Υποθέτω ότι για τον οποιοδήποτε έχει μια άλφα σχέση με την φράση “Heavy Metal”, θα θεωρείτο ύψιστη τιμή η γραφή ενός κειμένου που θα αφορούσε την καινούρια δουλειά των Metal Church.
Δηλαδή των δημιουργών μερικών από τα πιο λαμπρά έργα Τέχνης στην 43χρονη ιστορία του κινήματος, επιδραστικότατοι όσο λίγοι στα 80’s με δίσκους – ορόσημα όπως τα “Metal Church”, “The Dark” και την κορωνίδα “Blessing In Disguise”, κατάφεραν να μείνουν στο σχετικά underground κύκλωμα ως αγοραστική αξία, πράγμα που εν μέρει οφείλεται στις πάμπολλες αλλαγές (καθόλα αξιόλογες πάραυτα) του line up, αν και οι δουλειές τους ήταν πάντα αξιοπρεπέστατες και στα χρόνια που ακολούθησαν.
H απώλεια του David Wayne (κλαψ…σνίφ…) στις αρχές των 00’s σηματοδότησε την αλλαγή στο ύφος της μπάντα σε πιο σκληρά ηχητικά μονοπάτια, πιο σκοτεινά και πιο άμεσα. Το 2008, και αφού κυκλοφόρησε το “ασαφές” “This Present Wasteland”, o Kurdt Vanderhoof (κιθάρες) διέλυσε το σχήμα για να το επαναφέρει εν ενεργεία τέσσερα περίπου χρόνια μετά, μετά από κάποια show σε διάφορα events και αφού είδε ότι η φωτιά καίει ακόμη…
“Generation Nothing” λοιπόν και με την ίδια σύνθεση, οι Metal Church προσφέρουν έναν πάρα πολύ καλό σύνολο 10 τραγουδιών καθαρού και τιμημένου heavy fakkin’ metal, πολύ τεχνικού, με τη σφραγίδα της μεγάλης μπάντας που πάντα ήταν οι δημιουργοί του. Με τον ήχο των τραγουδιών αποστασιοποιημένο από την power πολυφωνία μεν αλλά συνθετικά στο power ύφος των Church. Λιτός και απέριττος αλλά πάρα πολύ εύστοχος γιατί αυτή η “ησυχία” δίνει την ευκαιρία να παρακολουθήσεις τις ασυνήθιστες σημειολογικές ιδέες των Vanderhoof και Rick Van Zandt στις κιθάρες, τα πολύ καλά riffs τους (που λειτουργούσαν ανέκαθεν ως σήμα κατατεθέν τους), την καθαρά αμερικάνικη νοοτροπία στα φωνητικά του Ronny Munroe που ακούγεται πολύ θυμωμένος, χωρίς να εμπίπτει σε hardcore χουλιγκανισμούς ή στρουμφικές υψιφωνίες για οπαδούς της Μαρία Κάλλας. Και δικέ μου… θα λαλήσεις με – ίσως – την σπουδαιότερη εκτελεστική παράσταση που έχει δώσει ποτέ ο Jeff Plate (drums – Savatage, John West, Trans- Siberian Orchestra και προσφάτως στους Machines Of Grace του “δικού του”, Zak Stevens – καλός είσαι, αλλά ΔΕΝ ΣΕ ΑΝΤΕΧΩ ΡΕ ΛΑΚΗ !!! χαχαχαχα…) με την συνοδεία του επαρκέστατα ρυθμικού μπασίστα Steve Unger. Ο Plate στην κυριολεξία κρατά τις μπαγκέτες ως καλλιτεχνικός διευθυντής. Άριστο παίξιμο, ευφάνταστο (ένα μπράβο στον μηχανικό ήχου για την “γλύκα” που ακούω σε κάθε χτύπημα του), φανερώνει την τεχνική ωρίμανση του συμπαθούς και σπουδαίου αυτού μουσικού.
Τα τραγούδια είναι όλα πολύ καλά, χωρίς μέτριες στιγμές. Ίσως με την πρώτη αυτιά να σου φανεί κάτι ξένο… Αυτή η ηχητική ημιγδυσία. Ίσως πάει ο νους σου στην “κρυάδα” που είχες πάρει τον καιρό που έριξες την πρώτη σου αυτιά στο “X – Factor” των Maiden ή του “Hear Of The Now Frontier” των χρονικά συνοδοιπόρων τους Queensryche. Με μια διαφορά. Αυτή η ενδυμασία ταιριάζει απόλυτα στις τραγουδάρες που έγραψαν. Ύμνος το “Dead City”, τρομερά τα “Jump The Gun” και “Close To The Bone”, πολύ καλό το με ακουστικό intro “Suiciety”, έπος στρωμένο από στρυφνά riffs το 9λεπτο “Noises In The Wall”, συναισθηματικότατο το “Hits Keep Comin’” με εξαιρετικά solo και ιντερλούδια, Sanctuary / Nevermore γειτνιάσεις στο ομώνυμο “Generation Nothing” και στακάτο pure heavy το επιλογικό “The Media Horse”. Με στίχους εμφανώς κοινωνικούς που αφορούν προφανώς την πίκρα του ποιητή στην συνειδητοποίηση της μοίρας που επιφυλάσσεται στη γενιά που ανδρώνεται σ’ αυτόν τον σύγχρονο και αποτρόπαιο ντουνιά.
Φυσικά, ότι και να θεωρεί ο γράφων μέσα στην πάλη του να είναι αντικειμενικός με παιδικούς του ήρωες, που κατά μεγάλο βαθμό διαμόρφωσαν τη ζωή του ως αφετηρία αποφασιστικών ντετερμινιστικών ακολουθιών στα βιώματα που αθροιστικά ορίζουν τη ζωή του καθενός μας, οι Metal Church με το “Generation Nothing” μου πρόσφεραν ένα πολύ καλό άκουσμα, με τραγούδια που θα τα ακούω πολλές φορές με ευχαρίστηση χωρίς να τα αφήσω να ρημάξουν μέσα στην ανυποληψία των “καλών μεν, αλλά…” album. Πολύ καλό υλικό, ίσως ακουστώ ιερόσυλος αν παραθέσω κάποια σύγκριση με μεγαλεία του παρελθόντος, αλλά με τα δεδομένα που ισχύουν παγκοσμίως στην Τέχνη μας, η προσφορά σπουδαίας μουσικής, υπερισχύει πλέον της σπουδαιότητας ονομάτων, βιογραφικών, φήμης και σ’ αυτό, οι Metal “for ever” Church μπορούν να κοιτούν με άνεση στα μάτια τον Θεό Απόλλωνα. Μαζί με την τελευταία δουλειά των Flotsam & Jetsam “Ugly Noise” από τις πιο αξιόλογες δουλειές από την εκείθεν του Ατλαντικού παραγωγή. Και μην τρως παραμύθες. Όσο υπάρχει το ισοποιοτικό heavy metal πνεύμα και κρατούν ακόμη μπάντες όπως οι Metal Church, οι Overkill, οι Flotsam & Jetsam, ακόμη και οι (καλή τύχη) Nevermore, η μουσική αυτή δεν υπάρχει περίπτωση να πεθάνει.
Αυτά…
851 
