και ύφος που πολλές στιγμές φέρνουν στο μυαλό έναν θρύλο –τον μεγαλύτερο- της σκηνής του Manchester, τον Ian Curtis.
Όσο περνά ο χρόνος ο ήχος θα βελτιώνεται και η μπάντα θα βρίσκει τον ρυθμό της πείθοντας σταδιακά όλο και περισσότερους από τους ακροατές ότι πρόκειται πράγματι για ένα αξιόλογο σχήμα που πρεσβεύει επάξια την καταγωγή του, φέρνοντας στο μυαλό από Joy Division μέχρι Stone Roses. Ακόμα καλύτερα, δεν μένουν μόνο εκεί. Παρεκκλίνουν, συχνά-πυκνά, ξεφεύγοντας από τον ήχο της τοπικής τους σκηνής προσθέτοντας αρκετά post punk στοιχεία, ψήγματα νεοψυχεδέλειας -δεν νομίζω ότι είμαι ο μόνος που θυμήθηκε το πρόσφατο θριαμβευτικό πέρασμα των Black Angels από την χώρα μας- shoegaze αναφορές, indie αρμονίες. Ίσως μάλιστα να έφυγαν και λίγο πιο μακριά γυρνώντας, σε μερικά σημεία, στα 60s τόσο της Βρετανίας όσο και μίας άλλης χώρας, εκείνης που γέννησε κάποιους άλλους Underground, τους Velvet.
Οι The Underground Youth έδωσαν ένα τίμιο show και αποχώρησαν μετά από ένα χορταστικό set και ένα encore τριών κομματιών. Δικαίωσαν την φήμη τους και έχω την αίσθηση ότι έφυγαν έχοντας αποκτήσει ακόμα περισσότερους φίλους στην Ελλάδα, ακόμα κι αν σύμφωνα με μαρτυρίες δεν ήταν εξίσου καλοί σε σχέση με την προηγούμενη τους επίσκεψη. Ευχόμαστε να έχουμε ξανά την ευκαιρία να τους δούμε να παίζουν εδώ και τους προτείνουμε ανεπιφύλακτα σε όσους “λένε κάτι” μερικά από τα συγκροτήματα ή μερικές από τις μουσικές υποκατηγορίες που αναφέρθηκαν στο παραπάνω κείμενο.
The Underground Youth setlist
Strangle up my mind
I need you
Art house
In the dark I see
Morning Sun
Delirium
Lost Recording
In Sofia’s Reflection
The rules of attraction
Rodion
Hope & Pray
Veil
Photos: Αναστασία Βερτεούρη
535 
