Ήταν μια σχετικά δύσκολη εβδομάδα λόγω αυξημένης δουλειάς, ανειλημμένων υποχρεώσεων και αλλεπάλληλων συναυλιών από το τελευταίο σ/κ του μήνα και μετά.
Σε συνδυασμό με το γεγονός ότι κατέληξα μόνος στον, κατά τα άλλα, οικείο χώρο του Six D.O.G.S αλλά και το line-up του live αυτό καθ ‘αυτό κατέστησαν το ρόλο μου κάπως άχαρο. Η πικρή αλήθεια είναι ότι το πονεμένο μυαλουδάκι μου σκεφτόταν μόνο ένα πράμα: το live των παππούδων New Model Army.
Εν πάσει περιπτώσει περί τις 9 και ψιλά κάτι ανεβαίνει στη σκηνή το πρώτο συγκρότημα της βραδιάς, οι Αθηναίοι Pools of Mercury. Το κουαρτέτο, που έτυχε να τους παρακολουθήσω και στο φετινό Praise the Fuzz ως τρίο, είναι γνήσιοι απόγονοι των ρηξικέλευθων Kyuss, αλλά και άλλων χαρακτηριστικών συγκροτημάτων του ήχου, όπως οι Los Natas, φερ’ ειπείν.
Χαμηλοκουρδισμένες κιθάρες, μπασάτος ήχος, μεγάλα ορχηστρικά μέρη είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά των PoM, που παρεμπιπτόντως έχουν αρκετά καλό δέσιμο και παρουσιάζουν μια καλή εικόνα. Εν τέλει τα παιδιά αυτά, δυστυχώς, χάνονται σ’ όλο αυτόν το συρφετό ελληνικών stoner συγκροτημάτων χωρίς να σου μένει κάποια ιδιαίτερη εντύπωση από την εμφάνιση τους.
Τους Pools of Mercury διαδέχονται οι αναδεδειγμένοι από το Schoolwave πιτσιρικάδες, Burn the Sun, που έχουν να επιδείξουν κάποια demos έχουν μία τάση προς πιο “εναλλακτικούς” ήχους όπως οι Down. Βέβαια αυτό δεν αποκλείει τα μακρά, αργόσυρτα ψυχεδελικά σημεία και ίσως και κάποια πιο uptempo μέρη στα τραγούδια τους.
Σίγουρα είναι πιο διεκπεραιωτικοί από τους PoM και έχουν και πιο καθαρό ήχο, αλλά δεν παύουν να μου δίνουν την εντύπωση ότι έχουν μια εμμονή με τους δικούς μας Planet of Zeus. Η φωνή του frontman Σταμάτη Σπυρόπουλου είναι αρκετά σταθερή και τα παιδιά φαίνεται ότι είναι αρκετά καλά καταρτισμένοι από άποψη τεχνικής.
Τελικά καταλαμβάνουν τη σκηνή οι headliners του live Godsleep έχοντας ως φόντο κάτι το οποίο παίζει ενδεχομένως στο πλανητάριο τα σαββατοκύριακα (ρε πούστη άχτι το έχω…) και αρχίζουν το βαρύ stoner/bluesy κήρυγμα τους. Σίγουρα το πέραν του εντυπωσιακού background το πρώτο που τραβάει την προσοχή στους GS είναι ο τρόπον τινά αλλόκοτος frontman τους, του οποίου το όνομα αγνοώ, και ο οποίος μοιάζει, σε συνδυασμό με τον μπασίστα τους, σαν αρχηγός αίρεσης τύπου Manson Family.
Ο ήχος είναι αργός και βαρύς σε σημείο που δεν ξεχωρίζω το τέλος του ενός τραγουδιού από το άλλο και δεν λείπουν κάποια λαθάκια από πλευράς drummer. Κατά τα άλλα οι GS δίνουν ένα αρκετά επιτυχημένο show που δυστυχώς όπως και παραπάνω δε ξεφεύγει από την stoner πεπατημένη.
The trend is dead κατά το γνωστό άσμα αλλά εμείς δε φαίνεται να το παίρνουμε πρέφα. Όταν πηγαίνω πλέον σε ένα stoner live δεν βλέπω μόνο το γνωστό τρίπτυχο “μούσια – μαλλιά – μπάφος” αλλά και όμορφες (γυναικείες) παρουσίες πράγμα που σημαίνει ότι έχει ξεφεύγει από τα στενά όρια του underground και γίνεται ευρύτερης κατανάλωσης. Κοινώς το stoner πέθανε… το stoner βρώμισε… ζήτω το stoner.
photos: Κώστας Νούλας, Κώστας Ντεκουμές
492 
