Έλα πιτσιρίκο, πάρε χαρτομαντηλάκι να σκουπίσεις τις μυξούλες σου… Σε συγκίνησε το γαμημένο το δισκάκι.
Θυμάσαι το στενό σου κολλητό jean, την καθημερινή μουρμούρα της μάνας με την απορία “τελικώς, αυτό είναι το παιδί μου;” στο πρόσωπο, τις λογομαχίες με τους “μεγάλους” που τολμούσαν να σου θίξουν την επιλογή της μαλλούρας σου, την αποδοκιμασία γιατί “δεν μπορεί, ναρκωτικά θα παίρνει” από τους “καθώς πρέπει”, μοδάτους τσιφτετελο – μπαμπουίνους, την αγωνία της τσέπης όταν καβάτζωνες δεκάρικο – δεκάρικο (δραχμές πιτσιρίκο, δεν τα πρόλαβες αυτά τα μεγαλεία) από εδώ κι από εκεί, καμιά φορά έβαζες και χέρι στο πορτοφόλι της μάνας, “σιγά μην καταλάβει ότι της λείπουν τα κέρματα”, για να μπορέσεις να αγοράσεις τον εκάστοτε γαμώδισκο που σε έπιανε από τα μούτρα, ορίζοντας σου, όντας μεταλλικώς παρθένος οργανισμός, τις βασικές διδαχές σχεδόν όλης σου της ζωής.
Το “No Place For Disgrace” του 1988, δεύτερο full length LP των θρύλων Flotsam And Jetsam, είχε εκ γενετής αρκετές ιδιαιτερότητες. Η μπάντα είδε τον κύριο συνθέτη και ιδρυτή της, τον μπασίστα Jason Newsted, να αποχωρεί μετά το ντεμπούτο της “Doomsday for the Deceiver”, για να ενταχθεί στις τάξεις των, από τότε, ηγετών της σκηνής, Metallica, προκαλώντας ανησυχία στις τάξεις των οπαδών για το τι μέλλει γενέσθαι.
Το album αρχικά είχε τον τίτλο “Blessing In Disguise”, ιδέα του μπασίστα Michael Spencer που αντικατέστησε για λίγο διάστημα τον Newsted και ο οποίος αποχώρησε πριν τις ηχογραφήσεις, αν και συνθετικά συμμετείχε σε μερικές συνθέσεις. Με την αποχώρηση του και την έλευση του Troy Gregory στο μπάσο, η μπάντα κατέληξε στον τίτλο “No Place For Disgrace” για το δεύτερο της δίσκο, με τον “Blessing In Disguise” να γίνεται τίτλος του τρίτου album των μεγάλων Metal Church, ο οποίος κυκλοφόρησε αρκετούς μήνες αργότερα. Με τον δίσκο αυτό, οι Flotsam And Jetsam παγίωσαν το όνομα τους ως μια από τις κορωνίδες του υπερακμάζοντος (τότε) thrash κινήματος, προσφέροντας καταιγιστικά riffs και τραγούδια – ύμνους που αγαπήθηκαν ανεξίτηλα.
Με την επανακυκλοφορία τους αυτή και κατόπιν χρόνιας απαίτησης όλων των γενεών των φίλων τους, οι Flotsam And Jetsam, χρησιμοποιώντας τα εργαλεία της σύγχρονης τεχνολογίας, αποφάσισαν να ρετουσάρουν το υλικό αυτό, χωρίς να έχουν σκοπό να το αλλάξουν, αλλά μάλλον να το “ενισχύσουν” με πολύ καλό ήχο. Για τον σκοπό αυτό επιστρατεύτηκαν και τα original μέλη Kelly-David Smith (drums) και Michael Gilbert (κιθάρες) ενώ το μπάσο ανήκει στον πρόσφατα αποχωρήσαντα Jason Ward.
Δεν χρειάζονται πολλές κουβέντες για συνθέσεις όπως τα “Escape From Within”, “I Live, You Die”, “Hard On You” και “Misguided Fortune”, η σύγχρονη τεχνολογία δεν αλλοιώνει τη φύση του αυθεντικού ακούσματος, η καύλα παραμένει σε πολύ υψηλά επίπεδα, τα μέλη αποδίδουν εξαιρετικά και με τον αέρα της ωρίμανσης τα κομμάτια του δίσκου, ενώ εντυπωσιακή είναι η ερμηνεία του Eric “A.K.” Knutson, με τιθασευμένα φωνητικά, μετριάζοντας τις εφηβικές του κορώνες αλλά προσθέτοντας σοβαρότητα και κομψότητα στην εκφορά του λόγου του.
Οι Flotsam And Jetsam, αν και λόγω της αποστροφής τους τα τελευταία χρόνια σε ότι έχει σχέση με τις business εν Τέχνοις, ίσως να έχουν χάσει κάτι από την αίγλη που συνόδευε το όνομά τους, σε σχέση με τους καλούς παλιούς καιρούς, αλλά αυτό ως κριτήριο, ουδέποτε θα μπορούσε να διαδραματίσει μεγάλο ρόλο στη συνείδηση του φίλου (και όχι απλώς ακροατή) αυτής της μουσικής. Έχοντας ξεκαθαρίσει τη στάση τους με το τιμιότατο “Ugly Noise” που παρέδωσαν πριν ένα χρόνο περίπου, αυτό το reissue το θεωρώ ως μια εσωτερική τους ανάγκη. Και δεν νομίζω να αποσκοπούν σε οικονομικές απολαβές, γιατί, τι διάολο, μεταλλάδες είναι κι αυτοί και λογικά ξέρουν πως οι πρώτοι έρωτες, δεν ξεγράφονται έτσι απλά, μονοκοντυλιά…
Προσωπικά, ίσως και να μην το αγγίξω ποτέ και θα προτιμήσω για άλλη μια φορά εκείνο το ωμό συναίσθημα ήχου του αρχικού παραγωγού Bill Metoyer, το χαοτικό κιθαριστικό fuzz και τις αλλοπρόσαλλες υψιφωνίες του A.K., αλλά δεν μπορώ να μην το προτείνω στον οποιονδήποτε θέλει να το ακούσει με το πρίσμα μιας πολύ καλής thrash metal κυκλοφορίας που θα μπορούσε άνετα να σταθεί και στο σήμερα του είδους.
Μια μόνο “ένσταση”. Μου λείπει η σειρήνα του περιπολικού στην έναρξη του “Escape From Within”. Ιου, ιου, ιου, ιου…
752 
