Παιδί του Shagrath (Dimmu Borgir), οι Chrome Division που επιστρέφουν 3 χρόνια μετά το όμορφο “Third Round Knockout” να μας απασχολήσουν.
Η αγάπη για το metal και το rock n roll συναντιούνται και πάλι στο “Infernal Rock Eternal”. Δεύτερο album με τον Shady Blue στα φωνητικά, να δίνει μια πιο metal άποψη στο εγχείρημα, σε σχέση με τον ροκαμπιλά προκάτοχο του, Eddie Guz και πρώτο με τον μέχρι τούδε κιθαρίστα Ogee στο μπάσο, μετά την αποχώρηση του Luna.
Αλλά ας μπούμε στο ψητό. Αφού ξεκινάει με μια εισαγωγή που θα μπορούσε να είναι ελεγεία κάποιου spaggheti western, μπαίνει το “Endless Nights”, που δείχνει μια έντονη ροπή προς το sleaze. To επόμενο επίσης, sleaze κομμάτι είναι ένα από τα καλύτερα του album. “She’s hot tonight” λέγεται και είναι αρκετά καλό για να ακουστεί σε ραδιόφωνα και bar. Έχει βρώμικο riff με σαφείς επιρροές από Motorhead και σε κάνει να θες να τραγουδήσεις. Το επόμενο όμως, “The Absinthe Voyage” είναι επιεικώς χλιαρό και ευτυχώς, ακολουθείται από το καλύτερο του δίσκου, “Lady of Perpetual Sorrow”. Μπαίνει όμορφα και ακουστικά η power ballad του δίσκου, που φτάνει σταδιακά στη μουσική της κλιμάκωση και με τον Shady Blue να είναι εκεί που του ταιριάζει περισσότερο. Το καλογυαλισμένο Anselm-ικό “The moonshine Years” δε μου προσφέρει κάτι συνταρακτικό και έρχεται το βαρύ ροκενρολάδικο “No bet For Free” να μου δώσει αυτό που ψάχνω από αυτό το μουσικό σχήμα. Αλητεία! Το επόμενο “On The Run Again”, με ρίζες στο country-blues με κάνει και πάλι να χαμογελάω και είναι αυτό που μου θυμίζει Potergeist, ώρες ώρες. Motorhead ξανά στο “Mistress in Madness” και ένα πνεύμα Sentenced να αιωρείται, καθώς το “Reaper on The hunt” συνεχίζει το σερί αλητείας. “You’re dead now” σαν να το έχω ακούσει χίλιες φορές και πάλι κιθάρες Pantera/ Down στο προσκήνιο. To album κλείνει με το “Ol’” και με αφήνει με αλληλοσυγκρουόμενες απόψεις.
Ακροβατεί μεταξύ ροκενρόλ αλητείας, AOR κυριλάτζας, sleaze βρώμας και metal-ιάς Pantera/Down, αλλά λείπει η συνοχή του, εκείνη που θα με κάνει να θέλω να το ακούω όλη μέρα. Η παραγωγή διαμαντένια, αλλά ίσως υπερβολική. Αχ, να γύριζαν πίσω στη ροκαμπιλιά τους!
607 
