KROKUS: "Hoodoo"

Όταν φθονείς την ευτυχία του ανέμελου, αυθεντικού γείτονά σου (σχήμα λόγου) και κάνεις προσπάθειες να του μοιάσεις, μιμώντας τον ίδιο και όχι υιοθετώντας τη φιλοσοφία του (έχει τεράστια διαφορά)…,

τότε είσαι καταδικασμένος να είσαι πάντα δεύτερος (τουλάχιστον) και υπάρχει μια πολύ καλή πιθανότητα να μην έχεις αγαπήσει ποτέ πραγματικά τον εαυτό σου (και φυσικά να μη σ’ αγαπήσουν ποτέ και οι άλλοι). Και θα ήταν μικρό το κακό αν αυτό το λάθος το έκανε μία καινούργια μπάντα που το μόνο που θα μπορούσες να τους πεις, στη χειρότερη περίπτωση, είναι “ΔΕΝ ΗΞΕΡΕΣ, δεν ρώταγες;”, αλλά όταν τέτοια λάθη γίνονται από μια καταξιωμένη μπάντα, που ναι μεν τα μέλη της δεν ήταν ποτέ αστέρια πρώτου μεγέθους αλλά ΞΕΡΟΥΝ, βρε αδελφέ, γιατί είναι χρόνια στο κουρμπέτι και επίσης είχαν πάντα τη δική τους προσωπικότητα, ε, τότε είναι ασυγχώρητα! Θα μου πείτε “Ώπα, κοπελιά, πάρτο αλλιώς! Πολύ βαριές κουβέντες ξεστομίζεις τώρα! Πού τις στηρίζεις;”.

Πρώτο ατόπημα:
Το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό όταν ξεκίνησα ν’ ακούω το καινούργιο άλμπουμ των KROKUS ήταν AC/DC vs ZZTOP. Ναι, ναι, ακριβώς έτσι! Και δεν λέω, αυτή η μίξη δεν θα ήταν καθόλου κακή, αν -ξαναλέω- ερχόταν από μια άλλη μπάντα, καινούργια. Πάρτε παράδειγμα τους GRAND DESIGN. Λέτε να είναι τυχαίο που παρότι τιμητές (όχι μιμητές) του ήχου των DEF LEPPARD γνώρισαν τέτοια επιτυχία; Φυσικά όχι. Οι άνθρωποι έκαναν ένα παράτολμο πείραμα και δεν πείραξε κανέναν αυτό γιατί πολύ απλά δεν είχαν κανένα ένδοξο παρελθόν να καταστρέψουν, καμία ήδη σχηματισμένη προσωπικότητα. Και το κυριότερο, ό,τι έκαναν το έκαναν χωρίς ενοχές, με το δικό τους στυλ και παράλληλα το διασκέδασαν, δηλαδή ήταν αυθεντικοί!

Δεύτερο ατόπημα:
Τώρα το χιλιοακουσμένο “Born to be Wild” τι το θέλατε; Το έχουν παίξει δεκάδες μπάντες πριν από σας και είμαι σίγουρη ότι δεν θα είστε οι τελευταίοι. Η χειρότερη διασκευή του συγκεκριμένου τραγουδιού που έχω ακούσει ποτέ! Μ’ αυτό το εκνευριστικό (για ευνόητους λόγους) AC/DC beat να μου τριβελίζει τ’ αυτιά και να μη μου αφήνει περιθώρια να τους δώσω το πλεονέκτημα της αμφιβολίας ή να πω “ρε συ, τα παρεξήγησα τα παιδιά, ντροπή μου!”. Ούτε οι AIRBOURNE δεν έχουν καταφέρει να μ’ εκνευρίσουν τόσο που στην τελική είναι και επισήμως κλώνοι των AC/DC.

Τρίτο ατόπημα:
Καλά, παίρνεις απόφαση να ονομάσεις το άλμπουμ σου “Hoodoo” (όρος που χρησιμοποιείται για το επικρατέστερο είδος της συνδυασμένης μαγείας Αφροαμερικανών και Ινδιάνων της Αμερικής – μια μίξη Voodoo και ινδιάνικου σαμανισμού) και αντί να του προσδώσεις τη σοβαρότητα και το μυστήριο που αποπνέει ο συνδυασμός δύο τόσο αρχέγονων πολιτισμών (αφρικανικού και ινδιάνικου) επιλέγεις να το δεις το θέμα “τρεις λαλούν και δυο χορεύουν”; Αν δεν ήταν και οι κιθάρες α λα ZZTOP να μου θυμίζουν λίγο από τα ομιχλώδη, απόκοσμα έλη της Νέας Ορλεάνης και να σώζουν λίγο την κατάσταση στο “Voodoo woman” και στο “Rock ‘N’ Roll Handshake” θα ήμουν σίγουρη πλέον ότι ο δίσκος αυτός είναι καθαρά σαρκαστικός!
Επειδή λοιπόν τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, αυτό που θα έλεγα στους KROKUS, αν είχα την ευκαιρία, είναι: “Ρε παιδιά, αφού το έχετε γιατί δανείζεστε απ’ αλλού “ξένα ρούχα” και μάλιστα λάθος νούμερο; Γιατί τέτοια ανασφάλεια;”

Line-up

Marc Storace (φωνητικά)
Chris Von Rohr (μπάσο)
Fernando Von Arb (κύρια κιθάρα)
Mark Kohler (ρυθμική κιθάρα)
Freddy Steady (ντραμς).

Tracklist

1. Drive It In,
   
2. Hoodoo Woman,
   
3. Born To Be Wild,
   
4. Rock N’ Roll Handshake,
   
5. Ride Into The Sun,
   
6. Too Hot,
   
7. In My Blood,
   
8. Dirty Street,
   
9. Keep Me Rolling,
   
10. Shot Of Love,
    
11. Firestar.

Σοφία Ρεντούμη

578