Μετά απ’ τα 30 χρόνια ανεκτίμητης προσφοράς του τεράστιου Leif Edling στη βαριά μουσική, το μεταλλικό κοινό θα έπρεπε να είναι αρκετά σοφό ώστε να μη χρειάζεται καμία τυχαία κριτική για να εμπιστευθεί μια νέα κυκλοφορία απ’ τον αυτοκράτορα του doom metal.
Δεν θ’ αρχίσω να σας κουράζω με το πόσο λατρεύω τους Candlemass, με το πόσο εκτιμώ τους τρείς δίσκους των Krux ή με το πόσο γουστάρω να ανακαλύπτω ξανά και ξανά τους Abstract Algebra, όμως σας λέω με το χέρι στην καρδιά πως όσο κι αν αλλάξουν οι καιροί, οι συνεργάτες ή το όνομα κάτω απ’ το οποίο φτιάχνει μουσική ο Edling, είμαι σίγουρος πως τα βασικά χαρακτηριστικά της ποιότητας, του απίστευτου όγκου και του λυρισμού που διέπουν τη μουσική του δεν θα αλλοιωθούν ποτέ. Οκ, όπως όλοι έτσι κι αυτός είχε λιγότερο καλές στιγμές στην καριέρα του, όμως ακόμα κι αυτές μοιραία κρίνονται ως τέτοιες αφού συγκρίνονται με δίσκους-κολοσσούς όπως τα “Epicus Doomicus Metallicus” και “Nightfall”.
Αυτήν τη φορά ο Edling σκάει μύτη εκεί που δεν τον περιμέναμε και μας προσφέρει έναν απ’ τους καλύτερους δίσκους που έχει γράψει τα τελευταία χρόνια, μάλλον τον καλύτερο απ’ το “King of the Grey Islands” και μετά. Εν μία νυκτί και χωρίς προειδοποίηση φορμάρει τους Avatarium, κυκλοφορεί το single “Moonhorse” που μας ρίχνει τα σαγόνια στο πάτωμα κι έπειτα από σύντομο χρονικό διάστημα και ως άνθρωπος που δεν θέλει να ταλαιπωρεί τους συνανθρώπους του, μας κερνάει το κυρίως πιάτο το οποίο, όπως αναμενόταν, μας στέλνει για ακόμη μια φορά στον doom παράδεισο.
Τί το τόσο ιδιαίτερο έχει λοιπόν ο δίσκος των Avatarium που τον κάνει ήδη να καταλαμβάνει περίοπτη θέση ανάμεσα στην μακροσκελή δισκογραφία του doom guru; Κατ’ αρχήν διαθέτει την υπέροχη φωνή της μέχρι χθες άγνωστης Jennie-Ann Smith, η οποία απ’ τη μια ακούγεται εύθραυστη σαν πορσελάνινη κούκλα κι απ’ την άλλη λες και κουβαλάει τις “μπάλες” του King Kong. Η δουλειά που έχει κάνει σε κάθε σύνθεση είναι αριστοτεχνική και πραγματικά η χροιά της προσδίδει μoναδικότητα και πάθος στο άλμπουμ με κάθε στροφή που τραγουδάει. Η υπόλοιπη ομάδα αποτελείται από μουσικούς που έχουν συνεργαστεί και στο παρελθόν με τον Edling (οι Lars Skold και Carl Westholm έπαιξαν στον προσωπικό δίσκο του Edling “Songs of Torment, Songs of Joy”, ενώ ο Marcus Jidell έχει παίξει με τους Candlemass σε κάποιες live εμφανίσεις τους), καθώς και με ονόματα όπως οι Evergrey, οι Tiamat και οι Royal Hunt, μουσικούς με σχετικά μικρή φήμη αλλά μεγάλο ταλέντο.
Μουσικά τώρα, το “Avatarium” είναι ό,τι θα περίμενε κανείς απ’ τον Edling κι ακόμα παραπέρα. Οι τυπικές Candlemass-ικές riff-άρες γίνονται πιό μαύρες και ασφυκτικές, ανακατεύονται με γκρίζες ακουστικές κιθάρες και solos που ψυχεδελιάδουν με πρώτη ευκαιρία. Οι αναμενόμενη επιρροή των Sabbath έχει πλέον περάσει στον γενετικό κώδικα του Edling, όμως εδώ ακούμε περισσότερο από ποτέ θέματα που φέρνουν την πρώτη εποχή των Rainbow στο μυαλό, όπως επίσης και στιγμές που θυμίζουν “τρίπιους” Blue Oyster Cult. Η παραγωγή του δίσκου είναι άψογη και ατμοσφαιρική, ενώ ο όγκος και το βάρος επών όπως τα “Pandora’s Egg”, “Bird of Prey” και “Tides of Telepathy” θα στοιχειώσουν τις νύχτες σας για τα καλά.
Οι Avatarium κατάφεραν με τον πρώτο τους δίσκο να κάνουν κάτι παραπάνω από αισθητή την παρουσία τους, αφού άνετα χτυπάνε μια υψηλή θέση στο Τop-20 του ’13. Ελπίζω μόνο όλα αυτά να μην είναι μια περιστασιακή φούσκα και το σχήμα να αποκτήσει την σταθερότητα και την πορεία που του αξίζει. Παμμέγιστε Leif, για πάντα στο πλάι σου!
647 
