Και μόνο η αναφορά των συμμετοχών του ως μέλος σε ονόματα όπως οι Nevermore, Vicious Rumors, Testament, Forbidden, Dragonlord, δείχνει το μέγεθος της καριέρας του Steve Smyth.
Ικανότατος παίχτης, χρόνια ψημένος στις music business, πήρε την απόφαση να δημιουργήσει το προσωπικό του σχήμα και επιλέγοντας πολύ προσεκτικά τους υπόλοιπους που θα πλαισιώνουν την ομάδα του, ονόμασε το project του One Machine και προσφέρει το παρθενικό του έργο, το “The Distortion Of Lies And The Overdriven Truth”.
Η δουλειά αυτή δεν εκπλήσσει, υπό την έννοια ότι ο Smyth δεν κάνει καμία προσπάθεια να κρύψει την πλευρά της εκτελεστικής του δεινότητας όπως τις έχει ορίσει ο ίδιος στις δουλειές που έχει συμμετάσχει. Φυσικά οι προσεγγίσεις στους Nevermore είναι το κυρίως πεδίο που κινείται το album, τόσο στην ανάπτυξη των κομματιών όσο και στις φωνητικές επιλογές του Mikkel Sandager (Mercenary) που ναι μεν η φωνή του είναι αρκετά διαφοροποιημένη σε σχέση με τον Warrel Dane, με πιο σκληρά φωνητικά εν γένει, αλλά από την άλλη αυτός ο συνδυασμός με το ύφος των συνθέσεων, θυμίζει πολλές φορές τον δραματουργικό τόνο του Dane.
Βέβαια, δεν τίθεται θέμα περί αναπαραγωγής προτύπων, γιατί το album παρουσιάζει εξαιρετική ποικιλία στις διαθέσεις του. Σύγχρονο US power metal, πολύ δυνατό, με αλλαγές που αγγίζουν σχεδόν τα όρια του progressive, αλλεπάλληλες riff στρώσεις από τους Smyth και Jamie Hunt (Biomechanical, επαρκέστατος συνοδός στις κιθάρες) που συμπλέκονται με το φοβερά καταρτισμένο rhythm section που απαρτίζεται από τους Tomas Koefoed (Mnemic) και Raphael Saini (από τους Ιταλούς progsters Chaoswave, με τον οποίο ηχογραφήθηκε το “The Distortion…” και ο οποίος έχει ήδη αποχωρήσει δίνοντας τη θέση του στον Michele Sanna), leads για σεμινάριο και πολύ ηχητικό βάρος.
Πολύ δυνατές συνθέσεις, το εφιαλτικά στριφνό “One Machine”, το “Into Nothing” που μου έφερε στο νου τους Control Denied του θρύλου Chuck Schuldiner, το doom “Last Star Alights”, το prog death metal “Evict The Enemy” ενώ όλα τα τραγούδια κυμαίνονται γενικά σε αξιοπρεπή επίπεδα. Για την προσωπική μου αισθητική, μου άρεσε συνολικά ο δίσκος, αν και πολλές φορές έπιασα τον εαυτό μου να θέλει πιο πολύ σαφήνεια στις συνθέσεις, ώστε αυτή η υπέρμετρη riffoλογία να γίνει ολοκληρωμένη τραγουδοποιία, με δεδομένο ότι ο δίσκος χρειάζεται αρκετές ακροάσεις για να αφομοιωθεί.
Η παραγωγή του “πολύ” Roy Z., η οποία ανήκει στη σφαίρα των πιο-επαγγελματικών-ψοφάς, με καθαρότατο ήχο, ειδικά στα drums, κοντρολάρει το χάος που επικρατεί κατά τη διάρκεια του σφυροκοπήματος και το πολύ καλό εξώφυλλο του Niclas Sundin (Dark Tranquillity), συμπληρώνουν αυτή τη φιλόδοξη κυκλοφορία.
Για τον βαμμένο οπαδό των Nevermore, το “The Distortion Of Lies And The Overdriven Truth” είναι πολύ καλή πρόταση , ενώ ψυχανεμίζομαι ότι πολλοί φίλοι του prog θα το εκτιμήσουν δεόντως αν και δεν υπάρχει λόγος περιορισμού οποιουδήποτε ακροατηρίου. Δυναμική entrance για τους One Machine αν και πιστεύω ότι η επόμενη δουλειά τους θα είναι αυτή που θα τους παγιώσει ως όνομα.
582 
