Ορισμένα album δεν θα έπρεπε να υπάρχουν. Για να μην είμαι απόλυτη, δεν θα έκανε διαφορά αν δεν υπήρχαν, διότι ο λόγος της ύπαρξής τους ακόμα βρίσκεται σε διαδικασία προσδιορισμού, το ψάχνουμε το θέμα (C.I.A, F.B.I κλπ.).
Είναι ΑΥΤΑ τα album που δεν σου δίνουν κάτι και ούτε πρόκειται να σου δώσουν σε κάνα δυο μήνες, όταν τα καρό jacket θα ταιριάζουν με το travel mug από τα starbucks και η διαφήμιση στο MTV αποφασίσει να χρησιμοποιήσει το αραχνιασμένο υποτιθέμενο hit από το δίσκο της *place_name_here* μπάντας για να το βάλεις ήχο κλήσης στο υπερσύγχρονο tablet σου. ΟΧΙ, απλά ΔΕΝ.
Από την άλλη η τέχνη δεν χρειάζεται να έχει λόγω ύπαρξης, εκφράζεσαι, δημοσιεύεις τη θεία (Τούλα) έμπνευσή άμα πιάσει, έπιασε, εάν όχι στα παπάκια σου (αυτά τα πλαστικά, που ακόμα έχεις στο μπάνιο από το 1990).
Εμένα αυτός ο δίσκος μου φάνηκε κακόγουστο αστείο, για να μην πω γελοιότητα. Δεν μπορούσα να καταλάβω αν πρόκειται για παρωδία στο folk ή το actual thing (σκέφτηκες κακία τώρα… κακέ). Ναι, δεν το ευχαριστήθηκα καθόλου. Δεν μου “δέναν” καθόλου οι συνθέσεις, σε κανένα κομμάτι και σε ολόκληρο το “αριστούργημα” και το εξώφυλλο μου θύμισε έναν υφασμάτινο καναπέ στο εξοχικό από τα 80’s.
Δυσκολεύομαι να το αναλύσω περαιτέρω το θέμα, γιατί δεν μου έρχεται τίποτα παραπάνω από χλευαστικές ατάκες, στάζει “αγάπη” το πληκτρολόγιο αυτή τη στιγμή για να είμαι ειλικρινής και δεν θα ήθελα να τις εκφράσω γιατί σε κάποιον, κάπου, κάποτε, μετά την αποκάλυψη μπορεί αυτός ο δίσκος να είναι ο μόνος που έχει διασωθεί σε μια γωνία ενός καταφυγίου σε εγκαταστάσεις έκτακτης ανάγκης και να είναι η μόνη του “παρέα” με τον πολιτισμό… (ε δεν άντεξα).
Anyway, δεν μ’ αρέσει, δεν θα μ’ αρέσει σε κάνα μισάωρο, ούτε αύριο το πρωί. Είχαν τα μέσα για να φτιάξουν κάτι αισθητικά υποφερτό και το κατέστρεψαν. Φυσικά μπορείτε πάντα να ακούσετε ελεύθερα χωρίς επηρεασμούς και να βγάλετε τα συμπεράσματά σας και αυτό είναι το μόνο που μπορώ να επιτρέψω στον εαυτό μου να σας προτείνω να κάνετε…!
589 
