Καναδάς. Τέσσερις άνθρωποι, εκ των οποίων μία κυρία που τραγουδά, απαρτίζουν τους PYPY, οι οποίοι έχουν ως στόχο να φτάσουν στην απόλυτη ψυχεδέλεια.
Υπόβαθρο Velvet Underground, με προεκτάσεις post punk και εκτινάξεις φωνητικών που θυμίζουν και λίγο από Siouxsie και downtuned κιθάρες στην αρχή και πιο punk τη συνέχεια.
7 κομμάτια με σύνολο 31 λεπτών, χωρίς σαφή έννοια, αλλά σίγουρα “ρετρό”, όμορφα παιγμένη και ταξιδιάρικη, με εφφέ που παραπέμπουν και σε πιο space ύφος. Όμορφο το σκοτεινό “Molly” με αντρικά και γυναικεία φωνητικά να εναλλάσσονται περίφημα και έντονο άρωμα μουσικής αλητείας. Η ψυχεδέλεια παντρεύεται και πάλι με το Post punk στο “Daffodils” και η διάθεση γίνεται λίγο πιο ανώμαλη με το “Too much Cocaine”. Αν και όχι εντυπωσιακό, η απλότητα του τραγουδιού “She’s Gone”, με κάνει να το βαπτίζω ως την καλύτερη στιγμή του δίσκου αυτού.
Μουσικά πάμε καλά και αφού είναι και ντεμπούτο, παίρνει ένα συν παραπάνω και εμείς περιμένουμε καλύτερη συνέχεια.
Δεν ξέρω όμως, αν το εξώφυλλο, το οποίο παραπέμπει σε κάτι τελείως διαφορετικό θα κάνει αυτούς που θα έπρεπε να ψωνίσουν! Μπέρδεμα η φάση!
583 
