Όμορφο ήταν το νέο τους “Vow”, μας είχαν ήδη προϊδεάσει και με την φωτογραφία της setlist τους, με διάρκεια λίγο περισσότερο από ‘90 λεπτά, οπότε είχαμε ψηλά τον πήχη.
Όσο ψηλά και να τον βάζαμε όμως, οι Αμερικανοί θα έκαναν νέο παγκόσμιο ρεκόρ στο άλμα επί κοντώ.
Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά…
Αργοπορημένος και καταϊδρωμένος φτάνω στο Six Dogs για να δω στη σκηνή τους Human Asteroid για πρώτη φορά.
Πρώτα από όλα, αναγνώρισα τη μουτσούνα του Hawaiian Nick, τον οποίο έχω σερβίρει σαν μπάρμαν κάτι πρωινές ώρες.
Stoner rock στα βήματα των Kyuss και των πρώιμων Queens of the Stone Age, με τα φωνητικά να μην κοπιάρουν ευτυχώς και σε στιγμές να θυμίζουν μελωδικά των Maynard των Tool. Σφιχτοδεμένη μπάντα, με ευχάριστο rock άρωμα και αξιοπρεπέστατες συνθέσεις. Ο ήχος ήταν καλός και το κλίμα με τον κόσμο να είναι αρκετός εξαρχής, πράγμα που με χαροποίησε ιδιαιτέρως. Μου άφησαν πολύ καλές εντυπώσεις, θα ήθελα όμως, να τους ξαναδώ σε πιο γεμάτο set και υπό χαλαρότερες συνθήκες.
Επόμενοι στη σκηνή οι Automaton. Διαφορετικοί και πιο σίγουροι στη σκηνή, με ελαφρώς αλλαγμένα τα κομμάτια του ΕΡ “Echoes of Mount Ida”, και κάποια ελαφριά προβληματάκια στον ήχο, το έπαιξαν αυτούσιο.
Ξεκινώντας παρατηρήσαμε ένα φωσφορίζον πράγμα κοντά στα πετάλια του Νικόλα του κιθαρίστα και ένα πράγμα σαν κλεψύδρα να γυρνά γύρω από τον άξονα του. Μετά από μαχητικό ρεπορτάζ, απειλές και εκβιασμούς, ανακάλυψα (με κάθε επιφύλαξη) ότι το πρώτο είναι sustainer και το δεύτερο ένας συνδυασμός ηχείο και ενισχυτή, που ονομάζεται Leslie speaker. Τριανταφυλλόπουλος mode off!
O κιθαρίστας Γιώργος κουνιόταν συνεχώς και βρισκόταν σε ένα παράλληλο με εμάς σύμπαν, στο οποίο τον ταξίδευε ο Νικόλας με το e-bow του και όλα τα ωραία του εξαρτήματα. Μου φάνηκαν έξτρα μονολιθικοί αυτή τη φορά και απαίτησα συναυλιακή σύμπραξη με τους Omega Monolith.
Οι Automaton αν μη τι άλλο, είναι η ψηλότερη μπάντα της Ελλάδος. Πάνε για να κατεβούν σε μπασκετικό διαγωνισμό εύκολα!
Με ταχύτητα πρωτόγνωρη οι Αμερικανοί Naam ανέβηκαν ξέστησαν και έστησαν και άρχισαν να δίνουν πόνο.
Ανέβηκαν οι τρεις αρχικά στη σκηνή, αφήνοντας τελευταίο τον περκασιονίστα Eli Pizzuto. Μαυροντυμένος και με γυαλιά ηλίου κάθισε στο σκαμνάκι του και άναψε ένα στικάκι, αρχίζοντας ένα ταξίδι από την αμερικάνικη ψυχεδέλεια, στον Αρχαίο Αιγυπτιακό πολιτισμό και τους Ινδούς και από εκεί στο διάστημα.
Οι πρώτες νότες θύμισαν ατμοσφαιρικά τα πρώτα άρρωστα Pink Floyd και οι μυρωδιές από τα “λιβάνια” κάλυψαν το ταβάνι.
Ο Pizzuto βρισκόταν στο γήπεδο με κλειστά μάτια με τον μπασίστα John Preston Bundy, που συνολικά έκλεψε την παράσταση, με την υπερκινητικότητα του σε συνδυασμό με το ανελέητο παίξιμο και ρυθμικά και μελωδικά.
Ο frontman Ryan Lee Lugar, που στην αρχή χανόταν μες την ψυχεδέλεια, διορθώθηκε από τους ιθύνοντες τεχνικούς και οδηγούσε την τελετουργία με θρησκευτική προσήλωση. Ο Fingers στα πλήκτρα έκανε τα πάντα πιο εξωγήινα και φαινόταν ιδιαίτερα ευτυχισμένος που μπορούσε που και που να καπνίζει και κανένα τσιγάρο, μιας που συνήθως στην Ευρώπη απαγορεύεται.
Οι τύποι κέντησαν τέτοιο αριστούργημα που θα έκαναν την χωριάτισσα γιαγιά να κάψει τα σεμεδάκια που είχε κρατήσει για προίκα της κόρης της!
Παίζοντας και το “Drain You” των Nirvana, πράγμα που αγκάλιασαν όλοι με ευλάβεια, έδωσαν το έναυσμα για το highlight της βραδιάς.
Στη σκηνή ανεβαίνει ο Νικόλας (Automaton) με το σιτάρ του, και αφού στρώνει ένα κόκκινο ύφασμα στο δάπεδο τους συνοδεύει στο “Kingdom”. Δυστυχώς, το πρόβλημα στον ήχο έφαγε κάποια ώρα χωρίς το ινδικό όργανο να ακούγεται, αλλά όταν ακούστηκε η καρδιά μας σκίρτησε.
Ένα από τα πιο γεμάτα φέτος, live από όλες τις απόψεις, από ένα συγκρότημα που ζωντανά είναι απείρως καλύτερο!
Υ.Γ. Ευχαριστώ εκ βαθέων την Ελίνα, για την πνευματική ώθηση. Ξέρει αυτή! Cheers!
Naam setlist
Beyond
Frosted tread
Vow
Star Jam
Starchild
Pardoned Pleasure (extended)
Skyling Slip
Skyscrapes (extended)
Of The Hour
Icy Row
Kingdom
Drain You (Nirvana Cover)
Black Ice
Photos: Ανδρέας Πανόπουλος
518 
