Από το 1998 και μετά ο Axel παραμένει πιστός στην ανά διετία κυκλοφορία καινούργιου studio album. Έτσι και φέτος μας προσφέρει το νέο του πόνημα που διαδέχεται το Circle of the Oath του 2012. Με 15 συνολικά κυκλοφορίες στη φαρέτρα του ο βιρτουόζος γερμανός κιθαρίστας συνεχίζει ακάθεκτος και με την ίδια όρεξη να ικανοποιεί όλους εμάς τους άρρωστους οπαδούς του.
Η συνταγή είναι γνωστή και για κανέναν λόγο δεν θα θέλαμε να αλλάξει. Ένας καλλιτέχνης με την δικιά του σταδιοδρομία και πορεία που κλείνει φέτος τα 30 χρόνια στο κουρμπέτι δεν χρειάζεται να αποδείξει τίποτα και σε κανέναν. Δεν περιμένουμε να ακούσουμε κάτι καινούργιο που δεν είναι γνώριμο και οικείο στο ακουστικό μας σύστημα. Δεν θέλουμε κιόλας, για να είμαι ειλικρινής. Σίγουρα θα υπάρχει κόσμος που θα διαφωνεί με αυτήν την άποψη και είναι απόλυτα σεβαστό αλλά τον Axel θα το κρίνω πάντα έχοντας στο μυαλό μου κάποια πολύ συγκεκριμένα πράγματα χωρίς καθόλου μεταβλητές. Ξέρουμε τι θέλουμε να ακούσουμε και θα το ακούσουμε.
Η συνταγή γνωστή λοιπόν! Πάραταυτα δεν αντιγράφεται όσο απλή και αν είναι. 10 κομμάτια περιλαμβάνει το Into the Storm, όλα μπολιασμένα με τα συστατικά που χαρακτηρίζουν το συγκρότημα εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Η σύνθεση του group η ίδια με μοναδική αλλαγή τη προσθήκη του τεράστιου Bobby Rondinelli (ex-Rainbow, Quiet Riot, Black Sabbath etc. ) στα drums. Ο δίσκος ξεκινάει με το Tower of lies και τα πρώτα καπνογόνα ανάβουν στη κερκίδα των φανατικών οπαδών. Το εκπληκτικό αρχικό riff δίνει τη θέση του σε ένα up tempo hitάκι που θα ανοίγει κατά πάσα πιθανότητα και τα live της περιοδείας που θα ακολουθήσει.
Το Long way to go που ακολουθεί είναι μια χαρακτηριστική mid tempo σύνθεση του καλλιτέχνη που ναι μεν αρέσει αλλά δεν μας κολλάει και στο τοίχο. Ωραίο refrain και συνεχίζουμε. Ο Axel ποτέ δεν έκρυψε την αγάπη του για τους Purple. Ακούστε το Burning Chains με την a la Burn εισαγωγή και θα καταλάβετε. Τρελή Hard Rockιά το κομμάτι που ξεσηκώνει και χελώνα που νιώθει κουρασμένη. Ζωγραφίζει στο κομμάτι ο Doernberg στα πλήκτρα όπως κάνει και σε όλα τα κομμάτια. Καθόλου φλύαρος και απόλυτα απαραίτητος.
Όταν έχεις τραγουδιστή τον Gioeli, όρεξη και συνθετικό οίστρο για να γράψεις καψούρικη μπαλάντα τότε το αποτέλεσμα είναι το σαγηνευτικά ερωτικό When Truth Hurts. Η καλύτερη μπαλάντα του Axel από το The Temple of the Holy του 2000 και μετά, και σίγουρα στις 5 καλύτερές του. Κομμάτι που αν είχε γραφτεί στα 80s θα είχε μπεί σε πολλές Rock ερωτικές συλλογές. Ιδανικό κομμάτι για το πρώτο φιλί. Αχρηστεύει όλες τις αντιστάσεις και αμυντικά συστήματα, αν υπάρχουν βέβαια. Μωρό μου σε θέλω… Πως αλλιώς να στο πώ.
Το Changing Times ανεβάζει ρυθμούς με τη δουλειά του Axel στα solo και στις μελωδίες να κλέβει τη παράσταση. Υπερπλήρης σύνθεση που θα αγαπηθεί από το κόσμο γιατι πολύ απλά δεν έχει ούτε ένα ψεγάδι. Repeat και ξανά repeat. Το Touching Heaven αποτελεί την πρώτη σύνθεση του album που ξεπερνάει τα 7 λεπτά. Βούτυρο στο ψωμί της μπάντας αυτές οι συνθέσεις. Ξεκινάει ήρεμα και κάπου στο 1:20 μπαίνει το καλύτερο riff του δίσκου. Η απογειώση ξεκινάει και το κομμάτι εξελίσσεται σε μια σύνθεση που όσες παρόμοιες και να έχει γραψει η αφεντιά του εμείς θα συνεχίζουμε να ζούμε για να τις ακούμε.
Το High Above δεν προσφέρει τίποτα το συγκλονιστικό αλλά δεν γράφτηκε μόνο και μόνο για να γεμίσει το δίσκο. Refrain που κολλάει στο μυαλό και μια χρυσή απλότητα να αγκαλιάζει την όλη σύνθεση. Όχι από τα καλύτερα κομμάτια ενός πολύ καλού δίσκου αλλά περνάει τη βάση με χαρακτηριστική άνεση.
Γνωστός λάτρης των διασκευών ο Axel αποφασίζει να ασχοληθεί με το γνωστό σε όλους Hey Hey, My My του Neil Young. Το Α και το Ω στο συγκεκριμένο κομμάτι είναι το να μπορέσεις να μεταλαμπαδεύσεις το ξεχωριστό συναίσθημα που η σύνθεση εσωκλείει. Όταν έχεις τον άνθρωπο που έχεις πίσω απο το μικρόφωνο δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα. Ερμηνεία από τις λίγες από τον Gioeli. Rock N’ Roll will never die.
Αισίως φτάσαμε στο τελευταίο, ομώνυμο, κομμάτι του album το οποίο αποτελεί τη χαρακτηριστικη over 10 λεπτά σύνθεση που κάθε δίσκος του Axel εμπεριέχει και συνήθως κλείνει κάθε δημιούργημα της μπάντας. Τι να γράψω τώρα και έγω ένας ταπεινός συντάκτης για το έπος που μόλις άκουσα. Ανατολίτικες μελωδίες ξεπετάγονται απο τα ηχεία με το main riff να παίρνει τα ηνεία απο τα πλήκτρα και να σε οδηγεί σε μέρη μαγικά, άγνωστα και πιθανώς επικίνδυνα αν δεν μπορείς να ξεχωρίσεις την αλήθεια απο το παραμύθι. Μεθυστικοί ρυθμοί και solo βγαλμένα από τις λίγες πηγές που ακόμα ρέουν έμπνευση. Σύνθεση που θα μπορούσαν να είχαν γράψει οι Rainbow κάπου μετά το Rising. Δεν χρειάζεται να προσθέσω κάτι άλλο.
Axel θα ήθελα να σε ευχαριστήσω για όλες τις στιγμές μουσικού οργασμού που έχεις προσφέρει σε μένα και σε όλους τους πιστούς οπαδούς σου. Ναι, δεν έβγαλες το καλύτερο δίσκο της καριέρας σου. Δε στο ζήτησε και κανείς. Εμείς θα είμαστε πάντα εδώ και για αυτό να είσαι σίγουρος.
747 
