Ομολογώ ότι το σχήμα αυτό δεν το είχα καν ακουστά ούτε σαν όνομα, έτσι δεν είχα ιδέα τι θα αντιμετωπίσω πατώντας το play. Και, ω της εκπλήξεως, μου έκατσε δισκάκι instrumental από ένα καυλωμένο jamming trio που λειτουργεί στην Καλιφόρνια.
Το EP (γιατί περί αυτού πρόκειται) περιέχει πέντε αθόρυβα εθιστικές συνθέσεις κιθαριστικού heavy metal, στα χνάρια όλων των guitar ηρώων που κυκλοφορούσαν δίσκους με ολοκληρωμένα τραγούδια και όχι απλά κιθαριστικά clinics για μαθητές που μελετούν 25 ώρες την ημέρα. Ευφάνταστες ιδέες, καθόλου φλύαρες, με ουσία στις φράσεις που χρησιμοποιεί ο Dan Hyer (κιθάρες) και ένα αρτιότατο υπόβαθρο που παράγουν οι δύο παίχτες που αποτελούν το ρυθμικό κομμάτι της μουσικής τους, ο Mike Pritchett στα drums και ο James Falcon στο μπάσο.
Και τα πέντε κομμάτια είναι πολύ ενδιαφέροντα, με διαφορετικό ύφος το καθένα. Το πολύ βαρύ, ομώνυμο “Return To The Point Of Departure” με τεχνοτροπία Vinnie Moore και πολύ καλά solo, το εξαιρετικό Dream Theater-ικό (της Octavarium εποχής) “Trouble For Trouble” είναι μια μελωδικότατη σύνθεση (σίγουρα το αγαπημένο μου), στο “Vinedresser” η μπάντα αμολάει τον οίστρο της βαδίζοντας σε fusion μονοπάτια, ενώ ακούω σπουδαίο shredding metal στα “Etude War Machine” (με το ένα αυτί να ακουμπάει στον Master Satriani) και “Venetian Bricks” (…και με το άλλο στον Vai). Υπάρχουν διάσπαρτα επίσης teleshoots εν είδη φωνητικών, στα intros και στις γέφυρες των κομματιών, τα οποία σπάνε λίγο τη γενικότερη σιωπή που επικρατεί.
Η παραγωγή του Sterling Winfield δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο, άλλωστε δεν χρειάζονται και πολλά τεχνικά κόλπα. Ο ήχος ακούγεται καθαρότατος, τα μέλη της μπάντας δείχνουν να το διασκεδάζουν και τελικώς το EP είναι ένα πάρα πολύ καλό δείγμα, ευχάριστης instrumental μουσικής, χωρίς πολύ σκέψη στο άκουσμα του. Αρκετά προοδευτικό, σίγουρα με πολλές τεχνικές αρετές, πιστεύω ότι θα το χαρείς, είτε ως κιθαρίστας είτε ως απλός ακροατής.
Εις αναμονήν LP…
577 
