Από τις πιο αξιόλογες μονάδες στην εγχώρια παραγωγή μουσικής, οι Need του κιθαρίστα Ravaya, είδαν την καλλιτεχνική τους πορεία να απογειώνεται από τις πρώτες μέρες της κυκλοφορίας του debut album τους “The Wisdom Machine” to 2006, το οποίο έλαβε διθυραμβικές κριτικές, πράγμα που επισφραγίσθηκε με την συμμετοχή τους σε αξιόλογα live events ονομάτων όπως των Candlemass, των Pain του Jon Oliva, των Threshold και των Deadsoul Tribe μεταξύ άλλων.
Η ανοδική τροχιά τους συνεχίστηκε σε ακόμη υψηλότερο επίπεδο με το εξαιρετικό και άκρως επαγγελματικό “Siamese God” του 2009, που τους έφερε ένα ακόμη σκαλί πάνω στον κόσμο του σύγχρονου progressive metal, το οποίο απέφερε υπολογίσιμες συναυλιακές εμπειρίες από συμμετοχές σε αναγνωρισμένα festival (όπως στο Sonisphere που άνοιξαν για τους Iron Maiden, Mastodon ή το support act στους Symphony X).
Στο σήμερα λοιπόν και με δυο νέα μέλη στη σύνθεσή τους, τον Βίκτωρα στο μπάσο και τον Στέλιο στα drums (αν και το μπάσο ανήκει στον Kommander και συνσυντάκτερ μας, Κώστα Κουτά και τα τύμπανα στον Πέτρο, μιας και το album είχε ηχογραφηθεί με αυτήν τη σύνθεση), οι Need επανέρχονται με το “κρίσιμο” τρίτο album τους, το “Orvam”, έναν δίσκο που μετά από αλλεπάλληλες ακροάσεις, με καταγοήτευσε, επιτυγχάνοντας να μετατρέψει αυτήν την “κρισιμότητα” σε φευγαλέα σκιά, μιας και το υλικό που το συνθέτει, είναι αρκετό για να παγιώσει την σφραγίδα μιας εξαιρετικής μπάντας, ισοϋψούς επιπέδου των φημισμένων ονομάτων που ορίζουν το μουσικό είδος που ονομάζεται progressive metal.
To “Orvam” είναι ένας πανέξυπνος συνδυασμός ήχων και τεχνοτροπιών, εξαιρετικών στιγμών και διαθέσεων. Μέσα στην παρέλαση των επιρροών του, άκουσα οικεία μελωδικά θέματα, πολυεπίπεδη μουσική που είναι εντελώς απελευθερωμένη παρά το γεγονός ότι πατάει γερά σε θεμελιώδεις σταθερές του ιδιώματος, με μεγάλα τραγούδια που ξετυλίγουν μέσω ακροάσεων τα πολλά καλούδια τους. Η έντεχνη ηχητική βαρύτητα των Nevermore, η fractal songwriting νοοτροπία των Fate’s Warning, το εξωγήινο παίξιμο των Dream Theater στα ξεσπάσματα, η εκλεπτυσμένη απελπισία των Pain Of Salvation, το acid υλικό των Psychotic Waltz/ Deadsoul Tribe, η ευαισθησία των Enchant (σε σημεία) και η αγριάδα του US power, συνδυάστηκαν μέσα στο μυαλό των εμπνευστών αυτής της δημιουργίας, παράγοντας τελικά ένα αποτέλεσμα που δικαιώνει πλήρως τις προσπάθειες που έγιναν για την επίτευξή του.
Οι συνθέσεις του “Orvam” είναι τρομερές όλες τους, απομακρυσμένες η μια από την άλλη, κάτι που προσδίδει επιπρόσθετο ενδιαφέρον με την ποικιλία του, αλλά αυτό δεν αποτελεί τεκμήριο ασαφούς στίγματος. Ίσα ίσα που αυτό το στοιχείο τελικώς λογίζεται ως σήμα κατατεθέν του πνεύματος του δίσκου. Στη γειτονιά του Theater-ικού “Lifeknot”, του “άκουσα κι εγώ το “Be” “Entheogen”, του “Symmetrape” (ύμνος), του εξαιρετικού και συναισθηματικότατου, the Nevermore way, “Mother Madness”, του ultra prοg “Construct” και του ομώνυμου 18-λεπτου έπους “Orvam”, θα συναντήσεις όλη την κοινωνία, όπως την ξέρεις πλέον στις 12 τα μεσάνυχτα. Θα νιώσεις την μοναξιά του τύπου που κατεβάζει αθόρυβα ολόκληρη την μπουκάλα για να ξεχάσει, θα δεις τον νταβατζή να εξανθρωπίζεται κατανοώντας τον συναισθηματικό κόσμο μιας πουτάνας, θα δεις εξαρτημένους να αποδέχονται τα πάθη τους αρνούμενοι οποιαδήποτε σωτηρία, θα δεις την αυτοκτονία μιας ολόκληρης γενιάς που έδωσε την έγκρισή της για να δημιουργηθούν τα στοιχεία της πιο εμφανούς παρακμής που βιώνει σύσσωμος ο συλλογικός ανθρώπινος πολιτισμός, θα δεις το μέσα σου με πολλές πιθανότητες να τρομάξεις στο μέγεθος της ανοχής που δείχνεις σε μια ζωή που είναι πλέον οδυνηρή να την ζεις, θα ζήσεις την απώλεια κάθε κινήτρου και κάθε νοήματος.
Εξαιρετικό, κινηματογραφικό παίξιμο από όλους τους συντελεστές, άριστη η επιλογή του Neil Kernon ως παραγωγού (η ροή του δίσκου μου έφερε καρφί στο νου τα θεμελιώδη πεπραγμένα του στους Queensryche ενώ για τον ρόλο των Nevermore, τα είπα και πιο πάνω), τρομερό πάθος από τον Jon V. στα φωνητικά, μια ερμηνεία που αναδεικνύει κάθε λέξη των πολύ καλών στίχων και εντυπωσιακή η αυθεντικότητα στη συρραφή επιρροών που παρουσιάζεται στις συνθέσεις.
Το “Orvam” με καθήλωσε. Είναι μια κυκλοφορία διεθνούς επιπέδου (όπως η πλειονότητα των δουλειών πλέον στη χώρα μας και αυτή η καραμέλα υστέρησης πλέον πρέπει να πάψει), είμαι σίγουρος πως οποιαδήποτε προσωπικότητα από τις αναφερόμενες μπάντες, θα έμενε με το στόμα ανοιχτό από την Τέχνη που διοχετεύουν οι Need και κατεβάζουν κι άλλο τον πήχη της επιείκειας προς το μέτριο. Κατά την προσωπική μου άποψη, θα πρέπει να θεωρούνται μέρος της elite των συγκροτημάτων στη χώρα μας και αξίζουν κάθε σεβασμού και εκτιμήσεως. Μαζί με το φοβερό ομώνυμο δισκάκι των έτερων prog σύγχρονων ηρώων μας Mother Turtle, από τα πιο ενδιαφέροντα ακούσματα που είχα πρόσφατα.
Και το “Hotel Oniro” με τσάκισε ρε…
732 
