Για τους Allochiria είχα μάθει πολύ πριν τους ακούσω ή δω.
Φίλοι και γνωστοί, μου είχαν μιλήσει για αυτούς, και έως ότου τους παρακολουθήσω live στο περσινό Defcon, κράταγα αρκετά μικρό καλάθι. Τελικά ο σούσουρος είχε βάσεις και το αθηναϊκό πενταμελές σχήμα ναι μεν δε φέρνει τη μουσική αποκάλυψη, αλλά έχει κάθε λόγο να κινείται με αξιώσεις σε μια σκηνή που ολοένα και μεγαλώνει.
Το “Omonoia” κατάφερα επιτέλους να το αποκτήσω σε πρόσφατο secret gig της μπάντας (όπου εμφανίστηκαν και οι Korsikov), στο οποίο, παρά τη σύντομη εμφάνισή τους (30 λεπτά), επιβεβαίωσα την άποψη που είχα σχηματίσει μερικούς μήνες πριν. Οι Allochiria είναι εκρηκτικοί στα live τους, με τη frontwoman, Ειρήνη, να αποδεικνύει πως όντως το μέγεθος δε μετράει.
Είναι το ντεμπούτο album τους ανάλογο με τις ζωντανές εμφανίσεις τους; Με βάση τον παραπάνω προσδιορισμό, το “Omonoia” δεν είναι εξίσου εκρηκτικό, αλλά αποτελεί μια καθόλα ελεγχόμενη έκρηξη, η οποία ίσως αποδίδεται πιο ολοκληρωμένα εκτός των στεγανών μιας studio κυκλοφορίας (αν και το “Archetypal Attraction to Circular Things” παραμένει εκπληκτικό σε οποιαδήποτε μορφή του).
Αυτό φυσικά δε μειώνει καθόλου το αποτέλεσμα του δίσκου, ο οποίος μέσα από επτά συνθέσεις, συστήνει με τον καλύτερο τρόπο το μουσικό ποιόν των Allochiria, σε μια post-sludge δουλειά που τιμά τα παντελόνια του ιδιώματος. Δε θα γράψω φανφάρες, ούτε θα προσπαθήσω να κολακέψω το group. Τα παιδιά δεν έχουν ανάγκη από τέτοια. Οι συνθέσεις τους και το μεράκι που δείχνουν, είναι στοιχεία που μιλάνε από μόνα τους.
Αυτή είναι μόνο η αρχή…
596 
