Θα πρωτοτυπήσω αυτήν τη φορά, απευθυνόμενος στο υπόλοιπο team του συμπαθούς αυτού χώρου έκφρασης που λέγεται Rockway.gr, προτείνοντας ένα εξαιρετικό δείγμα αγνού, καθαρού, αρχιδάτου και πυρόκαυλου heavy metal. Από αυτό που κάποτε φαγούριζε αχαμνά, τότε, εκείνες τις πρώτες φορές, που άκουσες Maiden (καλά ρε τυπολάτρη, βάλε και το Iron, αν και δεν μιλάμε για την συμπεριφορά της αντιύλης σε ένα Υπερσυμμετρικό Σύμπαν …), Crimson Glory, Manowar, Riot και έβρισκες ένα – ένα ερωτοσχετικιστικό νόημα σ’ αυτή τη ζωή…
Ήδη κλασσικό στο βάθος της συνείδησης μου, το “Diary Of Secrets” με γύρισε 25- 30 χρόνια πίσω και με κατασυγκίνησε. Τι να πρωτοθαυμάσω, τι να πρωτοξεχωρίσω από τα 11 αστεράκια που το συνθέτουν; Πώς να σου περιγράψω τα έγκαυλα και τόσο οικεία riff που χτίζουν οι κιθάρες του ιδρυτή του σχήματος Tom “Hellfinger” D. και αυτού του παιχταρά που ακούει στο όνομα Teo RossΣτράτος “Strutter” των W.A.N.T.E.D. ακολουθεί κατά πόδας με τις πυκνογραμμένες power μπασογραμμές του τον εξαιρετικό toumberleker Χρήστο Κιάτα, δημιουργώντας ένα συμπαγέστατο φόντο πάνω στο οποίο κεντάνε οι έγχορδοι;
Άκουσε το στακάτo mid tempo “Thy Devilish Guardian” που ακολουθεί το ακουστικό intro “Chapter 1” και “Stone Heart Bleeding”. Ίσως σου φέρει κάτι στο μυαλό από σύγχρονους Sentenced μιας και η φωνή του Βασίλη Λαδόπουλου έχει και μια τέτοια χροιά που προστίθεται στο κράμα του Eric Adams/ Harry Conklin/ DeFeis με ολίγη από Mark Shelton. Στην αρχή με ξένισε αρκετά, με την πρώτη αυτιά ακούγεται ξεκάρφωτη, ενώ στα σημεία που προσεγγίζει το growl είναι εξαιρετικά και απορώ γιατί δεν επέλεξαν αυτό το ύφος ως κυρίαρχο, αλλά τα φωνητικά είναι πάντα θέμα αυτιών, συνεπώς ζήτημα με απαντήσεις απόλυτα υποκειμενικές, anyway… Μετά από αρκετές ακροάσεις, τα συνήθισα και τα βρίσκω εξίσου μέσα στο metal κλίμα, είμαι και κυκλοθυμικός μαλάκας συν τοις άλλης, αλλά σίγουρα πρέπει να δουλευτεί η προφορά… Άκουσε το Maiden-ικότατο speedαριστό “Outlaw” με τις μεσαίες εξαιρετικές lead κλίμακες. Το με ψήγματα prog “J & H” ή την tribute to Accept προσπάθεια του “Immortal”. Τις L.A. καταβολές (Έλληνες είναι, λες να μην ξέρουν από καμάκι;) του “Another Age Yet To Come”. Τη μαγεία του instrumental “The Archangel”, μιας βασισμένης στο πιάνο κιθαριστικής ελεγείας που θα άφηνε με αγκύλωση γνάθου πολλούς, από αυτούς τους θρύλους- ήρωες μας.
Ο ήχος του Μάριου Ηλιόπουλου (Exhumation, Nightrage) είναι πάρα πολύ καλός, εξυπνότατα συνυφασμένος στο pure heavy metal που αποδίδει η μπάντα, χωρίς διακυμάνσεις, καθαρός, με αποτέλεσμα όλα τα όργανα να ακούγονται με όλες τους τις λεπτομέρειες (είχα και κόπια wav θα μου πεις, το έχω ξαναπεί τα mp3 σκοτώνουν την ακρόαση). Σε πολύ καλά επίπεδα και δεν κουράζει, εκτός ίσως από το σημείο των φωνητικών (προσωπική άποψη πάντα, άλλος θα μπορούσε να τα λατρέψει ακόμη και λόγω ιδιορρυθμίας, ένας Lemmy ξέρει περί τούτων…), που όπως προανέφερα δεν αλλοιώνουν ούτε κατ’ ελάχιστο τις σπουδαίες ιδέες που σχηματοποιούνται ηχητικά.
Ένας δίσκος που θα σου θυμίσει πολλούς παντοτινούς μουσικούς έρωτες σου (τι νόημα έχει να σου αναφέρω πάλι τα ίδια ονόματα; Αν διαβάζεις αυτό το κείμενο είναι αυτονόητο σε ποιά αναφέρομαι, θα τα καταλάβεις at once), με 80’s άποψη, φρέσκος αέρας στο πλέον εγγενές άκουσμα, διασκεδαστικό υλικό, το ομώνυμο ντεμπούτο των Diary Of Secrets ανήκει σ’ αυτούς που ρέει ακόμη το ατσάλι στις φλέβες τους και την βρίσκουν πίνοντας ένα καφάσι μπύρες με headbanging διάθεση (φυσικά!) στον χώρο τους, με κ-α-τ-α-π-λ-η-κ-τ-ι-κ-έ-ς κιθάρες, οργασμικές στις δισολίες και στα solo, σε τύπους που θυμούνται την γκόμενα (ή την πρώην τσούλα – συμβαίνει κι αυτό ενίοτε, τι να κάνουμε;) αλλά εκείνη τη στιγμή υπερισχύει η ιδεολογική απορία “δε γαμιέται, τώρα ακούω heavy metal”, με περίσσεια αυτοάφεση αμαρτίας, συνθήκη που σε κάνει πιο “true” από όλες τις μπάντες από το Μπουχέσοσάιρ (από που το θυμάμαι αυτό ρε παιδιά;), σε αυτούς που κάθονται στο bar και δονούν τα ακροδάχτυλά τους στις προσταγές του εκάστοτε master που ακούγεται από τα ηχεία, δίνοντας κανένα φιλάκι στις περαστικές γκαρσόνες και ρουφώντας γουλιά – γουλιά το ποτό τους. Ή το heavy metal τους αν θέλεις. Τι; Αν πίνεται το heavy metal; Προφανώς, αλλιώς δεν θα υπήρχε ως ανάγκη.
(Απολύτως recommended στους κκ. Γιάννη Φράγκο, Λάμπη Κιπενή, Κωνσταντίνο Κουτά που ανήκωμεν εις την γραφικήν βαρυμεταλλικήν συνιστώσα μέσα στη δημοκρατικότατη γαλήνη του εν αρχή αναφερομένου χώρου έκφρασης – οι άλλοι ακούνε και κανένα pop.)
557 
