Female fronted, με τσαμπουκά; Γίνεται; Προφανώς ναι…
Οι Shear κυκλοφορούν τη δεύτερη δουλειά τους και από νωρίς καταλαβαίνεις πως η Alexa Leroux δεν είναι το κλασσικό θηλυκό που θα το παίξει “αιθέρια κυρία του βουνού που μιλάει σε ξωτικά, μάγισσες, χαρτορίχτρες και πυγολαμπίδες”, αλλά μια ερμηνεύτρια που μπορεί να χρωματίσει πολλαπλώς ένα κομμάτι, βγάζοντας χαρακτήρα.
Και το σημαντικό είναι πως, ενώ σε σημεία κλέβει όντως την παράσταση η Alexa, οι Shear δεν επαναπαύονται, ούτε κρύβονται πίσω από το ταλέντο της. Οι κιθάρες στο “Katharsis” σπέρνουν, το rhythm section δε μένει στην αφάνεια, ενώ τα πλήκτρα συντροφεύουν σωστά, άλλοτε σε δευτερεύοντα ρόλο, άλλοτε σε πρωταγωνιστικό. Το σύνολό είναι ανέλπιστα χορταστικό και καθόλα ολοκληρωμένο, με μια παραγωγή-υπόδειγμα.
Ο ήχος είναι πραγματικά γεμάτος και τόσο αξιοζήλευτος, που σχήματα του ίδιου, ή και συγγενικών, χώρων θα σκότωναν για να τον αποκτήσουν. Και να γιατί η παραγωγή παίζει τεράστιο ρόλο! Άπαξ και το “Katharsis” είχε παραγωγή β’ διαλογής, με ένα απλό autotune και πέντε-έξι “πειράγματα”, δε θα με άρπαζε από την αρχή. Αλλά αυτή είναι μια άλλη κουβέντα…
Οι Shear προσανατολίζονται στον ευρύτερο power ήχο, με λογής symphonic επιρροές, οι οποίες όμως δεν έχουν ποτέ τον πρώτο ρόλο, ενώ οι μελωδικές γραμμές συνυπάρχουν αρμονικά με τα heavy στοιχεία.
Οι συνθέσεις δεν κινούνται όλες στο ίδιο επίπεδο, αλλά σα σύνολο στέκονται αρκούντως καλά (και κάτι παραπάνω). Προσπερνώντας την εισαγωγή, το “Katharsis” ξεκινάει με το (πολύ) πολύ καλό “Last Warning”, και συνεχίζει σε υψηλή ρότα, μετρώντας λίγες μέτριες στιγμές, οι οποίες καλύπτονται άνετα πίσω από την ερμηνευτική δεινότητα της Alexa.
Τσεκάρετε τους Shear… Είναι κάτι διαφορετικό, αλλά συνάμα τόσο οικείο και ευχάριστο στο αυτί! Ότι καλύτερο έχω ακούσει το τελευταίο διάστημα στο χώρο του μελωδικού power. Με διαφορά κιόλας.
777 
