Χμμ… Ομολογώ ότι το όνομα του γκρουπ, το εξώφυλλό και οι πρώτες νότες που άκουσα ήταν αρκούντως αποπροσανατολιστικές. Η αλήθεια είναι ότι περίμενα κάποια μπάντα μοντέρνου death metal. Εν τέλη αυτό που άκουσα είναι κάτι που φωνάζει από χιλιόμετρα μακριά Nevermore!
Οι Disharmony ιδρύθηκαν το 1997 και μετά από μία σειρά demo κυκλοφοριών και περιοδειών κυκλοφορούν το 2010 το “Shades of Insanity”.
Στον εν λόγω δίσκο οι Disharmony είναι χαμηλοκουρδισμένοι και τεχνικοί όπως ενδεχομένως και τα προηγούμενα χρόνια. Η παραγωγή τους είναι σχεδόν κρυστάλλινη και γενικά φαίνεται ότι έχουν τους πάντες και τα πάντα με το μέρος τους. Έλα που όμως έχουν δέσει γύρω από το λαιμό τους μια πέτρα σε σχήμα οπερατικού metal τραγουδιστή που έχει αρρωστημένη εμμονή με τον Warrel Dane (ποιών άλλων;) των Αμερικανών πρωτοπόρων Nevermore και Sanctuary. Εκεί που άκουγα κάτι υπέρβαρο και εγκεφαλικό στα πρώτα δεύτερα του δίσκου η φωνή του Χρήστου Κουνέλη, που άλλοτε ψέλνει και άλλοτε βγάζει κορώνες σαν τον Matt Barlow (Iced Earth), με γείωσε πλήρως γιατί πολλές φορές δεν ταιριάζει καν στις συνθέσεις.
Υπάρχουν γκαζωμένα, βαριά και ατμοσφαιρικά σημεία και όλα αποδίδονται με χειρουργική ακρίβεια όπως πρέπει σε ένα σύγχρονο metal συγκρότημα που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τα ξένα. Οι ιδέες είναι εδώ. Το ίδιο και η έμπνευση σε κομμάτια με ωραιότατες μελωδίες όπως το “Shadows” με το εκπληκτικό μπάσο, ενώ πολύ καλή και η διασκευή στο “Oman” των Dead Can Dance. Δυστυχώς η φωνή λειτουργεί ως τροχοπέδη και το κάνει να ακούγεται επίπεδο και παρωχημένο, ενώ θα μπορούσε κάλλιστα να απογειωθεί.
Τέσσερα χρόνια μετά την πρώτη κυκλοφορία του, το “Shades of Insanity” είναι διαθέσιμο πλέον από τη Noisehead Records.
555 
