Γουστάρω τρελά τις DIY φάσεις, μια τάση που ξεκίνησε απ’ τους hardcore κόλπους αλλά επεκτάθηκε σε κάθε παρακλάδι του σκληρού ήχου και μας έχει δώσει κατά καιρούς φοβερές δουλειές γεμάτες πάθος και μεράκι, παρά τα περιορισμένα budgets των καλλιτεχνών και την έλλειψη στήριξης μανατζαρέων και εταιρειών.
Υπό συνθήκες σαν κι αυτές, ένα σχήμα δεν λειτουργεί έχοντας απαραίτητα ως στόχο την εμπορική καταξίωση, παρά εκφράζει ατόφια τον ψυχισμό του χωρίς εκπτώσεις στην έκφραση και το λόγο του.
Ένα σχήμα με παρόμοιες αρχές είναι οι Αθηναίοι Earth of Distrust, οι οποίοι εδώ και 10 σχεδόν χρόνια χαράσσουν τη δική τους ανεξάρτητη πορεία, συχνά μένοντας μακριά ακόμη και από τις εδραιωμένες underground συναντήσεις που λαμβάνουν χώρα στα γνωστά στέκια Αθηνών και περιχώρων, όχι λόγω υπεροψίας ή σνομπισμού, αλλά επειδή αρνούνται να φιλήσουν κατουρημένες ποδιές και να παίξουν με τους κανόνες οποιουδήποτε άλλου πέραν των εαυτών τους.
Μετά από το “I am Sin” demo του 2007 και το πρώτο τους ολοκληρωμένο άλμπουμ με τίτλο “Proselytize”, οι Earth of Distrust επιστρέφουν με την πιο ολοκληρωμένη και ώριμη δουλειά τους μέχρι στιγμής, η οποία φέρει τον τίτλο “Victimology”.
Όσοι έχουν ασχοληθεί στο παρελθόν με το σχήμα ξέρουν πως οι Earth of Distrust δεν ακολουθούν δοκιμασμένες συνταγές και μοδάτες φόρμες. Η μουσική τους έχει χαρακτήρα και αυτό οφείλεται στις ποικίλες επιρροές που συνδυάζονται στις συνθέσεις τους. Απ’ τη μια έχουμε hardcore/crust ανησυχίες που εκφράζονται μέσω Integrity/Tragedy ρυθμών και πωρωτικών “τούπα-τούπα”, ενώ απ’ την άλλη υπάρχει η πιο εσωστρεφής πλευρά του σχήματος κατά την οποία ακούγονται σαν ένα ιδιαίτερο μπαστάρδεμα των Crowbar, Neurosis και Grief, χωρίς φυσικά να λείπουν και κάποιοι πολύ πετυχημένοι Sepultur-ισμοί μεσαίας περιόδου. Όλα αυτά δένουν αρμονικά μέσα στις εφτά συνολικά συνθέσεις του δίσκου, ο οποίος πραγματικά έχει τόσο καλή ροή, που το να άρχιζα να αναφέρω ενδεικτικούς τίτλους τραγουδιών θα με παρέσυρε στο να τα αναφέρω όλα τελικά.
Η μπάντα λειτουργεί ρολόι αποδίδοντας με όρεξη και αλήθεια, ενώ ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στις φοβερές φωνές που βγαίνουν απ’ το στόμα του Spoon, άλλοτε γδαρμένες και σκισμένες, γεμάτες οργή και αποστροφή για τα όσα συμβαίνουν γύρω μας, κι άλλοτε με brutal/hardcore τσαμπουκά και αποφασιστικότητα.
Δεν υπάρχει κανένα νόημα στο να γκρινιάξω για όποια μικρο-ελαττώματα της παραγωγής, αφού αυτό που τελικά βγαίνει απ’ τα ηχεία μου είναι αγνό attitude χωρίς γυαλάδες και επάρσεις. Όσοι νιώθουν θα νιώσουν ξανά, οι υπόλοιποι ας ψαχτούν καλύτερα σε άλλα, πιο ραφιναρισμένα ακούσματα.
Συγχαρητήρια μάγκες μου, κι εις ανώτερα!
606 
