Το σκηνικό ιδανικό. Κυριακή βράδυ, κρύο με βροχή και χαμηλό φωτισμό στο δωμάτιο. Συμφωνικό Gothic-Heavy-Doom από Ιταλία γράφει στο mail και concept δίσκος με θέμα τη καταστροφή του κόσμου και τη δημιουργία νέων ειδών ζωής. Ότι πρέπει είναι για τώρα λέω. 5ο album και από το ‘96 στη πιάτσα με έκαναν αρκετά αισιόδοξο.
Λάθος η σκέψη. Τα 45 λεπτά διάρκειας του πονήματος (από το “πόνος” βγαίνει) φάνηκαν αιώνας με την απόγνωση πλήρως ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του βασανισμένου συντάκτη καθόλη τη διάρκεια της ακρόασης. Το album είναι πιο βαρετό και από το να παρατηρείς τη χαίτη ενός αλόγου να μεγαλώνει. Ένα συνοθύλευμα από gothic ήχους με πολλές industrial πινελιές, πονεμένα solo, απαγγελίες, απόκοσμα φωνητικά, καθαρά φωνητικά και απόγνωση, πολύ απόγνωση… Το ίδιο συμβαίνει και για εμάς όμως. Ανούσιες και βαρετές εισαγωγές και μια εκνευριστική χρήση synthesizer ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Μην ξεχάσω και τα διάσπαρτα γυναικεία φωνητικά (τρομάρα τους…).
Ειλικρινά δεν έχω κάτι παραπάνω να προσθέσω. Δεν είχα ακούσει κάποια από τις παλαιότερες κυκλοφορίες τους για να συγκρίνω αλλά και αυτό δεν θα άλλαζε κάτι για το συγκεκριμένο album. Κάποιες ενδιαφέρουσες μελωδίες απλά χάνονται στον αχταρμά. Λίγο από Marilyn Manson, λίγο Theatre of Tragedy, λίγο Crematory και η μπάλα έχει χαθεί. Το μοναδικό ενδιαφέρον στη συγκεκριμένη κυκλοφορία είναι το concept αλλά από μόνο του δεν λέει και τίποτα. Μια ωραία συνταγή παστίτσιο που δεν θα μαγειρευτεί ποτέ παραμένει άκρως εφιαλτική και μαζοχιστική όταν εσύ πεινάς, όπως και η συγκεκριμένη κυκλοφορία.
Χριστιανοί – Λιοντάρια 3-0 από ημίχρονο. Όποιος κατάλαβε κατάλαβε. Μακριά ακόμα και αν σας απειλήσουν για να το ακούσετε.
582 
