Έχεις ποτέ περάσει κάποιο βράδυ Παρασκευής νομίζοντας ότι πάνω από το κεφάλι σου αναβοσβήνει ένα φωτεινό ερωτηματικό που προδίδει τη σκέψη σου;
Έχεις νιώσει να περνά όλη νύχτα με την απορία αν βρίσκεσαι στο σωστό σημείο; Αν είναι η σωστή στιγμή; Αν θα μπορούσες να είσαι κάπου αλλού; Ε, σήμερα, μάλλον, δεν είναι μία από αυτές τις Παρασκευές.
Δηλαδή, σίγουρα δεν είναι αν έχεις βρει εισιτήριο (sold out, όπως και την επόμενη μέρα) ή τρόπο να είσαι μέσα στο Gagarin περίπου στις 10:00. Τότε είσαι στο σωστό σημείο την σωστή στιγμή. Κι έξω; Για να είμαι ειλικρινής δεν με πολυενδιαφέρει.
Με τις πόρτες κλειστές πίσω μας και τους Last Drive να εμφανίζονται στην σκηνή όλος το σύμπαν συρρικνώνεται εδώ. Το Gagarin σαν ένα τεράστιο ανεστραμμένο κουτί του Schroedinger που για τις επόμενες ώρες θα μας απομονώνει λυτρωτικά από την παρατήρηση όσων συμβαίνουν εκτός.
Υποθέτω ότι όσοι δεν βρέθηκαν εκεί για να το ζήσουν ιδίοις όμμασι -και κυρίως ιδίοις ωσί- αντιλαμβάνονται το λάθος τους. Υποθέτω ότι αποκάλυψα ήδη αυτό που έπρεπε να κρατήσω σαν συμπέρασμα. Ότι έχετε κιόλας πάρει μία καλή ιδέα για το πόσο καλά περάσαμε.
Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας. Δεν περιμένατε κάτι άλλο. Όχι όταν οι Αλέξης Καλοφωλιάς, Γιώργος Καρανικόλας, Χρήστος Μιχαλάτος και Στέφανος Φλώτσιος μαζί με πλειάδα εκλεκτών καλεσμένων και φίλων τους γιορτάζουν με μία συναυλία τα 30 χρόνια πορείας στα μουσικά πράγματα μίας από τις σημαντικότερες αγγλόφωνες μπάντες του ελληνικού underground. Άλλωστε παραδέχομαι, αδυνατώ να περιγράψω επακριβώς με λέξεις το συναίσθημα που αισθάνθηκα παρακολουθώντας την συναυλία. Οπότε, δεν μένει παρά να προχωρήσω σε μια στεγνή εξιστόρηση, ως μάρτυρας του γεγονότος.
Οι Last Drive εμφανίζονται στην σκηνή και ξεκινούν με το Misirlou. Βλέπεις στις εκατοντάδες φάτσες που παρακολουθούν να εξαπλώνεται το ίδιο ακριβώς χαμόγελο, σαν ιός που μάλλον μετέδωσε με το δικό του πλατύ χαμόγελο ο Alex K. –καθ’ όλη την διάρκεια του live φάνηκε να ζει ιδιαίτερα έντονα συναισθήματα χαράς και συγκίνησης. Μέχρι το τρίτο κομμάτι το πλωτό πάτωμα της αίθουσας έχει αρχίσει να σείεται με πολλούς βαθμούς της κλίμακας Richter που προκαλούν οι θεατές συνεπαρμένοι από την ορμή με την οποία οι Last Drive έχουν ξεκινήσει.
Μαζί τους ανεβαίνει στην σκηνή ο Dodos που συνοδεύει με τα κρουστά του. Με πρωτόγνωρη αμηχανία σε σχέση με την τεράστια εμπειρία του, ο Αlex εξηγεί ότι όσοι βρεθούν μαζί τους στην σκηνή είναι άνθρωποι που θεωρούν “αδέρφια” τους.
Αδερφός τους κι ο Kostas A-Monk των Distortion Tamers και των Eels, θα τους συνοδεύσει με τις άγριες κιθάρες του στα επόμενα δύο κομμάτια. Τρείς απίστευτες κιθάρες στο σανίδι, ο συνήθης ύποπτος Γιώργος Καρανικόλας, ο Kostas A-Monk και ο εξαιρετικός Στέφανος Φλώτσιος -σαν να είναι μαζί τους από πάντα κι όχι σκάρτα ένα χρόνο- βάζουν φωτιά στην πλατεία και στον εξώστη του Gagarin.
Αμέσως μετά οι Last Drive ζητούν ιδιαίτερα έντονο χειροκρότημα για τις κυρίες που θα παίξουν μαζί τους στα επόμενα δύο κομμάτια. Ο κόσμος το προσφέρει κι εκείνες στα λεπτά που θα ακολουθήσουν απλώς αποδεικνύουν ότι το αξίζουν και με το παραπάνω. Πρόκειται για τις Άντα Λαμπάρα με θητεία στους θρυλικούς Villa 21, και την συνοδοιπόρο της στις εκπληκτικές Nonmandol, Εύα Κολόμβου.
Για την τελευταία, ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε το ότι σε όλη την διάρκεια της συναυλίας δεν σταμάτησε να χορεύει και να χαμογελάει πλατιά στο πίσω αριστερά μέρος της σκηνής απολαμβάνοντας τους φίλους της να παίζουν.
Οι Σωτήρης Θεοχάρης και Γιώργος Χλωρός, η φωνή και τα drums των ANFO, θα βρεθούν στην συνέχεια στην σκηνή. Με απίστευτη ενέργεια ο Σωτήρης θα τραγουδήσει το “No Fun”(the Stooges) και το “Ι’m not everybody else”(the Kinks) επιβεβαιώνοντας μέσω του τίτλου αλλά κυρίως εκφραστικά την αναφορά του Alex στους ΑΔΙΕΞΟΔΟ ως “μιας από τις πρώτες μπάντες που στάθηκε στο πλάι του διαφορετικού”.
Ο χρόνος τρέχει, σαν μια μικρή στιγμή περνάει κι αυτό μπροστά από τα μάτια μας. Μετά το τέλος καθενός από τα τραγούδια, κάθε χειραψία, κάθε αγκαλιά, κάθε φιλοφρόνηση μεταξύ των μουσικών δείχνει, είναι, ειλικρινής, εγκάρδια και προδίδει αμοιβαίο θαυμασμό και βαθιά φιλία.
Στο επόμενο κομμάτι ο Δημήτρης Δημόπουλος των Sound Explosion στο μπάσο να αλωνίζει την σκηνή, μαζί με την Mary Jane των Meanie Geanies να τραγουδά καταπληκτικά το “The Night of the Phantom” και τον Dodos να δίνει ρυθμό με το ντέφι του.
Στο “Chain Train”, το οποίο ακολουθεί, άλλος ένας παλιός φίλος, άλλο ένα μέλος των Villa21, ο Μπάμπης Δαλλίδης θα συγχρονίσει με τα τύμπανα τον παλμό των ενθουσιασμένων ακροατών.
Κάπου εκεί, εν μέσω αποθέωσης, ο Αργύρης και ο Ανδρέας Λάγιος των Nightstalker θα ανεβούν στην σκηνή να ενώσουν τις δυνάμεις τους με τους Last Drive για τα δύο επόμενα κομμάτια. Με τον Αργύρη περισσότερο πωρωμένο -άλλη λέξη ίσως το περιέγραφε πιο γλαφυρά- και από τον συνήθη εαυτό του και δύο τεράστιους μπασίστες να παίζουν ταυτόχρονα, θα ακούσουμε δύο κομμάτια. Μεταξύ τους και το ιδιαίτερα αγαπημένο μου “Killhead Therapy”, θα τολμήσω να πω, σε μία από τις καλύτερες του εκτελέσεις διαχρονικά.
Στο τελευταίο του ρεφραίν ο Alex με νοήματα προσπαθεί να παραχωρήσει το μικρόφωνο που βρίσκεται στο κέντρο της σκηνής στον Αργύρη. Εκείνος αρνείται ευγενικά και ταπεινά παίρνει άλλο μικρόφωνο στα χέρια. Ο Alex θα αρπάξει με το χέρι που κρατά το δικό του το χέρι του Argy “ενώνοντας” τα δύο μικρόφωνα την τελευταία στιγμή πριν κραυγάσουν μαζί “resolution ain’t the final solution, they’re gonna pull you away” συνοδεύοντας τον Γ. Καρανικόλα. Αποθέωση και ένα μικρό καλωσόρισμα από τους Last Drive στους επόμενους καλεσμένους, πριν τους παραχωρήσουν για λίγο την σκηνή.
The Last Drive Part I setlist
Misirlou
Blood from a Stone
A Glass of Broken Dreams
Butterfly 69 / Dodos
Have Mercy /Dodos
Every Night / Kostas “A-Monk” Αναγνωστόπουλος, Dodos
Outlaw (Alan Vega) / Κωστής “A-Monk” Αναγνωστόπουλος
Valley of Death / Άντα Λαμπάρα, Εύα Κολόμβου
Hell to Pay / Άντα Λαμπάρα, Εύα Κολόμβου
No Fun (The Stooges) / Σωτήρης Θεοχάρης, Γιώργος Χλωρός
I’m Not like Everybody Else (The Kinks ) / Σωτήρης Θεοχάρης, Γιώργος Χλωρός
The Night of the Phantom / Δημήτρης Δημόπουλος, Mary Jane, Dodos
Chain Train / Μπάμπης Δαλλίδης
Holy War / Argy, Αντρέας Λάγιος Dodos
Killhead Therapy / Argy, Αντρέας Λάγιος, Dodos
Από το Oregon των Ηνωμένων Πολιτειών το ζεύγος Fred και Toody Cole, είναι κι αυτοί εδώ για να πάρουν μέρος στην γιορτή. Καθιστοί με ηλεκτρική κιθάρα και ηλεκτρικό μπάσο στα χέρια τους αλλά με τεράστια ενέργεια στις φωνές τους θα δώσουν μία όμορφη παράσταση για περίπου μισή ώρα, θα χαρίσουν όμορφες στιγμές, θα θυμίσουν πολλά σε όσους τους έχουμε ξαναδεί. Και θα υπενθυμίσουν για ακόμα μία φορά ότι 3-4 ακόρντα, δυνατός στίχος και πολλή ψυχή αρκούν μερικές φορές για να γραφτούν μερικές από τις πιο επιδραστικές μουσικές της rock.
Fred Cole & Toody Cole (Dead Moon) setlist
It’s Still You (The Rats)
Running Out of Time
Johnny’s got A Gun
I Want You (The Rats)
These Times with You
Clouds of Dawn
Out in the Blue
Down the Road
Τα 2/3 των Dead Moon συμμαχούν με τους Last Drive για τα δύο τελευταία τους κομμάτια. Και πάλι έκρηξη στον χώρο, με το υπέροχο “It’s OK” και το τέρμα γκαζωμένο “54/40 or Fight”. Όμορφα πράγματα, δυνατά συναισθήματα και πάλι.
Ο Λάμπρος Παπαλέξης (Φάντης Μπαστούνι και οι Άσσοι, Οι Χτισμένες των Θεμελίων) με ακουστική κιθάρα κι ηλεκτρική διάθεση, παρουσιάζεται στην σκηνή.
Μαζί του η Τζένη Καμπάνταη. Με τις όμορφες φωνές τους και τους Δαλλίδη, Dodos στην σκηνή προγραμματισμένα, καθώς και τον Argy -αυθόρμητα υποψιάζομαι- να αμολιέται σαν θηρίο που απέδρασε από το κλουβί και να κάθεται μαζί στα drums. Παίζουν το “Knockin’on Heaven’s Door”.
Σ’ αυτό το σημείο τα πράγματα μπερδεύονται. Όχι για κακό.
Γιάννης Αγγελάκας και Last Drive κατεδαφίζουν το Gagarin.To κοινό παραληρεί, τινάζεται πάνω-κάτω, φωνάζει αλλόφρον κάθε στίχο για λίγα λεπτά άνευ προηγουμένου. Είναι τέτοια η ενέργεια που εκλύεται, ακριβώς όσο βρώμικος κι αλήτικος πρέπει να είναι ο ήχος ώστε σε σπρώχνει να ξεχάσεις όλα όσα ήξερες.
Σε σύγχυση, αναρωτιέσαι αν ανήκει το “Ακούω την Αγάπη” και το “Ταξιδιάρα Ψυχή” στην δισκογραφία των Last Drive; Έπαιζαν οι B. George Bop, Alex K, Chris BI και Φλώτσιος στους “Τρύπες”; Βρίσκεσαι εδώ ή στις αρχές της δεκαετίας του 90; Βλέπεις Last Drive η την μυθική μπάντα του Αγγελάκα; Ευχαριστούμε τον Γιάννη και τους Last Drive που μας έκαναν, πραγματικά, να το ξαναζήσουμε, όπως τότε. Φάνηκαν κι εκείνοι έκπληκτοι, αμοιβαία ευγνώμονες για την εκρηκτική χημική αντίδραση που προκάλεσε η συνάντηση τους.
Με τον Χάρη των Ducky Boyz να προστίθεται στους μουσικούς που βρίσκονται επί σκηνής θα ακούσουμε το Gimme Shelter. Ανατριχίλα, όπως και πριν, σε κάθε μικρό “solo” της Τζένης. Δεν θέλουμε τίποτα άλλο πια, μόνο να μην τελειώσει ποτέ το σημερινό live. Προσγείωση, αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να γίνει.
Οι Last Drive ωστόσο θα βγουν για ένα δυνατό encore τριών κομματιών στην συνέχεια.
Είναι μόνοι τους τώρα στην σκηνή αλλά σε μεγάλα κέφια και παίζουν ζωντανά -με όση κυριολεξία μπορεί να περικλείσει η συγκεκριμένη λέξη. Τα φώτα ανάβουν, πλήρεις κατευθυνόμαστε προς την έξοδο. Η αγαπημένη όμως τετράδα των Last Drive μας επιφυλάσσει μία ακόμα έκπληξη. Θα μας ξαναφέρει πίσω στον χώρο, όταν θα ξαναρχίσει να παίζει με πλήρη φωτισμό και τις πόρτες του Gagarin ορθάνοιχτες. Για να μας παραδώσει ομαλά πίσω στην πραγματικότητα, έξω από το απομονωμένο κουτί που αναφέραμε στην αρχή, ίσως λίγο πιο καινούργιους απ’ όσο πριν, κι ας ζήσαμε 30 έντονα χρόνια σε λίγες ώρες.
The Last Drive Part II setlist
It’s OK (Dead Moon) / Fred & Toody Cole
54/40 or Fight (Dead Moon) / Fred & Toody Cole
Blue Moon / Dodos
Knockin’ on Heaven’s Door (Bob Dylan)/ Λάμπρος Παπαλέξης, Τζένη Καπάνταη, Μπάμπης Δαλλίδης, Dodos, Dr)
Ακούω την Αγάπη (Τρύπες)/ Γιάννης Αγγελάκας, Μπάμπης Δαλλίδης
Ταξιδιάρα Ψυχή (Τρύπες) / Γιάννης Αγγελάκας, Μπάμπης Δαλλίδης
Gimme Shelter (The Rolling Stones ) / Τζένη Καμπάνταη, Χάρης Ducky, Dodos, Μπάμπης Δαλλίδης
Baby it’s Real
The Bad Roads
Gone Gone Gone
I Love Cindy
Overloaded
It’s All Over Now, Baby Blue (Bob Dylan)
Photos: Βασιλική Παναγοπούλου
743 
