Το EP “Envy Never Dies” αποτελεί το πρώτο δισκογραφικό εγχείρημα μίας μπάντας τεσσάρων μουσικών που εδρεύει στην Αθήνα. Πρόκειται για το ομώνυμο μουσικό σύνολο το οποίο απαρτίζεται από τους George Kaisos (κιθάρα/ φωνή ), τη Ναταλία Χατζή (μπάσο/ φωνή), Δήμητρα Φλούδα (πλήκτρα/ φωνητικά), Λεωνίδας Πάσιος (τύμπανα).
Περιλαμβάνει 7 κομμάτια(παραγωγοί: Άρης Χρήστου-Θοδωρής Ζευκίλης στα περισσότερα, Πάνος Ανδρέου στο “The Bar”) τα οποία εύκολα αντιλαμβάνεται κάποιος ότι αποτελούν ένα πλούσιο απόσταγμα -κυρίως alternative- rock επιρροών περασμένων δεκαετιών. Οι ίδιοι αναφέρουν ανάμεσα τους τα ονόματα των Sonic Youth, των Pixies, των Ramones αλλά και την darkwave σκηνή των 80s. Σίγουρα όμως μέσα στην μουσική τους θα ακούσεις ακόμα περισσότερες υφολογικές αναφορές σε πλειάδα συγκροτημάτων και ήχων τόσο της διεθνούς όσο και της εγχώριας εναλλακτικής σκηνής και ίσως εδώ είναι ένα από τα δυνατά σημεία της εν λόγω μπάντας. Δείχνουν να έχουν όχι μόνο μελετήσει αλλά και αφομοιώσει σε μεγάλο βαθμό τα κόλπα και τους ήχους των μουσικών καταβολών τους ούτως ώστε να επιτυγχάνουν να δημιουργούν κάτι που σου θυμίζει έντονα πολλά πράγματα χωρίς να πέφτουν στην παγίδα ποζερίστικων αντιγραφών.
To album δεν ξεκινά με το δυνατότερο -κατά την άποψη μου- χαρτί καθώς το The Bar,παρά τα πολύ καλά backing vocals, χαρακτηρίζεται όμως από έναν κάπως αμήχανο στόμφο στην ερμηνεία του. Στο αμέσως επόμενο όμως κομμάτι (Mary and her friends) κερδίζουν προσοχή και εντυπώσεις με πανέμορφα ρεφραίν και μελωδικά έγχορδα. Ακολουθεί το εξαιρετικό The Blade -πολύ σωστή επιλογή ως πρώτου single, φωνές και κιθάρες σίγουρα εντυπωσιάζουν. Το Way θα μου φέρει στο μυαλό τους αγαπημένους Inspiral Carpets και τα πλήκτρα του και τους ακόμα πιο αγαπημένους Sonic Youth και τις κιθάρες τους, ακούσματα με αρκετά μακρινή συγγένεια, κι όμως, το γλυκό έχει δέσει. Το Dread Zone με πιάνο που κάνει υπόγεια δουλειά και δυνατό alt-pop refrain είναι υποψήφιο για να γίνει μία από τις επιτυχίες του δίσκου. Το Greed ίσως δεν το προσέξεις από την αρχή αλλά αν του δώσεις κάποιες ευκαιρίες ίσως γίνει ένα από τα αγαπημένα σου ειδικά αν σου αρέσουν συγκροτήματα όπως οι (έλληνες) Make Believe. Αντίστοιχης αισθητικής και το Dark Room που κλείνει τον δίσκο αφήνοντας μία γλυκόπικρη γεύση.
Συμπεράσματα;
Πρώτον: Δώστε τους μία ευκαιρία, το προτείνω χωρίς επιφυλάξεις. Δεύτερον: ανυπομονώ να τους δω ζωντανά.
630 
